როცა საყვარელ ადამიანს კარგავ...

რამოდენიმე კვირის უკან დავკარგე საუკეთესო მეგობარი,ასთმა გონდა და გაიგუდა. სიტყვებით ვერ ავღწერ ისეთ დეპრესიაში ჩავვარდი.

რა საშინელებაა ელენე გურწრფელად ვიზიარებ ....

ახლაც ცუდად ვხდები რომ ვიხსენებ დედაჩემის ზარს როცა ეს ამბავი მითხრა,ის ღამე როგორ გავატარე საერთოდ არ მახსოვს და დილას საერთოდ ვერაფერს ვგრზნობდი,ვერ ვაზროვნებდი,საერთოდ ვერაფერს ვაკეთებდი,ძალიან დიდი ტკივილი

სამწუხაროა,მაგრამ ასეთია ცხოვრება...

მბობენ მაგ დროს სურათს უნდა დახედო და ცოტა მაინც შემსუბუქებ ტკივილსო მაგრამ ჩემი აზრით უფრო გაგიმძაფრდება მერე, ის სურათი უფრო მეტ მოგონებას გააღვიძებს და უფრო მოგინდება მისი ხილვა, მის გვერდზე ყოფნა...

ანანოს ვეთანხმები, ეგ ინდივიდუალურია და ადამიანზეა დამოკიდებული. მე პირადად არ შემიძლია ფოტოების ნახვა და ა.შ. რაც ალბათ ცუდია...

ბავშვობაში როცა მეკითხებოდნენ დედა უფრო გიყვარს თუ ბებოო , ვპასუხობდი "ჯერ ბებო მერე დედათქო". მართლაც ყველაზე მეტად მიყვარდა ბებო, რადგან არასდროს არაფერს მიშლიდა და არც მიბრაზდებოდა. მასაც განსაკუთრებულად ვუყვარდი, რადგან დიდიხნის მანძლზე შვილიშვილი არ ყოლია და მე მისი პირველი შვილიშვილი ვიყავი. ცოტა რომწამოვიზარდე ბებიაჩემის გამოჩენის მრცხვენოდა რადგან ყველას ბებო ყოველ;თვის "გამოპრანჭული" დადიოდნენ,არც ასაკი ეტყობოდათ , ჩემს ბებოს კი ყოველთვის მოკრძალებულად ეცვა. ბოლოს კი ისე მოხდა რომ საერთოდ ამერია ურთიერთობა და ცუდად ვექცეოდი, ყველა მეუბნებოდა ინანებ შენს საქციელსო მაგრამ არავის ვუჯერებდი. მას კი მაინც ყველაზე მეტად ვუყვარდი. გუშინ კი პირველი ღამე გაატარა "ხის საწოლში". ყველაზე მეტად ჩემს საქციელებს ვნანობ რადგან ხშირად ვტკენდი გულს, მე კი ყველაფერი მქონდა რასაც ვთხოვდი. შეიძლება ყველა არ თვლის რომ საუკეთესო ბებო მყავდა მაგრამ ყველა ხედავდა რომ ძალიან ვუყვარდი. სახელით არასდროს მოუმართავს სიცოცხლის ბოლო დღემდე "ჩემო ოქროს" მეძახდა. მე კი ახლა ვნანობ რომ კომპიუტერთან უფრო მეტ დროს ვატარებდი ვიდრე ჩემ ბებოსთან, თვითონ კი სულ მთხოვდა ცოტახანს მაინც ვყოფილიყავი მასთან....
სწორედ იმ ასაკში დავკარგე ბებო როდესაც ყველაზე მეტად მჭირდებოდა.... გამიჭირდება მის გარეშე... ვნანობ რომ არასდროს მითქვამს მისთვის რომ ძალიან მიყვარდა (და მიყვარს), არასდროს მივსულვარ და ჩავხუტებივარ, ვერ ვაფასებდი. ამიტომ ყველას ვისაც არ დაეზარება ამ უაზრო პოსტის წაკითხვა ვთხოვ რომ ჩაეხუტოს საკუთარ ბებოს, დააფასოს სიცოცხლეში.. შეყვარებული შეიძლება 3-4 ან მეტი გყავდეს, დაქალი/ძმაკაციც ბევრი გამოჩნდება და ბევრსაც დაკარგავ, მაგრამ ოჯახის წერვებს ვერასდროს ვერავინ შეგვიცვლის , მითუმეტეს ისეთ საყვარლებს როგორებიც ბებოები არიან. უბრალოდ გთხოვთ რომ დააფასოთ ბებიები, გიყვარდეთ და გაუფრთხილდეთ მათ სანამ ცოცხლები არიან.

მამის დედა გარდამეცვალა გუშინ.

jacky_fan ele wrote:ბავშვობაში როცა მეკითხებოდნენ დედა უფრო გიყვარს თუ ბებოო , ვპასუხობდი "ჯერ ბებო მერე დედათქო". მართლაც ყველაზე მეტად მიყვარდა ბებო, რადგან არასდროს არაფერს მიშლიდა და არც მიბრაზდებოდა. მასაც განსაკუთრებულად ვუყვარდი, რადგან დიდიხნის მანძლზე შვილიშვილი არ ყოლია და მე მისი პირველი შვილიშვილი ვიყავი. ცოტა რომწამოვიზარდე ბებიაჩემის გამოჩენის მრცხვენოდა რადგან ყველას ბებო ყოველ;თვის "გამოპრანჭული" დადიოდნენ,არც ასაკი ეტყობოდათ , ჩემს ბებოს კი ყოველთვის მოკრძალებულად ეცვა. ბოლოს კი ისე მოხდა რომ საერთოდ ამერია ურთიერთობა და ცუდად ვექცეოდი, ყველა მეუბნებოდა ინანებ შენს საქციელსო მაგრამ არავის ვუჯერებდი. მას კი მაინც ყველაზე მეტად ვუყვარდი. გუშინ კი პირველი ღამე გაატარა "ხის საწოლში". ყველაზე მეტად ჩემს საქციელებს ვნანობ რადგან ხშირად ვტკენდი გულს, მე კი ყველაფერი მქონდა რასაც ვთხოვდი. შეიძლება ყველა არ თვლის რომ საუკეთესო ბებო მყავდა მაგრამ ყველა ხედავდა რომ ძალიან ვუყვარდი. სახელით არასდროს მოუმართავს სიცოცხლის ბოლო დღემდე "ჩემო ოქროს" მეძახდა. მე კი ახლა ვნანობ რომ კომპიუტერთან უფრო მეტ დროს ვატარებდი ვიდრე ჩემ ბებოსთან, თვითონ კი სულ მთხოვდა ცოტახანს მაინც ვყოფილიყავი მასთან....
სწორედ იმ ასაკში დავკარგე მამა როდესაც ყველაზე მეტად მჭირდებოდა.... გამიჭირდება მის გარეშე... ვნანობ რომ არასდროს მითქვამს მისთვის რომ ძალიან მიყვარდა (და მიყვარს), არასდროს მივსულვარ და ჩავხუტებივარ, ვერ ვაფასებდი. ამიტომ ყველას ვისაც არ დაეზარება ამ უაზრო პოსტის წაკითხვა ვთხოვ რომ ჩაეხუტოს საკუთარ ბებოს, დააფასოს სიცოცხლეში.. შეყვარებული შეიძლება 3-4 ან მეტი გყავდეს, დაქალი/ძმაკაციც ბევრი გამოჩნდება და ბევრსაც დაკარგავ, მაგრამ ოჯახის წერვებს ვერასდროს ვერავინ შეგვიცვლის , მითუმეტეს ისეთ საყვარლებს როგორებიც ბებოები არიან. უბრალოდ გთხოვთ რომ დააფასოთ ბებიები, გიყვარდეთ და გაუფრთხილდეთ მათ სანამ ცოცხლები არიან.

მამის დედა გარდამეცვალა გუშინ.

ელეეეე რა გითხრა არ ვიცი მართლა ისეთი ემოციით გიწერია ყველაფერი... ერთს გეტყვი,რომ შეცდომები ყველას მოსდის,მითმეტეს შენს ასაკში(ბოდიში ხაზს რომ ვუსვამ შენს ასაკს ცუდად არ გამიგო..) შეიძლება უფრო მძაფრად აღიქვამ ახლა შენს საქციელს,რაც ბუნებრივია ასე ხდება ხოლმე მასეთ დროს...

მართლა ვწუხვარ და ვიზიარებ ჩემო კარგო.

ელეეეე რა გითხრა არ ვიცი მართლა ისეთი ემოციით გიწერია ყველაფერი... ერთს გეტყვი,რომ შეცდომები ყველას მოსდის,მითმეტეს შენს ასაკში(ბოდიში ხაზს რომ ვუსვამ შენს ასაკს ცუდად არ გამიგო..) შეიძლება უფრო მძაფრად აღიქვამ ახლა შენს საქციელს,რაც ბუნებრივია ასე ხდება ხოლმე მასეთ დროს...

მართლა ვწუხვარ და ვიზიარებ ჩემო კარგო.

დიდი მადლობა ჩემოსაყვარელო , მარტო მე არ მომდის ასეთი შეცდომები უბრალოდ სიცოცხლეში რომ ვერ დავაფასე მისი ამაგი მაგიტომ ვწუხვარ და მაგიტომ ვგრძNობ თავს დამნაშავედ.

jacky_fan ele wrote:

ელეეეე რა გითხრა არ ვიცი მართლა ისეთი ემოციით გიწერია ყველაფერი... ერთს გეტყვი,რომ შეცდომები ყველას მოსდის,მითმეტეს შენს ასაკში(ბოდიში ხაზს რომ ვუსვამ შენს ასაკს ცუდად არ გამიგო..) შეიძლება უფრო მძაფრად აღიქვამ ახლა შენს საქციელს,რაც ბუნებრივია ასე ხდება ხოლმე მასეთ დროს...

მართლა ვწუხვარ და ვიზიარებ ჩემო კარგო.

დიდი მადლობა ჩემოსაყვარელო , მარტო მე არ მომდის ასეთი შეცდომები უბრალოდ სიცოცხლეში რომ ვერ დავაფასე მისი ამაგი მაგიტომ ვწუხვარ და მაგიტომ ვგრძNობ თავს დამნაშავედ.

არაფერს რა მადლობა. მეც მაგიტომ გითხარი,რომ მასეთი შეცდომები მარტო შენ არ მოგდის ნამდვილად. საერთოდ როცა კარგავს ადამიანი,მერე ხვდება ბევრ რამეს...

vickyfan wrote:

jacky_fan ele wrote:
დიდი მადლობა ჩემოსაყვარელო , მარტო მე არ მომდის ასეთი შეცდომები უბრალოდ სიცოცხლეში რომ ვერ დავაფასე მისი ამაგი მაგიტომ ვწუხვარ და მაგიტომ ვგრძNობ თავს დამნაშავედ.

არაფერს რა მადლობა. მეც მაგიტომ გითხარი,რომ მასეთი შეცდომები მარტო შენ არ მოგდის ნამდვილად. საერთოდ როცა კარგავს ადამიანი,მერე ხვდება ბევრ რამეს...

მართალი ხარ.

ელეე,ვიზიარებ პირველ რიგში...
ზოგჯერ გვიან ვხვდებით ჩვენს შეცდომებს და ვნანობთ ჩვენს ქმედებას,მაშინ როცა სინანულს აზრი აღარ აქვს,ან როცა უკვე ძალიან გვიანია..ამაზე მტკინვეული არაფერია...შენმა პოსტმა ძალიან იმოქმედა და დამაფიქრა,მაგრამ ასე ნუ განიცდი,შენ ყოველთვის შენი ბებოს ოქრო იყავი,დარმწუნებული ვარ მას საუკეთესოდ ესმოდა შენი საქციელი..არ ვიცი მეტი რა გითხრა

UnaGonzalita wrote:ელეე,ვიზიარებ პირველ რიგში...
ზოგჯერ გვიან ვხვდებით ჩვენს შეცდომებს და ვნანობთ ჩვენს ქმედებას,მაშინ როცა სინანულს აზრი აღარ აქვს,ან როცა უკვე ძალიან გვიანია..ამაზე მტკინვეული არაფერია...შენმა პოსტმა ძალიან იმოქმედა და დამაფიქრა,მაგრამ ასე ნუ განიცდი,შენ ყოველთვის შენი ბებოს ოქრო იყავი,დარმწუნებული ვარ მას საუკეთესოდ ესმოდა შენი საქციელი..არ ვიცი მეტი რა გითხრა

დიდი მადლობა ანანო თანაგრძნობისთვის.

გითანაგრძნობ ელე ადვილი არაა ნამდვილად.

შენ ერთადერთი არ ხარ და ამიტომ რასაც სხვას ვეუბნები შენც იმავეს გეტყვი რომ ადამიანები სიცოცხლეშივე უნდა დააფასო და უნდა გააცნობიერო თუ რას ნიშნავს შენთვის. ;)) :*

თუმცა მაგაზე ნუ ინერვიულებ მას ისედაც ეცოდინებოდა შენი თქმის გარეშე რომ გიყვარდა და მისთვის შენთან ყოფნაც საკმარისი იქნებოდა და გულდაწყვეტილი არ იქნებოდა შენგან ზუსტად ვიცი :*

დიდი მადლობა ოთო
ყველას ძალიან დიდი მადლობა ბავშვებო , ძალიან მიყვარხარტ

jacky_fan ele wrote:ბავშვობაში როცა მეკითხებოდნენ დედა უფრო გიყვარს თუ ბებოო , ვპასუხობდი "ჯერ ბებო მერე დედათქო". მართლაც ყველაზე მეტად მიყვარდა ბებო, რადგან არასდროს არაფერს მიშლიდა და არც მიბრაზდებოდა. მასაც განსაკუთრებულად ვუყვარდი, რადგან დიდიხნის მანძლზე შვილიშვილი არ ყოლია და მე მისი პირველი შვილიშვილი ვიყავი. ცოტა რომწამოვიზარდე ბებიაჩემის გამოჩენის მრცხვენოდა რადგან ყველას ბებო ყოველ;თვის "გამოპრანჭული" დადიოდნენ,არც ასაკი ეტყობოდათ , ჩემს ბებოს კი ყოველთვის მოკრძალებულად ეცვა. ბოლოს კი ისე მოხდა რომ საერთოდ ამერია ურთიერთობა და ცუდად ვექცეოდი, ყველა მეუბნებოდა ინანებ შენს საქციელსო მაგრამ არავის ვუჯერებდი. მას კი მაინც ყველაზე მეტად ვუყვარდი. გუშინ კი პირველი ღამე გაატარა "ხის საწოლში". ყველაზე მეტად ჩემს საქციელებს ვნანობ რადგან ხშირად ვტკენდი გულს, მე კი ყველაფერი მქონდა რასაც ვთხოვდი. შეიძლება ყველა არ თვლის რომ საუკეთესო ბებო მყავდა მაგრამ ყველა ხედავდა რომ ძალიან ვუყვარდი. სახელით არასდროს მოუმართავს სიცოცხლის ბოლო დღემდე "ჩემო ოქროს" მეძახდა. მე კი ახლა ვნანობ რომ კომპიუტერთან უფრო მეტ დროს ვატარებდი ვიდრე ჩემ ბებოსთან, თვითონ კი სულ მთხოვდა ცოტახანს მაინც ვყოფილიყავი მასთან....
სწორედ იმ ასაკში დავკარგე ბებო როდესაც ყველაზე მეტად მჭირდებოდა.... გამიჭირდება მის გარეშე... ვნანობ რომ არასდროს მითქვამს მისთვის რომ ძალიან მიყვარდა (და მიყვარს), არასდროს მივსულვარ და ჩავხუტებივარ, ვერ ვაფასებდი. ამიტომ ყველას ვისაც არ დაეზარება ამ უაზრო პოსტის წაკითხვა ვთხოვ რომ ჩაეხუტოს საკუთარ ბებოს, დააფასოს სიცოცხლეში.. შეყვარებული შეიძლება 3-4 ან მეტი გყავდეს, დაქალი/ძმაკაციც ბევრი გამოჩნდება და ბევრსაც დაკარგავ, მაგრამ ოჯახის წერვებს ვერასდროს ვერავინ შეგვიცვლის , მითუმეტეს ისეთ საყვარლებს როგორებიც ბებოები არიან. უბრალოდ გთხოვთ რომ დააფასოთ ბებიები, გიყვარდეთ და გაუფრთხილდეთ მათ სანამ ცოცხლები არიან.

მამის დედა გარდამეცვალა გუშინ.

აი მე კიდე მართლა დედიკოზე მეტად მიყვარს ჩემი ბებო , რადგან ერთადერთია ვინც ვაფშე სულ ყველაფერი იცის ჩემზე.. ჩემი ყველა დღიური აქვს წაკითხული, ჩემი საიდმლოების დღიური,, მხოლოდ მას და არავის მეტსს! აი ყველაზე ძაან მაგრად მიყვარს ამ ქვეყნაად !!!! ჩემი ყველაფერია აი რამე რომ დაემართოს დედას ფიცავარ ვერ გადავიტან!!!!! თავს არ ვიცოცხლებ მის გარეშე!!!