რა ძნელია როცა საყვარელ ადამიანს კარგავ ! :(

by @JackyBrv Tue Nov 29, 2011 12:39 am

იმედია მოგეწონებათ

სულ რაღაც 15 წლის ვარ ! იცით რამდენი დაბრკოლება გამოვიარე ცხოვრებაში ? უჰ, მაგას რა დაითვლის.. მაგრამ ჩემთვის ყველაზე მტკიმნეული ის იყო რომ მამაჩემმა მიგვატოვა დედასთან მე და ჩემი პატარა ძამიკო ! მე მაშინ 4 წლის ვიყავი ჩემი ძმა 2-ის! ჩვენ დედაზე ძვირფასი ამ ქვეყნად არავინ გაგვაჩნია და არც გაგვაჩნდა არასოდეს! მაშინაც კი როდესაც მამა ჩვენთან იყო! არა,რა დედის სიყვარული მაინც სულ სხვაა.. ის მაინც სულ ყველაზე მეტად გვიყვარდა მე და ლუკას ( ჩემს ძმას ), სულ ერთი და იგივე მეორდებოდა ყოველდღე დილას მოვიდოდა დედიკო დაგვადგებოდა თავს და გვეტყოდა..
- დე, ადექი დე, დაგაგვიანდება !
- ეხლავე დე..
მე ავდგებოდი მივიდოდი როგორც ყოველთვის ჩემს ძმასთან და ვერანაირად ვაღვიძებდი ამიტომ მაღვიძარას იმ დროზე დავაყენებდი და ყურთან მივუტანდი ხოლმე ლუკას.. მაღვიძარა როცა ირეკებოდა ლუკას თავიც ირეკებოდ მოკლედ დიდი ხუმარა ოჯახი ვიყავით! ძალიან გვიყვარდა ერთმანეთი მე და ჩემს ძმას დედის მეტი არავინ გვყვდა ნათესავი.. ცხოვრებით ბედნიერი ვიყავით, მაგრამ ერთი რამ სულ გვაწუხებდა... ერთფეროვნება.. თუმდა დადგა დღე როდესაც პირიქით მოგვენატრა ეს დრო.. ჯობდა არც დამდგარიყო სხვა დღე! ერთ დღესაც დედაჩემმა არ გამაღვიძა ჩვეულ დროს ავდექი, რაღაც გული ცუდს მიგრძნობდა.. შევედი დედიკოს ოთახში და ჯობდა არ შევსულიყავი.. ვხედავ იმას რაც არ უნდა დამენახა.. დედაჩემი უგონოდ გდია ძირს... მივედი იმ წამსვე:
- დე, დე, დე .. დე-დი-კო ! დე-და ! გეხვეწები თვალები გაახილე! დედუ რატომ გდიხარ უგონოდ? დედა რა გჭირს.. რატომ ვერ სუნთქავ? დედა რამე მოხდა? დედა ხმა გამეცი..
ცუდად ვიყავი.. ამ გრძნობას ვერ ავღეწერ იმ წამს რომ დამემართა! ძალიან ცუდად ვიყავი! ძალიან! ცხარე ცრემლებით ვტიროდით მე და ჩემი ძმა. დედა კი სულ გაყინული უგონოდ ეგდო ძირს.. როგორ შეიძლებოდა ეს ჩვენ დაგვმართნოდა? როგორ? ვფიქრობდი და ვტიროდი ამ დროსაც ჩემს ძმას ვეუბნები:
- ლუკა, დამიჯერე დედა გვეხუმრება.. დედა არ არის ცუდად.. დედა კარგადაა. ლულა მითხარი ხომ კაარგადააა ის? ლუკა აა? მითხარი... გთხოვ.. მითხარი... მიშველეთ!!!!!!!!!!!!!!!!!!
- ნინ, მე რა გითხრა???? შენ უნდა მითხრაა ის ხომ კარგად არის? ხომ იქნება ჩვენთან!?
ამ დროს სასწრაფო მოვიდა და გვაცნობა რომ თქვენი დედა გარდაიცვალაო! აი ამ წინადადების თქმა იყო და ძირს დავეცი.. ცრემლები ისევ სახეზე მქონდა... უგონოდ ვიყავი... სულ გაავიყინე და ცივი ოფლი მქონდა... ჩემი ძმაა ლამისაა უნდა მოეკლა თავი ისე იყო.. ეს ამბავი ვერ გადავიტანეთ.. მაგრამ ის დღე ჩემთვის სიცოცხლის დასასრული იყო! არა არა კი არ ვკდებოდი არამედ ორი ტრაგედია დატრიალდა ჩემს ოჯახში ! ერთი ის რომ დედაჩემი გარდაიცვალა.. ადამიანი რომელიც სიცოცხლეს მერჩივნა და მეორე ის, რომ ჩემმა ძმამ ვერ გაუძლო და ისიც გარდაიცვალა... საავადმყოფოში წამიყვანეს..კომაში ვიყავი.. გავგიჟდიი.. საგიჟეთში მიმიყვანეს.. ამანაც ვერ მიშველა სახლში მომიყვანეს და დამტოვეს მარტო, სულ მაარტო, სულ სულ მარტო არც დედიკო იყო და არც ლუკა! მივედი და დედაჩემის ფოტოსურათი ავიღე ხელში
- დედა ეს რატომ მოხტა დე? შენ ასე რატომ წადი დედუ ქვეყნიდან? ჩემი მოუშორობელი ტკივილი იქნები დედი, დამიფარე.. დედი შენი კოცნა, დარიგებები და სითბო მაკლია დედი, დედი ხომ დაბრუნდები? დედი მიყვარხარ, დედი წამიყვანე შენთან
ვტიროდი, იმდენი ვიტირე რომ ცრემლები აღარ მომდიოდა.. რამდენჯერმე გული წამივიდა... მერე შევედი ჩემი ძმის ოთახში .. ავიღე ჩემი ძმის ფოტოსურათი და ვთქვი:
- ეს რა გამიკეთე ლუკა? რატომ წადი? შენ მაინც ყოფილიყავი აქ.. სულ მარტო ვარ მენატრები ლუკა.. მიყვარხარ
იმ დღიდან ჩემს სიცოცხლეს აზრი დაეკარგა... დღითი დღე უფრო მენატრებოდენ.. ჩემი ოჯახი ! ეს უსამართლობა იყო რატომ მე ??  რატომ მაინც და მაინც მე ?  რატომ ?  რისთვის? ! მაგრამ იმას კი ვხდებოდი რომ ისინი ჩემს მფარველ ანგელოზებად იქცნენ რადგან იმ დღიდნ მიმართლებდა ყველაფერში თუმცა იმ სიცარიელეს ვერავინ ამოავსებდა ჩემი დედის და ძმის გარდა!

პ.ს მოკლეა რადგან ერთი თავი მინდოდა ყოფილიყო ! რამდენი ხანი მაქვს მაგრამ ეხლა გადავწყვიტე დამედო!