სამუდამოდ გატაცებული?

ეს ჩემი მოთხრობაა, ოდნავ დიდი და იმედია მოგეწონებათ.
აღწერა: კრისტალი ყველაფერისგან და ყველასგან შორს არის, რაც მან იცის ან ვისაც ის იცნობს. სკოლა, მეგობრები. სამხილიც არ აქვს, თუ სად არის, ან შორს არის თავისი სახლიდან თუ არა. კაცი ვინც ის დაატყვევა, საშიშია. ძალიან საშიში.
ხვალ დავდებ პირველ თავს

საინტერესო ჩანს!

იმედია მართლაც საინტერესო იქნება და მოგეწონებათ
ჯერ ბევრი დრო არ მაქვს და ცოტ-ცოტას დავდებ ხოლმე. მოთხრობის ჟანრებია: გაურკვევლობა, თრილერი, თავგადასავალი, დანაშაული, ცოტა საშინელება

თავი I: კიდევ ერთი გადაცებული
დამეხმარეთ ვინმემ, გამიტაცეს! - ყვიროდა ვიღაც მანქანაში.
უცბად მანქანა გაჩერდა, ის კი გაჩერდა.
-ხომ გითხარით, ჩუმად იყავი! - ვიღაცამ ჩაილაპარაკა და დანა აჩვენა, ეს დამუქრებას ნიშნავდა.
გოგონას არაფერი არ ახსოვდა, რა ერქვა, ან საერთოდ რა მოხდა. გაახსენდა, ის სეირნობდა, მაგრამ სად?
ის მიდიოდა, ალბათ ავტობუსისკენ. გაჩერებაზე?
მანქანა კიდევ გაჩერდა.
გოგონა უნდა გაქცეულიყო, სანამ ვინმე მოვიდოდა.
-არა, - თავის თავს უთხრა. ძალიან ბნელოდა, ეს იდეა არ იყო ჭკვიანური.
უცბად განათდა ყველაფერი.
ახლა რას იზავდა? სახელურით გასაღებს ვერ აღებდა. ჩაკეტილი იყო. გოგონამ ჭუჭრუტანა დაინახა და იყურებოდა, აინტერესებდა, თუ რას აკეთებდა ის კაცი. ის მძღოლის ადგილას იჯდა, ფანჯრიდან ვიღაცას უყურებდა.
დაახლოებით 17 წლის იყო. მისი გამტაცებელმა უცბად გადასვლა გადაწყვიტა. მან ვიღაც ბიჭს გაუღიმა, მაგრამ მერე გოგონამ ვერაფერი დაინახა იმის გარდა, რომ ის ბიჭი წაიქცა. წააქცია. გამტაცებელმა მიმოიხედა, რომ დარწმუნებულიყო, რომ არავინ უყურებდა. გოგონა იმედოვნებდა, რომ ვინმემ ნამდვილად დაინახა, მაგრამ არა, გამტაცებელმა გაიღიმა. კარები გაიღო, მან უთხრა გოგონას, რომ უკან გადმოწეულიყო, ასეც მოიქცა. ის ბიჭიც იმ ადგილას ჩაკეტა, სადაც გოგონა იყო.
მას ღრმა ჭრილობა ჰქონდა. თვალები გაახილა. დაიყვირა.
-ჩუმად - ჩაუჩურჩულა. - დაბრუნდება, ჩუმად იყავი!
-რა?ვინ? სად?
-მომისმინე, გაგვიტაცეს, თუ ის ხმაურს გაიგონებს, რაღაცას დაგვიშავებს.
-რა! - დაიყვირა - როგორ შეიძლება ასე მშვიდად იყო, გვიტაცებენ...
სანამ დაამთავრებდა მანქანის კარები გაიღო. გოგონას ეგონა, რომ დაუყვირებდათ, მაგრამ უცებ ორივე წაიყვანა სადღაც ძალით, თავისი მხრებით. ძალიან ძლიერი იყო.
ცივ ოთახში დატოვა სიცილით.
კიბეებზე წაიქცნენ.
გოგონას საბედნიეროდ სანთებელა ჰქონდა და დიდი იმედი ჰქონდა, რომ აინთებოდა.
საშინელება იყო.
-მოშორდი ამას! - გოგონამ(კრისტალმა) დაიყვირა.
-რა ხდება? - ბიჭმა იკითხა.
-არ ვიცი, ვერ ვხვდები აქ რა მოხდა, როგორ დამიჭირეს. ჩემი სახელიც კი არ ვიცი... - თქვა აღელვებული ხმით.

აღწერა II:
მოთხრობა "სამუდამოდ გატაცებული?" არის ახალგაზრდა გოგონას შესახებ, რომელიც დაახლოებით 16 წლის არის, რომელიც გაიტაცა სერიულმა მკვლელმა, მაგრამ ის მარტო არ არის! ის არის სამ ადამიანთან ერთად, ისინი არიან ჯასი, ჯოში და კიდევ ერთი ბიჭი, ვინც გოგონამ დაინახა სანამ სერიული მკვლელი გაიტაცებდა. მას ასევე დაავიწყდა თავისი სახელი. საიდუმლო, თავსატეხი. როგორ გაიქცევიან ისინი ამ საშინელი ადგილიდან ან გაიქცევიან თუ არა? იპოვიან თუ არა ამ სიტუაციიდან გამოსავალს? როგორ გაიგებს, თუ რა მოხდა წარსულში. რისთვის გაიტაცეს ისინი?

-როგორ? - ბიჭმა იკითხა. - მახსოვს ჩემი სახელი, ჩემი სახელია...ჰმ... - გაკვირვებული იყო.
-გზა უნდა ვიპოვო, აქედან უნდა გავიდეთ, აქ წუთითაც აღარ გავჩერდები! - ამბობს კრისტალი და ცდილობს, რომ გაიხსენოს. დახუჭა თვალები. გაჩერებაზე მიდიოდა, მაგრამ მერე აღარაფერი აღარ ახსოვს. თვალები გაახილა. ფეხსაცმელებიც დაუკარგავს.
გოგონამ სანთებელა აანთო და დაინახა კიბეები, მაგრამ უცბად ვიღაცამ მას ხელი მოკიდა.
-წავედით, ჩქარა!
კრისტალმა მიიხედა და დაინახა ახალი სახე.
-ვინ ხარ? - იკითხა გოგონამ და დაინახა დიდი ლურჯი თვალები. მას ჰქონდა სისხლი სახის ერთ მხარეს, ის დაახლოებით 13 წლის იყო.
კრისტალი კიბეებისკენ წავიდა.
-არ ახვიდე! - ჩურჩულებს, - მას ყველგან ვიდეოთვალები და კამერები აქვს. თუ იქ ახვალ, მაშინვე აქ ჩამოვა.
-კამერები? სად? სად არის ის ბიჭი, ვისთან ერთადაც მე ვიყავი?
-წამომყევი, შენ შეიძლება დაგვეხმარო, - მან თქვა, კიბეებთან. კრისტალი ფიქრობდა, რომ ის სანდო იყო, რატომღაც.
უცბად კარების გაღების ხმა გაისმა. კრისტალმა გაიხედა წინ, იქ ბიჭი იყო და კიდევ ერთი ადამიანი. სინათლე ანათებდა, ასე რომ კრისტალმა ჩააქრო სანთებელა.
-გამარჯობა, - მან თქვა ღიმილით, - მე ჯოში ვარ.
-გამარჯობა ჯოშ.
-მე ვარ ჯასი, - თქვა გოგონამ კრისტალის გვერდით.
-აქ რამდენიმე დღეა, რაც აქ ვართ, ვინ ხართ თქვენ ორნი და რამდენი ხანია, რაც აქ ხართ?
-ახლახანს მოგვიყვანეს, ორივეს დაგვავიწყდა, თუ ვინ ვართ და აქ როგორ მოვხვდით. - თქვა ბიჭმა ჩუმად.
-კომფორტულად მოეწყე, რამდენიმე კითხვა უნდა დაგისვა. - ჯოშმა სიცილი დაიწყო და სკამები აჩვენა.
-ჯერ შენ, - კრისტალზე თქვა.
-კარგი.
-რა გახსოვს? - ჯასი კითხულობს.
-რა? არ ვაპირებთ, რომ აქედან გავიდეთ იმის გახსენების მაგივრად, თუ როგორ მოვხვდით?
-შეხედე, აქედან ვერ გავალთ. სამი დღეა, რაც აქ ვართ, სამი დღეა, რაც გასასვლელს ვეძებთ, მაგრამ....
-კი მაგრამ, თუ ვიჩქარებთ და კიბეებზე სწრაფად ავალთ, შეიძლება გამტაცებელი ვცემოთ, შემდეგ კი გავიქცევით.
კრისტალი ზევით ავიდა, გარბოდა, კიდევ უფრო სწრაფად გარბოდა.
მიმოიხედა, არავინ იყო იქ.
-სწრაფად, დაბრუნდი! - ჯასმა დაიყვირა.
-ასე რომ ჩვენ აქ ვართ. - კრისტალი ამბობს.
-შეხედე! შეიძლება იქ რამე იყოს. მოიყვანე ჯოში და კიდევ... მეორე ბიჭი!
ხის იატაკი იყო, ნაცრისფერი კედლები, შპალერი ყვითელი.
კრისტალმა უცებ შენიშნა, რომ მათგან არავის ჰქონდა ფეხსაცმელი.
-ახლა მე ყველაფერს გავაკეთებდი ერთი წყვილი ფეხსაცმლისთვის.
გაიხედეს ფანჯრიდან. ცოტა ჩაბნელდა. იყურებოდნენ ფანჯრიდან, ახლა ჯერ გამტაცებელი აქედან არ გავიდოდა, და თუ გავიდოდა, თუნდაც შეეჩერებინა ისინი, ან კარები ჩაეკეტა, მაინც გაიგებდნენ, თუ რომელი კარიდან შემოიყვანა.

თავი III:
კრისტალი ფიქრობდა, ამ დროს ჯოშმა დაიყვირა.
-მოდით აქ!
მაშინვე გაიქცნენ. კრისტალი ელოდებოდა ჯოშს, რომ აცოცებულიყო, სანამ თვითონ გააკეთებდა ამას, მერე გადაწყვიტა, რომ ამ ადგილით გასვლა არ უნდოდა. რომ მოეკლათ? მაგრამ აქ მოკლავდნენ, თუ გარეთ, მნიშვნელობა არ ჰქონდა მისთვის.
უცბად კრისტალი დაიჭირა, სხვებს კი ეს არ შეუნიშნავთ.
-ჯას! ჯოშ! დამეხმარეთ! ვინმემ დამეხმარეთ!
კრისტალი ფიქრობდა, რომ ეს იყო გამტაცებელი(სახე დაფარული ჰქონდა). მან კბენა სცადა.
-ახლა არ გამაგიჟო! - კრისტალს ჩასჩურჩულა.
ის ძლივს სუნთქავდა.
უკან ოთახში შეაგდო.
-გაერთე ღამე მარტო!
ის იცინოდა და კარები დახურა, კრისტალი კი ცივ ბნელ ოთახში დარჩა. უნდა გასულიყო გარეთ, რომ სხვები გაეფრთხილებინა. პირველ რიგში უნდა დაენახა რამე.
ბოლოს ხელებით გაიკვლია გზა.
დიდხანს ეძებდა, ვერაფერი იპოვა. რაღაც ხმები შემოესმა. კარები გაიღო და ოდნავ განათდა ოთახი. კრისტალი კარებისკენ გაიქცა. ვიღაცამ ხელი ჰკრა და დააგდო.
-ვშიშობ, არ შეგვიძლია ნება დაგრთოთ, რომ აქედან წახვიდე. - თქვა ქალმა, დანით მის ხელში. კრისტალს მოუახლოვდა, მან დაიყვირა. თვალები დახუჭა. ჩაკეტილი იყო ნახევრად-მკვდარ ხალხთან ერთად, და გამტაცებლები აპირებდნენ, რომ ის მოეკლათ. გზა არ იყო.
ქალი მიუახლოვდა. საშინლად ბოროტი სახე ჰქონდა. დანით კიდევ უფრო მიუახლოვდა და ემუქრებოდა.
-შენ აქ ხარ? ეს მე ვარ, ჯოში!
-ჯოშ, დამეხმარე! - კრისტალმა ხმა გასცა.
კრისტალის ნაცრისფერი მაისური სისხლიანი გახდა.
-მოდით, დავეხმაროთ!
დანარჩენები სწრაფად მოვიდნენ.
-დამეხმარეთ!
-შეგიძლია, დაგვეხმარო? - ბიჭს ჰკითხა ჯოშმა.
-ბიჭმა თავი დაუქნია.
მაისური გაიხადა.
-რა?
-სახვევებად გამოიყენებთ.
-აუ! - კრისტალმა დაიყვირა.
-ვიცი, რომ გტკივა, მაგრამ სისხლდენას შეაჩერებს. - შეშინებული იყო.
კრისტალი ვერ ხვდებოდა, მასზე ასე რატომ ზრუნავდნენ, შეეძლოთ, რომ გაქცეულიყვნენ...ალბათ...
-მხოლოდ ეს არის, რაც ჩვენ შეგვიძლია ამ ცივ ბნელ ოთახში.
-მაღლა უნდა ავიდეთ! - თქვა ჯოშმა, თითქმის კრისტალის აზრებს კითხულობდა.
-და თავი მოვაკვლეინოთ? - ამბობს ჯაში.
-მოდით ცალცალკე წავიდეთ, მერე კი აქ შევიკრიბოთ ისევ?
-კარგი. მე... ჯაშთან ერთად წავალ. - მან თქვა. ჯაშს ხელი მოჰკიდა და მაღლა ავიდნენ.

თავი IV - ნაწილი I:
-ახლა რა უნდა გავაკეთოთ? - იკითხა კრისტალმა.
-წავიდეთ. სამ წამში.
კარები გააღეს. ოთახში ფორტეპიანო იყო. კედლები თეთრი. უცბად კრისტალი წაიქცა, მუხლებით დაეცა.
-გილოცავ დაბადების დღეს, გილოცავ დაბადების დღეს, კრისტალ!
-რა, რა იყო ეს?
-ჩემი სახელია კრისტალი. კი, მე კრისტალი მქვია!
უცებ მუსიკა ჩაირთო.
ფორტეპიანოს შეხედეს, არავინ იყო. მათ ცეკვა დაიწყეს. ძალიან უცნაური იყო. იცინოდნენ. ფორტეპიანო გაჩერდა. კიდევ გაიხედეს და დაინახეს მკვლელი, იარაღით ხელში.
-გაიქეცი! - ბიჭმა დაიყვირა და იარაღის ხმა გაისმა.

თავი IV: ახალი სახე

კრისტალმა მომოიხედა, ბიჭი გვერდზე იწვა, არ ინძრეოდა, ტყვია მუცელში მოხვდა. დაიყვირა, ფორტეპიანოსთან მივარდა, მკვლელი უკვე წასულა. კრისტალმა ტირილი დაიტყო. რა ახარებდა გამტაცებელს?
შემდეგ ბიჭთან მიირბინა. ჯასი შემოვარდა.
-მე ისინი ვიპოვე!
ის კრისტალს უყურებდა. ჯოშიც შემოვარდა.
-რა...რა მოხდა?
-ჩვენ... აქ ვიყავით...მერე... ის მოვიდა და... - ტიროდა. ეს ყველაფერი ძალიან სწრაფად მოხდა. ცეკვის შესახებ ვერაფერი უთხრა. უფრო მაგრად ტიროდა.
-არ ინერვიულო. - ამშვიდებს, თან უღიმის.
ალბათ არ იცოდა, თუ რატომ ტიროდა კრისტალი.
უცბად ხველების ხმა გაიგეს და ბიჭს შეხედეს.
ჯასი: - კარგად ხარ?
-ისე რა... კრისტალ. - ჩაიბუტბუტა და თვალები ისევ დახუჭა.
-რა! - დაიყვირა და თან ტიროდა, - რა?! არ მოკვდე.
ჯოშმა ბიჭი აიყვანა და წავიდა.
-გამომყევით.
გაჰყვნენ. ჯასს და კრისტალს სამხილიც არ ჰქონდათ, თუ სად იყვნენ. მაგრამ მაინც მიდიოდნენ.
-ჩუმად!
რაღაც ხმა გაიგო. შემდეგ კრისტალმაც გაიგო. სიმღერის ხმა იყო. იმ ოთახიდან მოდიოდა, სადაც ისინი ახლა იყვნენ.
ჯოში ოთახში დაბრუნდა. იქ გოგონა იჯდა, მას ჰქონდა ყასიფერი თმა და დიდი ყავისფერი თვალები. ალბათ მიხვდა, რომ მათ მისი სიმღერა გაიგეს.
-რამე დაუშავეს?
ჯოშმა თავი დაუქნია.
-შეგიძლია დაგვეხმარო?
გოგონამაც დაუქნია თავი. უჯრა გააღო და წამლები ამოიღო.
-მე რაშელი ვარ.
-მე ჯოში ვარ, ეს ჯასია და ეს... მას თავისი სახელი დაავიწყდა.
-მე კრისტალი ვარ.
-სასიამოვნოა, რომ გაგიცანით.
ბიჭმა თვალები გაახილა.
ბიჭს შემდეგ მაისური მისცა ოთახის მეორე მხრიდან. ტანსაცმლის ოთახი იყო?
კრისტალი ფეხსაცმლებს ეძებდა.
როცა ის შევარდა იქ, სხვები გამოვიდნენ.
-ეს... ჩემია? - ჩაიჩურჩულა.
კრისტალმა თავისი ფეხსაცმელი ჩაიცვა.
მან ასევე იპოვა საფულეები... და ქამრები.
ჯასმა საფულე და ფეხსაცმელები აიღო. ჯოშიც მოვიდა, ახლა მას ახალი მაისური და ფეხსაცმელი ჰქონდა. ჯოში მანქანის ლიცენზიას ეძებდა, სახელად ჯოშ მაინზი.
ჯასიც, ჯასმინ მოფატი.
კრისტალმა საფულეში ბიჭის სურათი იპოვა, ოლივერ ლაინზი.
რა უცნაური სახელია.
კრისტალს აინტერესებდა, იყო თუ არა აქ სხვა ტანსაცმელი. ძალიან სციოდა.
იპოვა. აქ ძველმოდური ქურთუკებიც იყო.
თავიანთი სამკაულებიც იპოვეს. ჯოშმა სკეითბორდებიც კი იპოვა.
ოთახიდან გამოვიდნენ თუ არა, კიბეებიდან ყვირილი შემოესმათ. ის რაშელს მიჰყავდა. ჯოში გაეკიდა. კრისტალიც და ჯასიც გაიქცნენ. მაგრამ უკვე ძალიან გვიანი იყვნენ. კარები უკვე დაკეტილი იყო.

ცოტა პატარა ნაწარმოებია, მაგრამ იმედია მოგეწონათ. "მკვლელობა შავი ვარდით" და "დაიცავი საუკეთესო ჰაკერი" ასეთი პატარა არ არის და მეტიც, ეს ნაწარმოებები საკმაოდ დიდებია, ამიტომ თუ გიყვართ დიდი ნაწარმოებები, შეგიძლიათ წაიკითხოთ
თავი V - ფინალი
რთულია იმის თქმა, თუ როგორ იყო კრისტალი. ჯოში მივიდა, სახელურს ხელი მოჰკიდა და წაიქცა, დიდი ძალის გამოყენების გამო. კრისტალი ძალიან ნერვიულობდა.
და ფანჯრიდან ის იყურებოდა და იღიმებოდა. თავდაჯერებული იყო.
ბიჭიც იქ იწვა, 30 ფუტით დაბლა, ვიდრე ისინი. მეორე ოთახში იყო, მის გარშემო სისხლი იყო.
კრისტალს თითქმის გული წუვიდა. მან ფანჯრიდან გადაძრომა დაიწყო, თან ჩანთაც ჰქონდა, ამიტომ ძალიან უჭირდა. ხელი გაუცურდა და წაიქცა. უნდა ეყვირა, მაგრამ გაჩერდა.
-კრისტალ, ხე აიღე! - ჯოშმა დაიყვირა.
კრისტალმა დაბლა დაიხედა, საკმაოდ მაგარი და გამძლე იყო.
ის ოლივერთან მივიდა.
-თავი მტკივა.
-კარგად ხარ, ოლი?
-ჰმ...
სისხლი კი არა, საღებავი იყო. უცბად ფანჯრისკენ გაიხედა, არა, იქ მხოლოდ ჯოში და ჯასი იყვნენ.
-ვინ არის ოლი?
-შენ ხარ.
-არა, მე არ ვარ. - ცდილობდა, რომ გაეღიმა, მაგრამ მაინც სევდიანი იყო. - ეს... ეს ჩემი ძმაა. - და ცრემლი წამოუვიდა.
-შენი ძმა? - ჩურჩულებს.
-ის... ის მოიტაცეს.
-რა? შენ გულისხმობ, რომ მან შენი ძმაც მოიტაცა?
ჯოშმა შეაწყვეტინა.
-საიდან იცი, რომ ის შენი ძმაა?
-როცა იქ იყავით, მე ყველაფერი გამახსენდა. მე ჯაი ვარ.
ოდნავ უკეთესია სახელ ოლივერზე.
-რა? ესე იგი შენი ძმა და შენ ერთი და იმავე ადამიანმა მოგიტაცათ?
-კი. ის ნაცნობი იყო
შემდეგ იარაღის ხმა რამდენჯერმე გაისმა.
ჯასს მიაქციეს ყურადღება.
ის მოკლეს.
მკვლელი შემოხტა და ჯაშს მოუახლოვდა.
-ჯასს მოშორდი!
სანამ მან მას დაუყვირა, კრისტალმა მკვლელს ჯოხი ჩაარტყა.
დაეცა.
მივარდა, და უამრავჯერ ჩაარტყა, ასე რომ გადარჩენის შანსი არ ჰქონდა.
იარაღი აიღეს.
ის ჯაის ჰგავდა. თითქმის ტყუპისცალი იყო.
-ოლი?
-ეს... შენი ძმაა?
თავი დააქნია.
-შენ... მას ესროლე.
-მე... არ ვიცოდი, რომ ის შენი ძმა იყო. მე მხოლოდ შენ და ჯოშს გიცავდით.
-ის მართალია, ჯაი. ის მხოლოდ გვიცავდა.
ჯოშმა ოლივერის ჯიბიდან გასაღები აიღო.
-მოემზადეთ, აქედან მივდივართ.
-გაგიჟდი? არც კი ვიცით სად ვართ! - ჯოში ამბობს.
-გავიგებთ...
უცბად პატარა გოგონა შემოვიდა.
-მაპატიე, წასვლა გინდა? - კრისტალი ეუბნება.
-დედა ხარ?
-არა, მაგრამ გინდა ვიპოვოთ?
-კარგი იქნება.
-კარგი. იცი, სად არის?
-ის აქ არ არის. იმ კაცმა მე სკოლიდან წამომიყვანა. მითხრა, რომ იცოდა, თუ ის სად იყო, ასე რომ წავყევი.
-კარგი. სახლში მიგიყვათ ხო?
-კი.
-რას აკეთებ? - ჯოში ეკითხება.
-ჩვენ გაქცევას ვაპირებთ. ვისაც არ უნდა, დარჩეს აქ... სამუდამოდ!
რატომ გაიტაცეს ისინი? ვერ გაიგეს. ალბათ ვერც გაიგებდნენ, მაგრამ ეს უკვე მათ აღარ აინტერესებდათ.