ელემენტალების სკოლა

შინაარსი: ვალერიას განსაკუთრებული ძალები აქვს. მას შეუძლია ზემოქმედება მოახდინოს წყალზე. თექვსმეტი წლის ასაკში მას წყლის მოლეკულების გაყინვაც კი შეეძლო. მას შემდეგ რაც სკოლა დაამთავრა, ის იმ უნივერსიტეტში აგრძელებს სწავლას, რომლის გამოც ანკეტა არასდროს შეუვსია. ეს არის Escolarium Abled უნივერსიტეტი, ეს ყველაფერი მისი გარდაცვლილი მშობლების თხოვნა იყო. ის იქაურობას ძალიან მალე მიეჩვევა, მაგრამ რა უნდა გააკეთოს როცა მის და მთელი უნივერსიტეტის საიდუმლოებს გაიგებს?

თავი 1.

ფურცელს კიდევ ერთხელ დავხედე და გაოცებით ვუყურებდი. დამთანხმდნენ. უნივერსიტეტში მიმიღეს, მაგრამ როგორ? ანკეტაც კი არ შემივსია, არასდროს მსმენია ამ ადგილის შესახებ. "Escolarium Ability University". ყველა იმ უნივერსიტეტის სახელი გავისხენე, სადაც სწავლა მინდოდა, მაგრამ არა, ეს იმათ შორის ნამდვილად არ იყო. სკამიდან ავდექი და სამზარეულოდან გავვარდი. იქ ჩემი მშობლების საუკეთესო მეგობრები იყვნენ, ვერონიკა და ტომი. მშობლები ავარიაში დამეღუპნენ, და მათმა მეგობრებმა საკუთარი შვილივით გამზარდეს. ვერონიკასთან უფრო ახლოსაც კი ვიყავი, თითქოს ჩემი და იყო.

-შეიძლება რაღაც გკითხოთ? - შემომხედეს, პულტი აიღეს და ტელევიზორს ხმა ჩაუწიეს, მთელი ყურადღებით რომ მოესმინათ ჩემთვის. ეს ის იყო, რაც ძალიან მიყვარდა. გასაოცარი მშობლები იყვნენ.

-რა ხდება? - ტომმა იკითხა.

-გავაგრძელო? - ფურცელი ავაფრიალე და გავაგრძელე, - ეს პასუხი მივიღე უნივერსიტეტისგან, მაგრამ არასდროს...

-საოცარია! მიდიხარ! ესკოლარიუმის უნივერსიტეტში მიდიხარ! - ვერონიკა ჩამეხუტა.

-გილოცავ! - ტომმაც მომილოცა და ჩამეხუტა.

-მადლობა, მაგრამ არასდროს არ გამიგზავნია ანკეტა ამ უნივერსიტეტში. თქვენ გააგზავნეთ ხომ? - აშკარად იცოდნენ რა ხდებოდა. ვერონიკა დაწყნარდა.

-არა, ჩვენ არა, მაგრამ შენმა მშობლებმა. - ვერონიკამ მიპასუხა და თვალებში ცრემლები მოერია.

-მშობლებმა? როგორ?

-დაჯექი, ძვირფასო. - მისი ბავშვური დამოკიდებულება ახლა უფრო სერიოზული იყო და აშკარად ჩემს ყველა კითხვაზე უნდა ეპასუხა. - გახსოვს შენს წყლის შესაძლებლობებზე რომ გელაპარაკე? - თავი დააქნია.

წყალი მთელი ჩემი ცხოვრება მიყვარდა. ოკეანეში ცურვიდან დაწყებული ჭურჭლის რეცხვით დამთავრებული. წყალი ისე მაწყნარებდა, როგორც დედა შვილს. თექვსმეტი წლის ასაკში მივხვდი, რომ წყლის მოძრაობა, ტენიანობის მანიპულირება და წლის გაყინვაც კი შემეძლო. ვერონიკასთან შეშინებული გავიქეცი, მეგონა, გავგიჟდი. თუმცა, მან დამაწყნარა და მითხრა, რომ უბრალოდ წლის ელემენტალი ვიყავი. შემდეგ ახსნა გააგრძელა, ჩემი მშობლებიც ელემენტალები იყვნენ და კიდევ ბევრი სხვა ხალხი. მე ერთ-ერთი მათგანი ვიყავი, ვისაც განსხვავებული შესაძლებლობები ჰქონდათ.

-ეს ის უნივერსიტეტია სადაც შენი მშობლები და მე ერთად დავდიოდით როცა ახალგაზრდები ვიყავით. ეს განსაკუთრებული ხალხის უნივერსიტეტია. ყოველთვის დაგეგმილი იყო, რომ შენ ამ უნივერსიტეტში ლექციებს უნდა დასწრებოდი.

არაფერი ვუპასუხე. დივანზე დავჯექი და ჩავფიქრდი. იმ უნივერსიტეტში მივდიოდი სადაც ჩემი მშობლები დადიოდნენ. შეიძლება მათ შესახებ უფრო მეტიც გამეგო. ძალიან აღტაცებული ვიყავი და საკუთარი გულის ცემაც კი მესმოდა. ვერონიკას და ტომს ყოველთვის ვეკითხებოდი ჩემი მშობლების შესახებ, მაგრამ ყოველთვის თავს არიდებდნენ ჩემს კითხვებს.

-აუცილებლად მივდივარ! - გავიღიმე, - არავითარ შემთხვევაში არ გავუშვებ შანს, რომ ჩემმა მშობლებმა ჩემით იამაყონ, მიუხედავად იმისა, რომ აქ არ არიან.

***

რამდენიმე კვირა გავიდა, მე უკვე ბარგი ჩალაგებული მქონდა და მზად ვიყავი წასასვლელად. გამიმართლდა, მხოლოდ რამდენიმე საათის სავალი გზა იყო ჩემი სახლიდან უნივერსიტეტამდე, და ტომსაც და ვერონიკას მაინც ხშირად ვნახავდი.

-ვერ ვიჯერებ, რომ მიდიხარ! ასე უცებ გაიზარდე! ჩემო პატარა ვალერია! - ვერონიკა ტიროდა და ჩამეხუტა. ტომს შევხედე და თითქოს ვეუბნებოდი, რომ მოეშორებინა.

-კარგი რა, ვერონიკა, არდადეგებზე დაბრუნდება, მიეცი საწყალ გოგონას წასვლის უფლება! - ტომს გაეცინა.

-როგორც იქნა, სუნთქვა შემიძლია! - ვერონიკამ გაიღიმა. ორივეს ჩავეხუტე და გადავკოცნე და მანქანაში ჩავჯექი. ჩემი დაბადების დღე რამდენიმე დღეში იყო, მაგრამ რახან მივდიოდი, რამდენიმე დღით ადრე გამაკვირვეს ამ საჩუქრით. შესანიშნავი მანქანა იყო, ჩემთვის ბრენდი კი არა, ადამიანი.

-მიყვარხართ! არდადეგებზე აუცილებლად ჩამოვალ! ხელი დავუქნია და მარცხენა სარკეში გავიხედე, დავინახე, თუ როგორ პატარვდებოდნენ ისინი, რაც უფრო შორს მივდიოდი უნივერსიტეტში, სადაც არავის ვიცნობდი. ბოლოს ისინი გაქრნენ, მათი დანახვა შეუძლებელი იყო, და მივხვდი, რომ ახლა მათ გარეშე ვიყავი...


***

-გასაოცარია. - ამ სიტყვის გარდა ვერაფერს ვიტყოდი, როცა უნივერსიტეტში ჩავედი. უზარმაზარი იყო, ეს ძველი შენობა მახსენებდა სკოლას, X-ხალხში, სადაც ნიჭით დაჯილდოვებული გალხი დადიოდა. სკოლა ნაცრისფერი აგურებისგან იყო აშენებული, მას ვაზები უფრო ამშვენებდა და უცნაურსაც ხდიდა. მანქანა გავაჩერე, საფულე ავიღე და გადმოვედი. ჯერ გავარკვევდი, სად იყო ჩემი ოთახი, და შემდეგ ბარგს შევიტანდი. მთელი ტერიტორია სავსე იყო სტუდენტებით, მე გაოცებული დავრჩი, ისინი სავსებით ნორმალურად გამოიყურებოდნენ. მაგრამ არ ვიცოდი, რას ველოდებოდი. ისინი იმ ხალხს არ გავდნენ, რომლებსაც შეეძლოთ წყლის გაყინვა ან რამე მსგავსი, ვაღიარებ, მათმა ნორმალურობამ ძალიან გამაკვირვა.

ადმინისტრაციისკენ წავედი. სტუდენტების ლაპარაკი და სიცილი უფრო და უფრო აღტაცებულს მხდიდა. ქალბატონი ადმინისტრაციაში არიგებდა გასაღებებს პატარა ფურცლით, სადაც ოთახის ნომერი ეწერა. ჩემს გასაღებს სწრაფად დავხედე. "ოთახი 327". საინტერესოა, სულ რამდენი ოთახი იყო? მანქანაში დავბრუნდი, ბარგის გადმოსატანად. თითქოს მთელი ცხოვრება გავატარე ყუთების და რამდენიმე ჩემოდნის გადმოტანისას.

ლიფტში ჩავჯექი და მესამე სართულზე ავედი, ძლივს ვიჭერდი ჩემს საფულეს. მივხვდი, რომ შეცდომა დავუშვი ამდენი ბარგი რომ წამოვიღე. ლიფტის კარები გაიღო და სწრაფად გავედი, ვიგრძენი საფულე როგორ მივარდებოდა, ვცადე მისი დაკავება, წინ აღარ გამიხედია, ვიღაცას დავეჯახე და ძირს დავეცი, მაგრამ სწრაფად ავდექი.

-გაიხედე სად მიდიხარ! - ვიღაც ბიჭის ხმა გავიგე.
-ხო? ჩემი აზრით შენ უნდა გაიხედო სად მიდიხარ. ამდენი ჩანთებით მივდიოდი და შენ კი თითქოს ვერ დამინახე! - წუწუნი დავიწყე და შევხედე, მას შავი თმა და ოქროსფერი თვალები ჰქონდა.
-ხომ კარგად ხართ? - კიდევ ვიღაც მიახლოვდებოდა. შევბრუნდი და კიდევ ერთი ახალგაზრდა ბიჭი დავინახე, ქერა თმით.
-კარგად ვარ. - ყოყმანის გარეშე ვუპასუხე.
-კარგია, დაგინახეთ როგორ დაეჯახეთ კევინს. - ირგვლივ მიმოვიხედე, და გამეხარდა, რომ სხვამ ვერავინ დამინახა. - დახმარება ხომ არ გჭირდებათ? - იკითხა, მაგრამ სანამ ვუპასუხებდი, მანამდე აიღო ჩემოდნები. - რომელ ოთახში ხართ?
-ოთახი 327. - თავი დააქნია და იმ კორიდორისკენ წავიდა, სადაც მე მივდიოდი. ყოველ შემთხვევაში, ეს სწორი გზა იყო. მეც გავყევი.
-ჩემი სახელია ვალერია.
-ბოდიში, ყოველთვის მავიწყდება, რომ ხალხს გავეცნო. ჩემი სახელი მაქსია. - გაიცინა, და მეც გავიცინე. მთელი კორიდორი სავსე იყო სტუდენტებით, მე ჩემი ოთახი სწრაფად ვიპოვე მაგრამ მაქსი წვალობდა.
-მაქს, კევინს იცნობ? ხომ თქვი, რომ მას დავეჯახე?
-კი, მე და კევინი ფეხბურთის ერთ გუნდში ვიყავით და ახლა ერთ ოთახში ვცხოვრობთ... აი, ეს ჩემი ოთახია, თუ რამე დაგჭირდება, არ მოგერიდოს. - 320-ე ოთახზე მიმანიშნა.

ბოლოსდაბოლოს 327-ე ოთახს მივაღწიეთ, ჯიბიდან გასაღები ამოვიღე და კარები გავაღე. ეს ოთახი უფრო დიდი იყო, ვიდრე მოველოდებოდი, უზარმაზარი იყო. ყავის მაგიდა, ტელევიზორი, სამზარეულო. მეორე ნაწილში კი აივანიც კი იყო, და კიდევ ორი ოთახი, საძინებლები. ოთახი სავსე იყო მცენარეებითაც.

-მაქს, მითხარი, რომ შენი ოთახიც ასეთია.
-არა, ვწუხვარ.

ამ დროს კარები გაიღო და დაბალი გოგონა შემოვიდა, ღიმილით და მომესალმა.

-გამარჯობა! თქვენ ვალერია ხართ, არა? მე ელენა ვარ. მეც ამ ოთახში ვცხოვრობ. - თბილი ხმით მომესალმა. - ეს თქვენი შეყვარებულია? - მაქსზე იკითხა.
-არა, არა, ერთმანეთს დარბაზში შევხვდით. უბრალოდ მეხმარება.
-კარგი, მე უკვე ყველაფერი დავალაგე და შემიძლია მოგეხმარო.
-კი, მადლობა.

ელენა ძალიან მომეწონა, თითქოს დიდი ხანია მეგობრები ვიყავით.
-ელენა, რატომ ჰგავს ეს ოთახი ტყეს?
-არ მოგწონს? მე მიწასა და მცენარეებზე ვახდენ ზემოქმედებას. ვფიქრობ, ყველაფერი აგიხსენი. შენ რა შესაძლებლობა გაქვს?
-მე წყლის განსაკუთრებული ძალები მაქვს. - გავუცინე.
-წყლის ძალები? მეც! - მაქსმა წამოიყვირა, აშკარად გაუხარდა. ბარგის დალაგება გავაგრძელეთ. იქაურობა უკვე შემიყვარდა!

va ra sainteresoa
gaagrzele ra

Bracamontes_fan wrote:va ra sainteresoa
gaagrzele ra

მადლობა რომ კითხულობ.

თავი 2.
მე და მაქსი დივანზე დავჯექით, ძალიან დავიღალეთ ნივთების დალაგების გამო. სანამ ვისვენებდით, კარგად გავერთეთ იმის ყურებაში, თუ როგორ ცეკვავდა ელენა, როცა ექსპერიმენტებს ატარებდა. გასაოცარი რამ იყო, თითქოს ატმოსფერო მთლიანად შეიცვალა.
-ცოტა მეტი სინათლეა საჭირო. - ელენამ ჩაიბუტბუტა. - აი, შენ კი, წყალი გჭირდება.
გავიღიმე და ბოთლიდან თითებს შორის წყლის მოლეკულები მოვაქციე და ყვავილს დავუსხი.
-გასაოცარია, ვალერია! - ელენამ ტაში დამიკრა. - ძალიან მაგარია, რომ ერთ ოთახში ვცხოვრობთ.
ენთუზიასტურად გავიღიმე. - ყველა შენს შესაძლებლობას აკონტროლებ! მაგარი ხარ! - მაქსმა წამოიძახა. მხრები შევკარი, არ მიყვარდა, როცა მაქებდნენ, განსაკუთრებით მაშინ, სანამ უნივერსიტეტში მოვიდოდი.
-ესე იგი, რამდენი წლის ხარ? - ელენამ იკითხა, როცა დივანზე დაჯდა.
-თვრამეტის ვხდები შაბათს. თქვენ?
-რა? შენი დაბადების დღე შაბათს არის? აუცილებლად წვეულება უნდა გავმართოთ! - წვეულებები არ მიყვარდა, მაგრამ მაქსმა და ელენამ დამარწმუნეს, რომ კარგი იქნებოდა. უფრო მეტიც, ძალიან აღტაცებული ვიყავი და მოუთმენლად ველოდებოდი.
-წავედით, მაქს, მხოლოდ ორი დღე გვაქვს, რომ ყველას შევატყობინოთ ამ წვეულების შესახებ! - ელენა წამოხტა, მაქსმა კი გაიცინა.
-მოგვიანებით გნახავ! - ხელები დამიქნია, ამასობაში ელენა უკვე გარეთ იყო და ხმამაღლა ყვიროდა, -წვეულება შაბათს, 327-ე ოთახში!
მაქსი ოთახიდან გავიდა, მე კი საფულე ავიღე და მაღაზიაში ჩავედი...

***

-ვალ, რას ფიქრობ ამ კაბაზე? - ელენამ მისი მწვანე კაბა მაჩვენა.
-შესანიშნავია, ელენა.
-აქამდე როგორ ვერ მოემზადე?
-პირდაპირ შენს ციტატას ვამბობ, "ვალერია, შეწყვიტე ყველაფერი და დამეხმარე გთხოვ!" - ელენას ხმით ვთქვი და გავიცინე.
-ხო, რავიცი... - შეყოყმანდა.
მეორე ოთახში გავედი, უცბად გავემზადე და მალევე გამოვედი.
-მზად ვარ! - ელენა შემობრუნდა.
-ასე მალე როგორ მოემზადე, თან რა ლამაზად გამოიყურები! მშურს!
ელენამ და მაქსმა უკვე ყველას უთხრეს, რომ წვეულება ცხრა საათზე იწყებოდა. კარზე ვიღაცამ დააკაკუნა.
-ვაუ, ვალერია, რა ლამაზად გამოიყურები! - გაფაციცებით მიყურებდა. თვალი ჩავუკრი.

***

უკვე ძალიან ბევრი ხალხი მოვიდა, კარები ღია იყო. მილოცავდნენ. უცბად ჩურჩული მაქსის ჩურჩული გავიგონე, - ვალ, შეგვიძლია სადმე წყნარ ადგილას წავიდეთ? - მუსიკა და ხალხიც ძალიან ხმაურობდა მაგრამ მისი ხმა მაინც გავიგე. თავი დავუქნიე, თავი არ შევიწუხე, რომ ხმამაღლა მეპასუხა და გავყევი. მან თავისი ოთახისკენ წამიყვანა.
-რა გიჟური წვეულებაა, ხო? - გაღიზიანდა.
-ხო, დავიღალე. სად მივდივართ?
-ჩემს ოთახში, რაღაც მინდა რომ მოგცე. - თავის ოთახში მომიყვანა. ოთახი თითქმის ჩემნაირი იყო, ოღონდ მცენარეების გარეშე.
მაქსმა სწრაფად გახსნა ყუთი და ყელსაბამი მაჩვენა.
-მაქს, რა ლამაზია! რატომ შეწუდი?
-როგორც კი დავინახე მივხვდი, რომ ძალიან მოგიხდებოდა.
-მადლობა, ძალიან მომეწონა. შენი ოთახის მეგობარი სად არის?
-შენს წვეულებაზეა, ვალ, ვერ დაინახე? - ბევრი ხალხი იყო, მაგრამ გამიკვირდა, მაინც როგორ ვერ დავინახე.
-არა, არ დამინახავს. - თავი დამიქნია და წვეულებაზე დავბრუნდით, ელენასთან ერთად ცეკვა დავიწყეთ. მაქსი რაღაცებს ამბობდა და მე ისტერიულად ვიცინოდი.
-ვალ, ერთი წუთით! - მაქსმა დაიყვირა. თავის აიპოდს მივარდა და მუსიკა დააპაუზა და ხმამაღლა მილოცავდა დაბადების დღეს. ცოტა მეტი სასმელი მოუვიდა, ალბათ. მოგვიანებით გაუჩერებლად დაიწყო სიმღერა.
ბოლოს კინაღამ წაიქცა, უკვე ცუდად იყო და შემეშინდა, ელენას დავუძახე.
-დამეხმარე საწოლზე დავაწვინო!
-კარგი! - ცეკვა შეწყვიტა და ორივემ ძლივს მივიყვანეთ საწულთან. კარები გავაღეთ და საწოლზე დავაწვინეთ. - ღამე მშვიდობისა, მაქს!

***

-კიდევ მოგიტან ყინულს, გინდა? - კევინმა იკითხა.
-არა მადლობა. უბრალოდ ძალიან დაღლილი ვარ.
-გინდა, რომ აქედან გავიდნენ?
-როგორ?
-უამრავი ხერხი ვიცი. იცი, უბრალოდ გარეთ გაგრძელდება წვეულება. - უცბად ალისფერი ბოლი გაჩნდა.
- ვაუ. არა, იცი, ცეცხლი არ გვჭირდება. თანაც, არ მგონია, რომ ელენას მოეწონოს როგორ დაეწვება მისი მცენარეები.
-ნუ ნერვიულობ.
-და რატომ არის ალისფერი? - შემომხედა და თავი არაკომფორტულად ვიგრძენი.
-ცეცხლის ფერი ემოციების გამო იცვლება. - თავდაჯერებულად გაიღიმა.
-და რომელი ფერი რას ნიშნავს? - არ მიპასუხა, ცოტა კიდე გავერთეთ, ბოლოს წასვლა გადაწყვიტა, კიდევ ერთხელ მომილოცა. გული დამწყდა, რომ მიდიოდა.



Avance/უახლოეს თავებში:
ვინ იცის რაღაც მესამე მსოფლიო ომის შესახებ.
პირველი დღე სკოლაში
სტუდენტების შესაძლებლობები: ზემოქმედება ცეცხლზე, წყალზე და მიწაზე
-მანდ ვინ არის? რატომ გსიამოვნებს ჩემი წვალება? - შეშინებული კითხულობდა