Log in
დაგვალაიქეთ ”ფეისბუქზე”
მარტოობა...
3 posters
საუკეთესო ლათინო-ამერიკული სერიალები! :: სხვადასხვა თემები: :: კულტურა და ხელოვნება :: ჩვენი ნაწარმოებები
Page 1 of 1
მარტოობა...
by Mari [Gonzalez] Sun Feb 05, 2012 9:08 pm
კიდევ ერთი ახალი მოთხრობის დაწერა გადავწყვიტე იმედია მოგეწონებათ
პერსონაჟები
სოფი
მარი
ლიზა :
გიორგი :
სანდრო :
პერსონაჟები
სოფი
მარი
ლიზა :
გიორგი :
სანდრო :
![Mari [Gonzalez]](https://2img.net/u/2612/23/18/12/avatars/280-38.jpg)
Mari [Gonzalez]- პოსტების რაოდენობა : 2916
ქულები : 3427
დარეგისტრირების თარიღი : 2010-11-09
ასაკი: : 25
Location : USA
Re: მარტოობა...
by Mari [Gonzalez] Sun Feb 05, 2012 9:09 pm
დილით ადრე გამეღვიძა , მზის სხივებმა უმალ შემომაჭყიტეს , თითქოს უნდოდათ ბედნიერი დღის დაწყება ემცნოთ , საწოლზე წამოვჯექი და მოციალე სხივებს შევცინე , თავს უჩვეულოდ ბედნიერად ვგრძნობდი , მახალისებდა მზის ცელქი სხივები , პატარა ბავშვებივით , რომ ანცობდნენ , ისევ გადავკოტრიალდი საწოლში , მაგრამ დღევანდელი დღის მნიშვნელობა გამახსენდა და ელდანაკრავივით წამოვხტი , მდუმარება სუფევდა , მაგრამ დიდად არც ეს შემიმჩნევია , ჩემი თავი დავარწმუნე , რომ ამ განწყობას არავის გავაფუჭებინებდი , ჯერ ვერ გადამეწყვიტა რას ჩავიცმევდი , ამიტომაც პიჟამით დავიწყე სიარული აქეთ-იქით , სამზარეულოში შევედი , სადაც სრული არეულობა დამხვდა , როგორღაც მოვახერხე და წყალი დავდგი ასადუღებლად , სანამ ჩაიდანი თავისთვის შიშინებდა , ტოსტებიც გავამზადე და სააბაზანოში შევედი , რომ როგორღაც თავი მომეწესრიგებინა , გამოსაფხიზლებლად თბილი წყალი შევისხი სახეზე და ხელებზე , მაგრამ მივხვდი ეს ვერ მიშველიდა , გადავწყვიტე აზრზე მოსასვლელად თბილი წყალი გადამევლო , შხაპის ქვეშ როგორც ყოველთვის ღიღინი დავიწყე , ვერც შევამჩნიე დრო როგორ გავიდა , როგორღაც გამოვერკვიე , პირსახოცი ტანზე შემოვიხვიე და გარეთ გამოვედი , ჩაიდანი უკვე გამაყრუებლად გაჰკიოდა , ფეხშიშველი სირბილით გავიქეცი სამზარეულოსკენ და სასწრაფოდ გამოვრთე , შემდეგ თმის გამშრალებას შევუდექი , როგორც იქნა ურჩი თმები ჩამოვივარცხნე , ხალათი შემოვიცვი და სწრაფად ჭამას შევუდექი , ლუკმებს ჩქარ-ჩქარა ვყლაპავდი , ბოლოს ჯერი ტანსაცმლის არჩევაზე მიდგა , არც კი ვიცოდი რა უნდა ჩამეცვა , წინა ღამესაც ვცადე როგორმე ამერჩია სამოსი მაგრამ ვერაფრით ვერ მოვახერხე , ისევ უიმედოდ გამოვაღე კარადა , მაგრამ წინა მცდელობისგან განსხვავებით მაშინვე თვალში მომხვდა კრემისფერი კაბა , გამოვიღე და საწოლზე გადავფინე , ალბათ მუხლებამდე მომწვდებოდა , აღარ მახსოვდა როდის ან რატომ ვიყიდე ეს კაბა , მაგრამ თვალი მომჭრა მისმა სილამაზემ , ამიტომაც საბოლოოდ გადავწყვიტე პირველ გამოფენაზე ეს კაბა ჩამეცვა , ხალათი გავიხადე და კაბის ჩაცმას შევუდექი , თმები ჩამოვიშალე , მსუბუქი მაკიაჟიც გავიკეთე და სარკეში ჩემი გამოსახულება შევათვალიერე ... უცებ მეგონა , რომ უცნობი მიცქერდა იქიდან , ვერ ვიჯერებდი , რომ ეს მე ვიყავი , უცნობს გასხივოსნებული თვალები ჰქონდა , რომელიც ელეგანტურობას სძენდა , კრემისფერი კაბა მუხლის ზემოთ დაჰფენოდა , თმა კი მხრებზე ჩამოჰყროდა , კიდევ ერტხელ შევათვალიერე გამოსახულება , მოხიბლული დავრჩი , სარკეს როგორც იქნა თვალი მოვწყვიტე , საკმაოდ დიდი კრემისფერი ჩანთა ავიღე , ყველა საჭირო ნივთს შიგ ჩავუძახე და გამოსასვლელად გავემზადე
შემოსასვლელში მდგარი კარადიდან გასაღები ჩამოვხსენი , კარები დავკეტე , ექვსი სართული ხტუნვა ხტუნვით ჩამოვირბინე , სადარბაზოდან გამოსულმა სუფთა ჰაერი შევიყნოსე და იქვე გაჩერებულ მანქანასტან მივირბინე , ავტომატურად გავაღე და შიგ ჩავხტი , დავქოქე და სამხატვრო აკადემიისკენ გავეშურე , ჯერაც არავინ არ იყო ეზოში შეგროვილი , მაშინვე შენობაში შევირბინე , შესასვლელში კარისკაცს შევეგებე
_ გამარჯობა ბიძია შალვა
_გაგიმარჯოს გენაცვალე , წარმატებები- თბილად მომიგო
მისგან წახალისებული მესამე სართულზე სირბილით ავედი , გზაში არავინ არ შემხვედრია , ამიტომაც აუდიტორიაში შევიჭერი , იქ ჩემი ლექტორი ალექსანდრე კაკაბაძე დამხვდა
_გამარჯობა, ბატონო ალექსანდრე როგორ ბრძანდებით ?
_ კარგად შვილო თავად როგორ გრძნობ თავს ?
_ მადლობა ბატონო ალექსანდრე , ცოტას ვნერვიულობ
_ არ უნდა ინერვიულო შვილო , დარწმუნებული იყავი , რომ ნახატები ყველას მოეწონება
_ მადლობა - ვუთხარი ეს თუ არა მაშინვე თვალებზე ცრემლები მომადგა მაგრამ როგორღაც შევჩერდი
აუდიტორიიდან გამოვედი და პირდაპირ იმ ოთახისკენ წავედი სადაც ჩემი პირველი გამოფენა უნდა გამართულიყო , მთელი კვირა ნახატების სწორად განლაგებას მოვუნდი , კმაყოფილმა შევავლე მთელს დარბაზს თვალი , იქვე მდგარმა ზოგიერთმა სტუდენტმა მომილოცა კიდეც ის , რომ გამოფენას ვმართავდი .. სიხარულისგან ცას ვეწიე , მინდოდა იქვე ხტუნვა დამეწყო და ყველასთვის გამეზიარებინა ის სიხარული რასაც განვიცდიდი , მაგრამ თავს ვიკავებდი , ჯიბეში ტელეფონი აწკრიალდა
_ ალო , გისმენთ
_ სოფი , სოფი სოფი ... გილოცავ ჩემო სიცოცხლე ..
_ მადლობა მარი , გაიხარე ... ვერ წარმოიდგენ როგორ მიხარია - იქვე კუთხეში მივიყუჟე ჩვენი ლაპარაკი ,რომ არავის გაეგონა
_ სოფი , რაღაც უნდა გითხრა , მაგრამ არ ვიცი როგორ
_ კარგი რა დაგემართა , მარი , ამდენი ხანია ვმეგობრობ და რამის თქმა როგორ გერიდება
_ კარგი , მაშინ გეტყვი მაგრამ დამპირდი , რომ არ გეწყინება - სევდიანად ჩაილაპარაკა
_ გააჩნია რას მეტყვი
_ მოკლედ , დღეს ვერ მოვდივარ , გიორგის მივყვები დედამისთან საავადმყოფოში , უნდა მაპატიო გეხვეწები გეხვეწები
_ რადგან ასე სერიოზულადაა საქმე გპატიობ , მაგრამ იცოდე მწყინს !!
_ ოოოო კარგი რა ?! - გაბრაზებულმა ჩაიბურტყუნა
გადავიკისკისე და მხიარულად ვუთხარი - დებილო , როგორ დაიჯერე , ძააალიან დამაკლდები , მაგრამ ვიცი , რომ სულით მაინც ჩემთან იქნები
_ რათქმაუნდა , წავედი ახლა, გკოცნი
_ მეც
ცოტა ხნის პაუზის შემდეგ ვუთხარი მაგრამ უკვე წყვეტილი ზარი ისმოდა , ღრმად ჩავისუნთქე , მერე რა რომ საუკეთესო მეგობარი ჩემს გამოფენას ვერ დაესწრებოდა , ვიმედოვნებდი , რომ მეტი აღარაფერი ცუდი არ მოხდებოდა
შემოსასვლელში მდგარი კარადიდან გასაღები ჩამოვხსენი , კარები დავკეტე , ექვსი სართული ხტუნვა ხტუნვით ჩამოვირბინე , სადარბაზოდან გამოსულმა სუფთა ჰაერი შევიყნოსე და იქვე გაჩერებულ მანქანასტან მივირბინე , ავტომატურად გავაღე და შიგ ჩავხტი , დავქოქე და სამხატვრო აკადემიისკენ გავეშურე , ჯერაც არავინ არ იყო ეზოში შეგროვილი , მაშინვე შენობაში შევირბინე , შესასვლელში კარისკაცს შევეგებე
_ გამარჯობა ბიძია შალვა
_გაგიმარჯოს გენაცვალე , წარმატებები- თბილად მომიგო
მისგან წახალისებული მესამე სართულზე სირბილით ავედი , გზაში არავინ არ შემხვედრია , ამიტომაც აუდიტორიაში შევიჭერი , იქ ჩემი ლექტორი ალექსანდრე კაკაბაძე დამხვდა
_გამარჯობა, ბატონო ალექსანდრე როგორ ბრძანდებით ?
_ კარგად შვილო თავად როგორ გრძნობ თავს ?
_ მადლობა ბატონო ალექსანდრე , ცოტას ვნერვიულობ
_ არ უნდა ინერვიულო შვილო , დარწმუნებული იყავი , რომ ნახატები ყველას მოეწონება
_ მადლობა - ვუთხარი ეს თუ არა მაშინვე თვალებზე ცრემლები მომადგა მაგრამ როგორღაც შევჩერდი
აუდიტორიიდან გამოვედი და პირდაპირ იმ ოთახისკენ წავედი სადაც ჩემი პირველი გამოფენა უნდა გამართულიყო , მთელი კვირა ნახატების სწორად განლაგებას მოვუნდი , კმაყოფილმა შევავლე მთელს დარბაზს თვალი , იქვე მდგარმა ზოგიერთმა სტუდენტმა მომილოცა კიდეც ის , რომ გამოფენას ვმართავდი .. სიხარულისგან ცას ვეწიე , მინდოდა იქვე ხტუნვა დამეწყო და ყველასთვის გამეზიარებინა ის სიხარული რასაც განვიცდიდი , მაგრამ თავს ვიკავებდი , ჯიბეში ტელეფონი აწკრიალდა
_ ალო , გისმენთ
_ სოფი , სოფი სოფი ... გილოცავ ჩემო სიცოცხლე ..
_ მადლობა მარი , გაიხარე ... ვერ წარმოიდგენ როგორ მიხარია - იქვე კუთხეში მივიყუჟე ჩვენი ლაპარაკი ,რომ არავის გაეგონა
_ სოფი , რაღაც უნდა გითხრა , მაგრამ არ ვიცი როგორ
_ კარგი რა დაგემართა , მარი , ამდენი ხანია ვმეგობრობ და რამის თქმა როგორ გერიდება
_ კარგი , მაშინ გეტყვი მაგრამ დამპირდი , რომ არ გეწყინება - სევდიანად ჩაილაპარაკა
_ გააჩნია რას მეტყვი
_ მოკლედ , დღეს ვერ მოვდივარ , გიორგის მივყვები დედამისთან საავადმყოფოში , უნდა მაპატიო გეხვეწები გეხვეწები
_ რადგან ასე სერიოზულადაა საქმე გპატიობ , მაგრამ იცოდე მწყინს !!
_ ოოოო კარგი რა ?! - გაბრაზებულმა ჩაიბურტყუნა
გადავიკისკისე და მხიარულად ვუთხარი - დებილო , როგორ დაიჯერე , ძააალიან დამაკლდები , მაგრამ ვიცი , რომ სულით მაინც ჩემთან იქნები
_ რათქმაუნდა , წავედი ახლა, გკოცნი
_ მეც
ცოტა ხნის პაუზის შემდეგ ვუთხარი მაგრამ უკვე წყვეტილი ზარი ისმოდა , ღრმად ჩავისუნთქე , მერე რა რომ საუკეთესო მეგობარი ჩემს გამოფენას ვერ დაესწრებოდა , ვიმედოვნებდი , რომ მეტი აღარაფერი ცუდი არ მოხდებოდა
Mari [Gonzalez]- პოსტების რაოდენობა : 2916
ქულები : 3427
დარეგისტრირების თარიღი : 2010-11-09
ასაკი: : 25
Location : USA
@JackyBrv- . : My angelzZz
My Husband
პოსტების რაოდენობა : 6644
ქულები : 7833
დარეგისტრირების თარიღი : 2011-07-13
ასაკი: : 25
Location : ბათუმი
Mari [Gonzalez]- პოსტების რაოდენობა : 2916
ქულები : 3427
დარეგისტრირების თარიღი : 2010-11-09
ასაკი: : 25
Location : USA
Re: მარტოობა...
by Mari [Gonzalez] Sun Feb 05, 2012 10:20 pm
ემოციებით სავსე ვიყავი , არც კი ვიცოდი როგორ და რანაირად გამომეხატა ეს ყველაფერი , უამრავი სტუდენტი მილოცავდა , ზოგი გულთბილად მეხუტებოდა , ზოგიც იძულების წესით , ასეთი იყო ლიზაც , რომელიც ჯერ შორიდან მაკვირდებოდა მოჭუტული თვალებით , შემდეგ მომიახლოვდა და ჩუმად გაბუტული ბავშვივით მითხრა
_ იცი , რომ გულზე არ მეხატები , მაგრამ მაინც გილოცავ
_ მადლობა ლიზა - ცოტა არ იყოს ნაწყენა ჩავილაპარაკე
უამრავი ადამიანი მოდიოდა და მილოცავდა , ბილეთები ყველა ნაცნობს დავუგზავნე , მინდოდა რაც შეიძლება ბევრ ხალხს ენახა ჩემი ნახატები , განსაკუთრებით კი ის ტილო რომელსაც „მარტოობა“ დავარქვი , რომელიც მთლიანად ასახავდა ჩემს მდგომარეობას , დედა ჩემზე მშობიარობას გადაყვა , ხოლო მამა რომელიც ყოველთვის ყველაზე ძალიან მიყვარდა 15 წლისას დამეღუპა , არ ვიცი ამ ინციდენტის მერე , როგორ გავაგრძელე ცხოვრება , მაგრამ იმით ვამაყობდი , რომ მე ეს შევძელი , 2-3 წლის განმავლობაში დეპრესიაში ვიყავი , მაგრამ შემდეგ ჩემს თავში ჩავიხედე და ყველაფერი გავაცნობიერე , იმასაც მივხვდი , რომ მამაჩემი და დედაჩემი უკვე ზეციდან მმფარველობდნენ , ამიტომაც ამის შემდეგ მათ გახსენებაზე , ცრემლები კი არ მომდიოდა უკვე მეღიმებოდა , ამ გამოფენის დროსაც ვგრძნობდი მათ მხარდაჭერას , მაგრამ მამა მაინც საშინლად მენატრებოდა , მან არ შთამაგონა ხელოვნების სიყვარული ? მისი დამსახურებაა დღეს მე , რომ პიროვნებად ვარ ჩამოყალიბებული , ნათლად მახსოვდა , დიდი ხნის მუშაობის შემდეგ თავის ნაშრომებს , რომ მანახებდა , ხოლმე მეც იმწამსვე ყიჟინას დავცხებდი და ვეხუტებოდი , ის კი უზომოდ ბედნიერი იყო , თვალები ამეწვა , მაგრამ 3 ჯერ მაგრად დავახამხამე და ცრემლები შევიკავე
5 საათიც შესრულდა და ნელ-ნელა ხალხმა მატება დაიწყო , ყველა მილოცავდა და მკოცნიდა , ამდენი დატვირთვისგან ზედმეტად გადავიღალე , მაგრამ თავს ვიკავებდი , რომ არ ჩავკეცილიყავი , ბატონი ალექსანდრეს მიერ მოწვეული სტუმრები გვიან შემოგვიერთდნენ , ჩემმა ლექტორმა მაშინ დამიძახა როდესაც ერთ-ერთ სტუმარს ვუხსნიდი , რომ „მარტოობა“ ზეთში იყო შესრულებული , ნელი ნაბიჯით გავემართე მისკენ , ხოლო ის ღიმილით შემეგება შუა ხნის მაღალი ბრგე მამაკაცი წარმიდგინა
_სოფი , გაიცანი მიშა რამიშვილი
_ სასიამოვნოა - გავიღიმე და ხელი გავუწოდე , ჩემი თხელი სუსტი ხელი მთლიანად ჩაეფლო მისაში
_ სოფი , ბატონი ალექსანდრე ბევრს მიყვებოდა შენს შესახებ - წამოიწყო ჩახლეჩილი ხმით
ამ წუთას არც კი ვიცოდი რა უნდა მექნა , მადლობით აღსავსე თვალებით შევხედე ჩემს უსაყვარლეს ლექტორს
_ დამიჯერეთ ამას ნამდვილად იმსახურებს - ისევ ჩაილაპარაკა ბატონმა ალექსანდრემ , ყოველთვის მადლობელი ვიყავი მისი , იმისთვის რომ სულ გვერდში მედგა , მხოლოდ მას სწამდა ჩემი ნახატების ასე ღრმად
_ კარგით ვნახოთ ვნახოთ - ცოტა არ იყოს სკეპტიკურად ჩაიროხროხა ბატონმა მიშამ
_ წამობრძანდით - ვუთხარი მე , ხოლო ალექსანდრემ კი ხელით უბიძგა
და ისევ თვითონ წამოიწყო ლაპარაკი
_ მე მინდა ჩემი უსაყვარლესი ტილო გაჩვენოთ
მიშა რამიშვილს არაფერი უპასუხია მხოლოდ უჩუმრად გაყვა უკან , ბატონმა ალექსანდრემ ის „მარტოობასთან“ მიიყვანა , ბატონმა მიშამ კი სათვალე ამოიღო ბუდიდან მოირგო და თვალიერება დაუწყო , ასე მეგონა მიწა გამისკდებოდა იმდენად ვნერვიულობდი , არ ვიცოდი რას იტყოდა ეს მამაკაცი იმ ტილოზე , რომელსაც მთელი 3 თვე შევალიე , რომელშიც ვცდილობდი ის გამომეხატა რასაც ვგრძნობდი , ჩემი ცხოვრების ეს 3 თვე ნათლად დატყობოდა ტილოს , მისი შეფასების დროს ყოველთვის გამორჩეულად ვნერვიულობდი ... რადგანაც ის იმ პერიოდისთვის ერთადერთი ის იყო რაც ჩემს სულს გააჩნდა
_ მართალი ყოფილხართან ბატონო ალექსანდრე - ოდნავ გაღიმებულმა განაგრძო - მართლაც ნიჭიერი გოგონაა
_ მადლობას გიხდით , მიხარია , რომ მოგეწონათ - თბილად მივუგე
ჩემმა ლექტორმა ისევ ხელით უბიძგა და გვერდზე გაიყვანა მეც მორჩილად მოვცილდი , ისევ დავიწყე თითოეულ ნაშრომთან ტრიალი და შეფასებების მოსმენა , ზოგი თბილად მიღიმოდა , ზოგიც ცბიერი თვალებით , მაგრამ ამას რითი ვიმსახურებდი ვერ გამერკვია , შური ეს ის იყო რაც ყველაზე ძალიან მეჯავრებოდა , ბავშვობიდან მამაჩემი სულ იმას მეუბნებოდა , რომ ქალს სხვებისგან ინდივიდუალიზმი განარჩევს , მეც სულ ვცდილობდი ყოველთვის მქონოდა ჩემი აზრი და დამეცვა ის , ინდივიდუალიზმი კი ჩემი შეხედულებებით , შურს არ ითვალისწინებდა , ვერ ვხვდებოდი რატომ უნდა შურდეს ადამიანს ჩემი , როდესაც მასაც შეუძლია იყოს ჩემზე უკეთესი ... გული მწყდებოდა იმის გამო, რომ მარი აქ არ იყო , ის ადამიანი , რომლისთვისაც თავისუფლად შემეძლო გამეზიარებინა ყველაფერი , იმის მიუხედავად , რომ ჩემგან რადიკალურად განსხვავებული პიროვნება გახლდათ , მხიარული ხალისიანი , მე კი ყოველთვის უფრო სერიოზული ვიყავი , ვცდილობდი ადეკვატური გადაწყვეტილებები მიმეღო , ეს ალბათ იმასთანაც იყო დაკავშირებული , რომ მარტო ვიზრდებოდი , მეც მიყვარდა მეგობრებთან ერთად გართობა , მაგრამ მარი ბევრად უფრო გახსნილი იყო , სულ ცდილობდა ყველასთან საერთო გამოენახა , მე კი ყოველთვის იმათ ვაჩვენებდი ყველას თავს რაც ვიყავი , არც მსურდა იმაზე მეტი ვყოფილიყავი ... მარი იმ პერიოდში დამეხმარა როცა საშინელი დეპრესია მაწუხებდა , და დღემდე მისი მადლობელი ვარ ამისთვის .. ჩავფიქრდი , მაგრამ ბატონმა ალექსანდრემ თავიშტან მიმიხმო .., შევშფოთდი იმიტომ , რომ შეწუხებული გამომეტყველება ჰქონდა , სწრაფი ნაბიჯით მივუახლოვდი
_ბატონო ალექსანდრე რამე მოხდა?
_ არც კი ვიცი , როგორ გითხრა , მაგრამ ვალდებული ვარ
ხელები ნერვიულად მოვიფშვნიტე და მოსასმენად მოვემზადე
_ მიშას „მარტოობის“ ყიდვა უნდა , იძახის რამდენსაც დამისახელებს იმდენს გადავუხდიო
„არა“ წამოვიკნავლე საცოდავად , მაგრამ უფრო გაბედულად გავაგრძელე - არა არა , ბატონო ალექსანდრე , ხომ იცით დიდ პატივს გცემთ უბრალოდ , ეს ტილო იმდენად ახლობელია ,არა ვერ გავყიდი უბრალოდ არ შემიძლია
_ კარგი , როგორც გინდა საყვარელო , ვიცოდი , რომ ამას მეტყოდი - და ისევ ჩვეულად თბილად გამიღიმა და გაბრუნდა
როგორც კი გამცილდა ისევ დავფიქრდი იმ საკითხზე , მაგრამ საბოლოოდ გადავწყვიტე , რომ მე ნახატს ვერ გავყიდდი , რამდენიც არ უნდა შემოეთავაზებინათ , ისედაც არ მიჭირდა ფული , რისთვისაც მამას უნდა ვუმადლოდე , მე მან არა მარტო სულიერად მატერიალურადაც უზრუნველმყო მაგრამ ფული რომც არ მქონოდა მაინც არ გავყიდდი , იმიტომ, რომ მატერია ჩემთვის სრულიად უმნიშვნელო გახლდათ .. მისი სახე წარმომიდგა თვალწინ და მტკიცედ ვუთხარი ჩემს თავს , რომ ამ ტილოს არფრის ფასად არ გავყიდდი
_ იცი , რომ გულზე არ მეხატები , მაგრამ მაინც გილოცავ
_ მადლობა ლიზა - ცოტა არ იყოს ნაწყენა ჩავილაპარაკე
უამრავი ადამიანი მოდიოდა და მილოცავდა , ბილეთები ყველა ნაცნობს დავუგზავნე , მინდოდა რაც შეიძლება ბევრ ხალხს ენახა ჩემი ნახატები , განსაკუთრებით კი ის ტილო რომელსაც „მარტოობა“ დავარქვი , რომელიც მთლიანად ასახავდა ჩემს მდგომარეობას , დედა ჩემზე მშობიარობას გადაყვა , ხოლო მამა რომელიც ყოველთვის ყველაზე ძალიან მიყვარდა 15 წლისას დამეღუპა , არ ვიცი ამ ინციდენტის მერე , როგორ გავაგრძელე ცხოვრება , მაგრამ იმით ვამაყობდი , რომ მე ეს შევძელი , 2-3 წლის განმავლობაში დეპრესიაში ვიყავი , მაგრამ შემდეგ ჩემს თავში ჩავიხედე და ყველაფერი გავაცნობიერე , იმასაც მივხვდი , რომ მამაჩემი და დედაჩემი უკვე ზეციდან მმფარველობდნენ , ამიტომაც ამის შემდეგ მათ გახსენებაზე , ცრემლები კი არ მომდიოდა უკვე მეღიმებოდა , ამ გამოფენის დროსაც ვგრძნობდი მათ მხარდაჭერას , მაგრამ მამა მაინც საშინლად მენატრებოდა , მან არ შთამაგონა ხელოვნების სიყვარული ? მისი დამსახურებაა დღეს მე , რომ პიროვნებად ვარ ჩამოყალიბებული , ნათლად მახსოვდა , დიდი ხნის მუშაობის შემდეგ თავის ნაშრომებს , რომ მანახებდა , ხოლმე მეც იმწამსვე ყიჟინას დავცხებდი და ვეხუტებოდი , ის კი უზომოდ ბედნიერი იყო , თვალები ამეწვა , მაგრამ 3 ჯერ მაგრად დავახამხამე და ცრემლები შევიკავე
5 საათიც შესრულდა და ნელ-ნელა ხალხმა მატება დაიწყო , ყველა მილოცავდა და მკოცნიდა , ამდენი დატვირთვისგან ზედმეტად გადავიღალე , მაგრამ თავს ვიკავებდი , რომ არ ჩავკეცილიყავი , ბატონი ალექსანდრეს მიერ მოწვეული სტუმრები გვიან შემოგვიერთდნენ , ჩემმა ლექტორმა მაშინ დამიძახა როდესაც ერთ-ერთ სტუმარს ვუხსნიდი , რომ „მარტოობა“ ზეთში იყო შესრულებული , ნელი ნაბიჯით გავემართე მისკენ , ხოლო ის ღიმილით შემეგება შუა ხნის მაღალი ბრგე მამაკაცი წარმიდგინა
_სოფი , გაიცანი მიშა რამიშვილი
_ სასიამოვნოა - გავიღიმე და ხელი გავუწოდე , ჩემი თხელი სუსტი ხელი მთლიანად ჩაეფლო მისაში
_ სოფი , ბატონი ალექსანდრე ბევრს მიყვებოდა შენს შესახებ - წამოიწყო ჩახლეჩილი ხმით
ამ წუთას არც კი ვიცოდი რა უნდა მექნა , მადლობით აღსავსე თვალებით შევხედე ჩემს უსაყვარლეს ლექტორს
_ დამიჯერეთ ამას ნამდვილად იმსახურებს - ისევ ჩაილაპარაკა ბატონმა ალექსანდრემ , ყოველთვის მადლობელი ვიყავი მისი , იმისთვის რომ სულ გვერდში მედგა , მხოლოდ მას სწამდა ჩემი ნახატების ასე ღრმად
_ კარგით ვნახოთ ვნახოთ - ცოტა არ იყოს სკეპტიკურად ჩაიროხროხა ბატონმა მიშამ
_ წამობრძანდით - ვუთხარი მე , ხოლო ალექსანდრემ კი ხელით უბიძგა
და ისევ თვითონ წამოიწყო ლაპარაკი
_ მე მინდა ჩემი უსაყვარლესი ტილო გაჩვენოთ
მიშა რამიშვილს არაფერი უპასუხია მხოლოდ უჩუმრად გაყვა უკან , ბატონმა ალექსანდრემ ის „მარტოობასთან“ მიიყვანა , ბატონმა მიშამ კი სათვალე ამოიღო ბუდიდან მოირგო და თვალიერება დაუწყო , ასე მეგონა მიწა გამისკდებოდა იმდენად ვნერვიულობდი , არ ვიცოდი რას იტყოდა ეს მამაკაცი იმ ტილოზე , რომელსაც მთელი 3 თვე შევალიე , რომელშიც ვცდილობდი ის გამომეხატა რასაც ვგრძნობდი , ჩემი ცხოვრების ეს 3 თვე ნათლად დატყობოდა ტილოს , მისი შეფასების დროს ყოველთვის გამორჩეულად ვნერვიულობდი ... რადგანაც ის იმ პერიოდისთვის ერთადერთი ის იყო რაც ჩემს სულს გააჩნდა
_ მართალი ყოფილხართან ბატონო ალექსანდრე - ოდნავ გაღიმებულმა განაგრძო - მართლაც ნიჭიერი გოგონაა
_ მადლობას გიხდით , მიხარია , რომ მოგეწონათ - თბილად მივუგე
ჩემმა ლექტორმა ისევ ხელით უბიძგა და გვერდზე გაიყვანა მეც მორჩილად მოვცილდი , ისევ დავიწყე თითოეულ ნაშრომთან ტრიალი და შეფასებების მოსმენა , ზოგი თბილად მიღიმოდა , ზოგიც ცბიერი თვალებით , მაგრამ ამას რითი ვიმსახურებდი ვერ გამერკვია , შური ეს ის იყო რაც ყველაზე ძალიან მეჯავრებოდა , ბავშვობიდან მამაჩემი სულ იმას მეუბნებოდა , რომ ქალს სხვებისგან ინდივიდუალიზმი განარჩევს , მეც სულ ვცდილობდი ყოველთვის მქონოდა ჩემი აზრი და დამეცვა ის , ინდივიდუალიზმი კი ჩემი შეხედულებებით , შურს არ ითვალისწინებდა , ვერ ვხვდებოდი რატომ უნდა შურდეს ადამიანს ჩემი , როდესაც მასაც შეუძლია იყოს ჩემზე უკეთესი ... გული მწყდებოდა იმის გამო, რომ მარი აქ არ იყო , ის ადამიანი , რომლისთვისაც თავისუფლად შემეძლო გამეზიარებინა ყველაფერი , იმის მიუხედავად , რომ ჩემგან რადიკალურად განსხვავებული პიროვნება გახლდათ , მხიარული ხალისიანი , მე კი ყოველთვის უფრო სერიოზული ვიყავი , ვცდილობდი ადეკვატური გადაწყვეტილებები მიმეღო , ეს ალბათ იმასთანაც იყო დაკავშირებული , რომ მარტო ვიზრდებოდი , მეც მიყვარდა მეგობრებთან ერთად გართობა , მაგრამ მარი ბევრად უფრო გახსნილი იყო , სულ ცდილობდა ყველასთან საერთო გამოენახა , მე კი ყოველთვის იმათ ვაჩვენებდი ყველას თავს რაც ვიყავი , არც მსურდა იმაზე მეტი ვყოფილიყავი ... მარი იმ პერიოდში დამეხმარა როცა საშინელი დეპრესია მაწუხებდა , და დღემდე მისი მადლობელი ვარ ამისთვის .. ჩავფიქრდი , მაგრამ ბატონმა ალექსანდრემ თავიშტან მიმიხმო .., შევშფოთდი იმიტომ , რომ შეწუხებული გამომეტყველება ჰქონდა , სწრაფი ნაბიჯით მივუახლოვდი
_ბატონო ალექსანდრე რამე მოხდა?
_ არც კი ვიცი , როგორ გითხრა , მაგრამ ვალდებული ვარ
ხელები ნერვიულად მოვიფშვნიტე და მოსასმენად მოვემზადე
_ მიშას „მარტოობის“ ყიდვა უნდა , იძახის რამდენსაც დამისახელებს იმდენს გადავუხდიო
„არა“ წამოვიკნავლე საცოდავად , მაგრამ უფრო გაბედულად გავაგრძელე - არა არა , ბატონო ალექსანდრე , ხომ იცით დიდ პატივს გცემთ უბრალოდ , ეს ტილო იმდენად ახლობელია ,არა ვერ გავყიდი უბრალოდ არ შემიძლია
_ კარგი , როგორც გინდა საყვარელო , ვიცოდი , რომ ამას მეტყოდი - და ისევ ჩვეულად თბილად გამიღიმა და გაბრუნდა
როგორც კი გამცილდა ისევ დავფიქრდი იმ საკითხზე , მაგრამ საბოლოოდ გადავწყვიტე , რომ მე ნახატს ვერ გავყიდდი , რამდენიც არ უნდა შემოეთავაზებინათ , ისედაც არ მიჭირდა ფული , რისთვისაც მამას უნდა ვუმადლოდე , მე მან არა მარტო სულიერად მატერიალურადაც უზრუნველმყო მაგრამ ფული რომც არ მქონოდა მაინც არ გავყიდდი , იმიტომ, რომ მატერია ჩემთვის სრულიად უმნიშვნელო გახლდათ .. მისი სახე წარმომიდგა თვალწინ და მტკიცედ ვუთხარი ჩემს თავს , რომ ამ ტილოს არფრის ფასად არ გავყიდდი
Mari [Gonzalez]- პოსტების რაოდენობა : 2916
ქულები : 3427
დარეგისტრირების თარიღი : 2010-11-09
ასაკი: : 25
Location : USA
Re: მარტოობა...
by Mari [Gonzalez] Sun Feb 05, 2012 10:35 pm
ბავშვებო მითხარით თუ არ მოგწონთ და აღარ გავაგრძელებ დადებას!
Mari [Gonzalez]- პოსტების რაოდენობა : 2916
ქულები : 3427
დარეგისტრირების თარიღი : 2010-11-09
ასაკი: : 25
Location : USA
@JackyBrv- . : My angelzZz
My Husband
პოსტების რაოდენობა : 6644
ქულები : 7833
დარეგისტრირების თარიღი : 2011-07-13
ასაკი: : 25
Location : ბათუმი
Re: მარტოობა...
by Mari [Gonzalez] Sat Feb 11, 2012 9:33 pm
8 საათისთვის ხალხმა უკვე დაშლა დაიწყო , მეც ძლივს ვიდექი ფეხზე და ერთი სული მქონდა , სახლში როდის მივიდოდი და რბილ საწოლში ჩავწვებოდი ,კიდევ ერთხელ გავაანალიზებდი დღევანდელ დღეს და ისევ უჩვეულო სიხარულით ავივსებოდი , როდესაც ბოლო სტუმარიც გავიდა , სამხატვროში დავიბარე , რომ ყველაფერს ხვალ მოვაწესრიგებდი და გარეთ გამოვედი , ღამის სუსხი იყო , უჩვეულო ამინდი , დილით მზე საღამოს კი ისე შემცივდა , რომ მანქანის სავარძელში სწრაფად ჩავხტი , ძრავა ავამუშავე და სახლისაკენ გავწიე ,სახლთან მანქანის გასაჩერებელ ადგილს დიდხანს ვეძებდი , ბოლოს რამდენიმე მეტრის მოშორებით გავაჩერე და გადმოვედი, სადარბაზოში შესულს ფეხით ასვლის თავი აღარ მქონდა , მიუხედავად იმისა , რომ ლიფტის დიდი შიში მქონდა , მაინც გამოვიძახე და კაბინაში შევედი , ბავშვობიდან კლაუსტროფობია მაწუხებდა , მაგრამ იმდენად ვიყავი დაღლილი ექვს სართულს ფეხით ვერ ავივლიდი , ლიფტი ნელა მისრიალებდა სართულებს შორის , მაგრამ უცებ რაღაცამ გაიჩხაკუნა შუქი ჩაქრა და ლიფტი გაჩერდა , კარები კი არ გაღებულა , პანიკაში ჩავვარდი , შეიძლებოდასაერთოდ ვერავის ვერ გაეგო , რომ აქ ვიყავი არ ვიცოდი , როგორ მოვქცეულიყავი , ლიფტის კარებს ხელებს ვუბრაგუნებდი, მთელი ძალით ვყვიროდი მიუხედავად იმისა , რომ უკვე ჰაერი აღარ მყოფნიდა , ბოლოს ხმა ვეღარ ამოვიღე უბრალოდ ჩავიხრიალე და უსულოდ ჩავიკეცე ლიფტის კუთხეში
თვალწინ ჩამომიბნელდა , და ვგრძნობდი ,რომ სულს ვღაფავდი , ნელ-ნელა სუნთქვა უფრო და უფრო მინელდებოდა , ვცდილობდი , ღრმად მესუნთქა , მაგრამ ესაც არ გამომდიოდა , თავს შთავაგონებდი , რომ არაფერი მომივოდოდა , რომ ფობია უნდა დამეძლია , მაგრამ უკვე ხელები და ფეხები გამიბუჟდა და ვგრძნობდი ,რომ ტვინის რაღაც ნაწილი მეკეტებოდა საღად ვეღარ ვაზროვნებდი , ბოლოს ამის უნარიც დავკარგე და იმის შემდეგ აღარაფერი დამამახსოვრდა , როცა უკვე თვალები გავახილე , ოდნავი თაბრუსხვევა ვიგრძენი , ხელები და ფეხები ისევ დაბუჟებული მქონდა , წარმოდგენა არ მქონდა სად ვიყავი , მაგრამ მერე გოგონას მთრთოლვარე ხმა გავიგონე
_მგონი გაიღვიძა , გიორგი მოდი
ვიღაცა ბრაგუნით მომიახლოვდა და თვალებში ჩამხედა , ნამდვილი ანგელოზი იყო , მეტყველი მწვანე თვალებით , თითოეული ნაკვთი კარგად გამოყვანილი ჰქონდა , მზერა პატივმოყვარე ჰქონდა , მაგრამ სათნო , აღტაცებული შევყურებდი , მაგრამ შემდეგ გონებამ სიგნალი მომცა , როდის იყო მე სოფი , კაცზე ასე გავგიჟებულვარ , მხოლოდ და მხოლოდ შინაგანზე უნდა მეფიქრა და არა გარეგანზე , თავი დავიწყნარე და უაზრო გამომეტყველებით ჭერს ავხედე
ბიჭმა კიდევ შემათვალიერა და მკითხა
_ გოგონა , როგორ ხარ ?
რამდენიმე წამი ვამოწმებდი შევძლებდი თუ არა დალაპარაკებას , რადგან არ მინდოდა ამომეკვნესა მათ თვალწინ
_გმადლობთ , არამიშავრს
ახლაღა გამახსენდა ,რომ არ ვიცოდი სად ვიმყოფებოდი
უკან გაბრუნებული ბიჭი შემოვაბრუნე და ვკითხე
_ხომ ვერ მეტყვით სად ვარ?
ბიჭის მაგივრად ცისფერთვალება გოგონამ მიპასუხა
_ გიორგის სახლში ხარ , შენი მეზობელია მე 8 სართულზე ცხოვრობს , ლიფტიდან ყვირილი გავიგონეთ და გიორგიმ გამოიგყვანა , სასწრაფოც გვყავდა , თქვეს რომ რაღაც ფობია გჭირს და მალე კარგად იქნები
_დიდი მადლობა , კლაუსტროფობია - ღიმილით შევუსწორე და წამოდგომა ვცადე , მაგრამ თავბრუ დამეხვა , არ მინდოდა ეს შემემჩნია ამიტომ წამოვდექი
_ ახლა კი მე წავალ, ბოდიში შეწუხებისთვის
_ არა რა შეწუხებაა , დარჩი კიდევ , ნუ წახვალ მომჯობინდი - ცისფერი თვალები შემომანათა გოგონამ
_ კარგად ბრძანდებოდეთ - შემათვალიერა ბიჭმა
ღმერთო ეს რა უზრდელობა იყო , ფაქტიურად სახლიდან გამომაგდო , ასეთი რამე არასდროს არავის არ გაუბედია ჩემთვის , ყოველთვის ყველა თბილად მექცოედა , ამან კი ვიღაც თავხედმა სახლიდანაც გამომაგდო , თავი ამაყად გავწიე და პირდაპირ წავედი
_ კარი აქეთაა გოგონი - ისევ ქედმაღლურად მიპასუხა
_გაგაცილებ - წაიღიღინა ცისფერთვალებამ
_როგორმე თვითონ გავაგნებ - ნაწყენმა ჩავიდუდღუნე და ახლა მეორე კარისაკენ გავწიე
_იცი მანდეთ საკუჭნაოაა - მორცხვად ჩაილაპარაკა გოგონამ
_ ჯანდაბა , საითაა ეს კარი !! - გაბრზებულმა წამოვიყვირე
ბიჭმა „გიორგიდ“ წოდებულმა ჩაიხითხითა
_ გა გა ცი ლებ - მომყვირა გოგონამ და ხელი ხელში გამიყრა
სანამ ჰოლში მივდიოდით გამომემცნაურა კიდეც
_ იცი მე ანა მქვია და გიორგის და ვარ , ცოტა რ იყოს უხეშია , უნდა აპტიო
_ არა რას ამბობ ,მისნაირი ზრდილობიანი ჯერ არავინ , შემხვედრია , მე სოფი ვარ , სასიამოვნოა ანა
გოგონამ უბრალოდ გაიცინა და მეტი აღარც არაფერი უთქვია მოკრძალებულად გამოვიხურე კარები და ორი სართული ჩამოვირბინე , ესაც ჩემი დასვენება , სრულიად უცნობ ადამიანთან დივანზე წამოკოტრიალებულმა გავიღვიძე და ამას ვეძახდი მე განტვირთვას , მირჩევნოდა ფეხით ამოვსულიყავი ვიდრე ის უზრდელი ვაჟბატონი გამეცნო
ხელი მარჯვენა თეძოზე დავიდე , უხ ჯანდაბა! ჩანთა დამრჩენია
აღარ ვიცოდი , უკან იმ ადამაინებთან როგორ ავბრუნებულიყავი , მაგრამ თავი იმაში დავარწმუნე , რომ გარეთ ვერ დავიძინებდი ისევ უკან ავედი მე 8 სართულზე და დავაზარე , კარი ისევ გაბურძგნულმა ბიჭმა გამიღო
ვიგრძენი , როგორ გავწითლდი ყურებამდე
_ჩანთა დამრჩა
_ აა , - თავი მოიქექა და შებრუნდა - აჰა აიღე - ხელში შემომაჩეჩა ჩანთა
_ მადლობა! - ლამის დავუყვირე და ისევ უკან ჩამოვირბინე , პასუხად ისევ ხითხითი მომესმა
კარები როგორც იქნა გავაღე და შიგნით შევაღწიე , მაშინვე აბაზანაში შევვარდი , სწრაფად გავიძრე ჩემი კრემისფერი კაბა და თბილი წყალი გადავივლე , თან ამ დატვირთულ დღეზე ვფიქრობდი .. მაინც ვერ მეპატიებინა „ჩემი მხსნელისთვის“ ასეთი უხეში ლაპარაკი , თან მიშა რამიშვილზეც ვფიქრობდი , მაინც როგორ გამიბედა ასეთი რამის შემოთავაზება
თვალწინ ჩამომიბნელდა , და ვგრძნობდი ,რომ სულს ვღაფავდი , ნელ-ნელა სუნთქვა უფრო და უფრო მინელდებოდა , ვცდილობდი , ღრმად მესუნთქა , მაგრამ ესაც არ გამომდიოდა , თავს შთავაგონებდი , რომ არაფერი მომივოდოდა , რომ ფობია უნდა დამეძლია , მაგრამ უკვე ხელები და ფეხები გამიბუჟდა და ვგრძნობდი ,რომ ტვინის რაღაც ნაწილი მეკეტებოდა საღად ვეღარ ვაზროვნებდი , ბოლოს ამის უნარიც დავკარგე და იმის შემდეგ აღარაფერი დამამახსოვრდა , როცა უკვე თვალები გავახილე , ოდნავი თაბრუსხვევა ვიგრძენი , ხელები და ფეხები ისევ დაბუჟებული მქონდა , წარმოდგენა არ მქონდა სად ვიყავი , მაგრამ მერე გოგონას მთრთოლვარე ხმა გავიგონე
_მგონი გაიღვიძა , გიორგი მოდი
ვიღაცა ბრაგუნით მომიახლოვდა და თვალებში ჩამხედა , ნამდვილი ანგელოზი იყო , მეტყველი მწვანე თვალებით , თითოეული ნაკვთი კარგად გამოყვანილი ჰქონდა , მზერა პატივმოყვარე ჰქონდა , მაგრამ სათნო , აღტაცებული შევყურებდი , მაგრამ შემდეგ გონებამ სიგნალი მომცა , როდის იყო მე სოფი , კაცზე ასე გავგიჟებულვარ , მხოლოდ და მხოლოდ შინაგანზე უნდა მეფიქრა და არა გარეგანზე , თავი დავიწყნარე და უაზრო გამომეტყველებით ჭერს ავხედე
ბიჭმა კიდევ შემათვალიერა და მკითხა
_ გოგონა , როგორ ხარ ?
რამდენიმე წამი ვამოწმებდი შევძლებდი თუ არა დალაპარაკებას , რადგან არ მინდოდა ამომეკვნესა მათ თვალწინ
_გმადლობთ , არამიშავრს
ახლაღა გამახსენდა ,რომ არ ვიცოდი სად ვიმყოფებოდი
უკან გაბრუნებული ბიჭი შემოვაბრუნე და ვკითხე
_ხომ ვერ მეტყვით სად ვარ?
ბიჭის მაგივრად ცისფერთვალება გოგონამ მიპასუხა
_ გიორგის სახლში ხარ , შენი მეზობელია მე 8 სართულზე ცხოვრობს , ლიფტიდან ყვირილი გავიგონეთ და გიორგიმ გამოიგყვანა , სასწრაფოც გვყავდა , თქვეს რომ რაღაც ფობია გჭირს და მალე კარგად იქნები
_დიდი მადლობა , კლაუსტროფობია - ღიმილით შევუსწორე და წამოდგომა ვცადე , მაგრამ თავბრუ დამეხვა , არ მინდოდა ეს შემემჩნია ამიტომ წამოვდექი
_ ახლა კი მე წავალ, ბოდიში შეწუხებისთვის
_ არა რა შეწუხებაა , დარჩი კიდევ , ნუ წახვალ მომჯობინდი - ცისფერი თვალები შემომანათა გოგონამ
_ კარგად ბრძანდებოდეთ - შემათვალიერა ბიჭმა
ღმერთო ეს რა უზრდელობა იყო , ფაქტიურად სახლიდან გამომაგდო , ასეთი რამე არასდროს არავის არ გაუბედია ჩემთვის , ყოველთვის ყველა თბილად მექცოედა , ამან კი ვიღაც თავხედმა სახლიდანაც გამომაგდო , თავი ამაყად გავწიე და პირდაპირ წავედი
_ კარი აქეთაა გოგონი - ისევ ქედმაღლურად მიპასუხა
_გაგაცილებ - წაიღიღინა ცისფერთვალებამ
_როგორმე თვითონ გავაგნებ - ნაწყენმა ჩავიდუდღუნე და ახლა მეორე კარისაკენ გავწიე
_იცი მანდეთ საკუჭნაოაა - მორცხვად ჩაილაპარაკა გოგონამ
_ ჯანდაბა , საითაა ეს კარი !! - გაბრზებულმა წამოვიყვირე
ბიჭმა „გიორგიდ“ წოდებულმა ჩაიხითხითა
_ გა გა ცი ლებ - მომყვირა გოგონამ და ხელი ხელში გამიყრა
სანამ ჰოლში მივდიოდით გამომემცნაურა კიდეც
_ იცი მე ანა მქვია და გიორგის და ვარ , ცოტა რ იყოს უხეშია , უნდა აპტიო
_ არა რას ამბობ ,მისნაირი ზრდილობიანი ჯერ არავინ , შემხვედრია , მე სოფი ვარ , სასიამოვნოა ანა
გოგონამ უბრალოდ გაიცინა და მეტი აღარც არაფერი უთქვია მოკრძალებულად გამოვიხურე კარები და ორი სართული ჩამოვირბინე , ესაც ჩემი დასვენება , სრულიად უცნობ ადამიანთან დივანზე წამოკოტრიალებულმა გავიღვიძე და ამას ვეძახდი მე განტვირთვას , მირჩევნოდა ფეხით ამოვსულიყავი ვიდრე ის უზრდელი ვაჟბატონი გამეცნო
ხელი მარჯვენა თეძოზე დავიდე , უხ ჯანდაბა! ჩანთა დამრჩენია
აღარ ვიცოდი , უკან იმ ადამაინებთან როგორ ავბრუნებულიყავი , მაგრამ თავი იმაში დავარწმუნე , რომ გარეთ ვერ დავიძინებდი ისევ უკან ავედი მე 8 სართულზე და დავაზარე , კარი ისევ გაბურძგნულმა ბიჭმა გამიღო
ვიგრძენი , როგორ გავწითლდი ყურებამდე
_ჩანთა დამრჩა
_ აა , - თავი მოიქექა და შებრუნდა - აჰა აიღე - ხელში შემომაჩეჩა ჩანთა
_ მადლობა! - ლამის დავუყვირე და ისევ უკან ჩამოვირბინე , პასუხად ისევ ხითხითი მომესმა
კარები როგორც იქნა გავაღე და შიგნით შევაღწიე , მაშინვე აბაზანაში შევვარდი , სწრაფად გავიძრე ჩემი კრემისფერი კაბა და თბილი წყალი გადავივლე , თან ამ დატვირთულ დღეზე ვფიქრობდი .. მაინც ვერ მეპატიებინა „ჩემი მხსნელისთვის“ ასეთი უხეში ლაპარაკი , თან მიშა რამიშვილზეც ვფიქრობდი , მაინც როგორ გამიბედა ასეთი რამის შემოთავაზება
Mari [Gonzalez]- პოსტების რაოდენობა : 2916
ქულები : 3427
დარეგისტრირების თარიღი : 2010-11-09
ასაკი: : 25
Location : USA
Re: მარტოობა...
by Mari [Gonzalez] Mon Feb 13, 2012 9:46 pm
memgoni ar kitxulobt agar gavagrdzeleb dadebas 
Mari [Gonzalez]- პოსტების რაოდენობა : 2916
ქულები : 3427
დარეგისტრირების თარიღი : 2010-11-09
ასაკი: : 25
Location : USA
annia- პოსტების რაოდენობა : 2355
ქულები : 2550
დარეგისტრირების თარიღი : 2011-01-25
ასაკი: : 25
Location : tbilisi, georgia
Re: მარტოობა...
by Mari [Gonzalez] Tue Feb 14, 2012 10:48 pm
აბაზანიდან გამოვვარდი და პიჟამა გადავიცვი , მაინც რაღაც არ მაკმაყოფილებდა , ეს რაღაც კი შიმშილის გრძნობა იყო , სამზარეულოში შევედი და ომლეტის გაკეთება დავიწყე , 10 წუთი აქეთ იქით დავბოდიალობდი , ბოლოს შიშხინის ხმაც მომესმა და ომლეტი თეფშზე გადმოვიღე , გემრიელად შევექცეოდი არაფერი აღარ მადარდებდა , მხოლოდ ძილი მინდოდა , მაღვიძარა დილის 10 ზე დავაყენე და საწოლში გავიშხლართე
დილით გაბმულმა ზარმა გამაღვიძა , ბალიშიდან თავი წამოვწიე და უიმედოდ დავუწყე ძებნა გამოსართავ ღილაკს , როგორც იქნა მივაგენი და ჩემი ძილის დამფრთხობი გამოვრთე , ისევ ბალიშზე დავდე თავი , მაგრამ გამახსენდა სამხატვროში რამდენი საქმეც მქონდა , ამიტომ სწრაფად ავდექი და ჩემი უსაყვარლესი სამოსი ავირჩიე გარდერობიდან , ჯისნები და თავისუფალი ზედა შავი წარწერებით , ფეხზე კეტები ამოვიცვი და გარეთ გამოვედი .... კარებიდან გასულს კიბეებზე ანა და ვაჟბატონი შემხვდნენ
_ სოფი , როგორ გრძნობ თავს? - მზრუნველად მკითხა ცისფერთვალებამ
_ კარგად მადლობა - ვუთხარი და ჩავუღიმე_ მაპატიე მეჩქარება
ბიჭს მხარი გავკარი და კიბეებზე ჩავირბინე .. ახლა დავფიქრდი მათი თვალების უცნაურ ფერზე , ერთს მწვანე ჰქონდა , მეორეს ცისფერი ვერ ვხვდებოდი ეს როგორ უნდა მომხდარიყო , მაგრამ ესაც ერთ-ერთ იშვიათ შემთხვევებს მივაწერე და გადავწყვიტე ამაზე აღარ მეფიქრა , მანქანის თბილ სალონში ჩავჯექი და სამხატვროს გზას დავადექი
დაახლოებით 15 წუთი ვიმგზავრე და აკადემიასაც მივადექი ,მაშინვე ბოლო სართულზე ავედი ალექსანდრე კაკაბაძის სანახავად , მძიმე კარის შესაღებად მთელი ძალა მოვიკრიბე , შესულს ლექტორი ფანჯრის რაფაზე დაყრდნობილი დამხვდა სადღაც შორს იხედებოდა , დამწუხრებული მეჩვენა
_ ბატონო ალექსანდრე , მოვედი
_ აჰ სოფი როგორ ხარ?
_გმადლობთ კარგად , თქვენ როგორ გიკითხოთ ?
_ არამიშავრს შვილო არამიშავრს - მისმა სევდიანმა პასუხმა მიმახვედრა , რომ მარტო უნდა დამეტოვებინა
_ მე სააქტო დარბაზს მივალაგებ , რამე ხომ არ გჭირდებათ
_არა არაფერი - ხელი მშვიდად აიქნია , მეც გამოვედი და ერთი სართულით დაბლა ჩავედი , იაქურობა უკვე მილაგებული დამხვდა , ნახატები ჩამოხსნილი და ერთმანეთზე მიწყობილი იყო , მხოლოდ ერთი ტილოს სახლში წამოღება განვიზრახე და მუშას დავუძახე
_ ამირან ,ეს დაბლა ჩამატანინე რა
_კარგი ახლავე
დაკუნთული მკლავებით ხელი შემოხვია ნახატს და უკან გამომყვა , ტილო საბარგულში ჩავადებინე და ვთხოვე ბატონი ალექსანდრესთვის ემცნო , რომ მივდიოდი
მანქანაში ჩავჯექი დაახლოებით თორმეტი საათი იქნებოდა სახლში , როცა დავბრუნდი
ამ სიმძიმე ტილოს სახლში მარტო ნამდვილად ვერ ავიტანდი , მაგრამ სხვა გზა არც მქონდა , ნელა გადმოვათრიე მანქანიდან ,მაგრამ მხოლოდ 5 საფეხურზე ატანა მოვახერხე , ზემოდან ბრაგუნი მომესმა , ვიგრძენი კაცის ნაბიჯები იქნებოდა , ვიფიქრე დახმარებას ვთხოვთქო , სანამ მე დასადგამად ვამზადებდი ნახატს კაციც ჩამოვიდა
_ შეგიძლიათ ეს ამატანინოთ ?
_ არ მცალია გოგონი - ცივად მიპასუხა , ღმერთო რაღა ყველგან ეს უნდა მხვდებოდეს და ასე უზრდელობდეს
_ შევცდი , რომ გთხოვე - და ტილოს ჩავებღაუჭე
ოდნავ გავათრიე მაგრამ ფეხი რაღაცას წამოვკარი ცოტაღა მიკლდა წაქცევას , მაგრამ ვიღაცის მძლავრ კლავებს ჩავებღაუჭე , ეს მკლავები კი ვაჟბატონის აღმოჩნდა , მომნუსხველად ჩამცქეროდა თვალებში , ეს სცენა დაახლოებით 5 წამს გაგრძელდა , გული მიფართხალებდა , თითქოს სპეციალურად მიკეთებდა ამას , როგორც იქნა აზრები მოვიკრიბე და წამოვდექი , თავი მაღლა ავწიე და ისევ ტილოს დავებღაუჭე, ვერაფრით ვეღარ დავძარი , გიორგიმ მიყურა მიყურა და ალბათ მობეზრდა ჩემი საცოდაობის ყურება
_ მომეცი მე აგატანინებ - ისევ ქედმაღლური ტონით მითხრა და გვერდზე უხეშად გამწია
_ ამას მე ლიფტით ავიტან შენ კიდე ფეხით აბრძანდი , მეორედ გადასარჩენი არ გამიხდე -
ესეთი შეურაწყოფა ჯერ არავის არასდროს არ მოუყენებია, თითქოს სახეში სილა გამაწნესო , არც არაფერი არ მითქვამს , დავადე თავი და კიბეებზე ავირბინე , მეორე სართულზე ლიფტის კარის გაღების ხმა მომესმა , ბიჭი შიგნით შებრაგუნდა ნახატით ხელში
ნელნელა ავდიოდი კიბეებს და თან ნაბიჯებს ვითვლიდი ,მაგრამ უცებ ხმა მომესმა
ვიღაც მწარედ იგინებოდა
_ოხ ამის ....
_ რა მოხდა? შეშინებულმა დავუყვირე
და ბოლომდე ავედი ჩემს სართულამდე ...
_ვინ არის?
_ გიორგი ვარ , ჯანდაბა რა ჭირს ამ ლიფტს , გაიჭედა - ყვიროდა და თან მწარედ იკურთხებოდა
ისტერიული სიცილი ამიტყდა
_ შენ გირჩევნია ვინმე მოძებნო და გამომიყვანო
სიცილს ვერ ვწყვეტდი , თავში მხოლოდ ერთი აზრი მიტრიალებდა სამაგიერო უნდა გადამეხადა...
_ მეტი საქმე არ მაქვს , ესაც შენ! მიიღე თავხედობისთვის
ბოლო კიბეც ავირბინე , კარი გასაღებით გავაღე და შიგნით შევედი
_ ოხ ამის.. მობრუნდი გოგონი , მობრუნდი ! - კიდევ ვინ იცის რამდენჯერ შეიგინა და რამდენჯერ გავიგონე ეს , მაგრამ ყურადღება არც მიმიქცევია , ასე მოუხდებოდა თავხედობისთვის , საბოლოოდ უნდა შეიგნოს , რომ ჩემთან თავხედობა არ შეიძლება!
დაახლოებით ერთი საათი აქეთიქით ვიარე , ხან რა გავაკეთე ხან რა , მაგრამ ვერაფერმა მიშველა მაინც სულ ჩემს საქციელზე ვფიქრობდი , ცანცარა გოგოს დავემსგავსე ვინ იცის რას იფიქრებდა ის ვაჟბატონი , თან ნახატიც თან ჰქონდა , ქურთუკი შემოვიცვი და გარეთ გამოვედი , ლიფტთან მივედი და ჩუმად ჩავძახე
_ ეი , მანდ ხარ?
_ როგორ გგონია ფერია წამიყვანდა?
_ კარგი მაპატიე
_ მაგის დრო არაა დროზე მოძებნე ვინმე აქედან გამიყვანოს
ისევ ჩვეული ქედმაღლური ტონი ჰქონდა , თავს ისედაც დამნაშავედ ვგრძნობდი , თორემ ბოდიშსაც მოვახდევინებდი , მაგრამ ისედაც ალბათ ხმას აღარ გამცემდა , ამიტომ გაჩერება ვამჯობინე და სხვენზე ავვარდი , რომ ლიფტიორისთვის მეცნობებინა რა ხდებოდა
კარი შიგნიდან ჩაკეტილი დამხვდა
დილით გაბმულმა ზარმა გამაღვიძა , ბალიშიდან თავი წამოვწიე და უიმედოდ დავუწყე ძებნა გამოსართავ ღილაკს , როგორც იქნა მივაგენი და ჩემი ძილის დამფრთხობი გამოვრთე , ისევ ბალიშზე დავდე თავი , მაგრამ გამახსენდა სამხატვროში რამდენი საქმეც მქონდა , ამიტომ სწრაფად ავდექი და ჩემი უსაყვარლესი სამოსი ავირჩიე გარდერობიდან , ჯისნები და თავისუფალი ზედა შავი წარწერებით , ფეხზე კეტები ამოვიცვი და გარეთ გამოვედი .... კარებიდან გასულს კიბეებზე ანა და ვაჟბატონი შემხვდნენ
_ სოფი , როგორ გრძნობ თავს? - მზრუნველად მკითხა ცისფერთვალებამ
_ კარგად მადლობა - ვუთხარი და ჩავუღიმე_ მაპატიე მეჩქარება
ბიჭს მხარი გავკარი და კიბეებზე ჩავირბინე .. ახლა დავფიქრდი მათი თვალების უცნაურ ფერზე , ერთს მწვანე ჰქონდა , მეორეს ცისფერი ვერ ვხვდებოდი ეს როგორ უნდა მომხდარიყო , მაგრამ ესაც ერთ-ერთ იშვიათ შემთხვევებს მივაწერე და გადავწყვიტე ამაზე აღარ მეფიქრა , მანქანის თბილ სალონში ჩავჯექი და სამხატვროს გზას დავადექი
დაახლოებით 15 წუთი ვიმგზავრე და აკადემიასაც მივადექი ,მაშინვე ბოლო სართულზე ავედი ალექსანდრე კაკაბაძის სანახავად , მძიმე კარის შესაღებად მთელი ძალა მოვიკრიბე , შესულს ლექტორი ფანჯრის რაფაზე დაყრდნობილი დამხვდა სადღაც შორს იხედებოდა , დამწუხრებული მეჩვენა
_ ბატონო ალექსანდრე , მოვედი
_ აჰ სოფი როგორ ხარ?
_გმადლობთ კარგად , თქვენ როგორ გიკითხოთ ?
_ არამიშავრს შვილო არამიშავრს - მისმა სევდიანმა პასუხმა მიმახვედრა , რომ მარტო უნდა დამეტოვებინა
_ მე სააქტო დარბაზს მივალაგებ , რამე ხომ არ გჭირდებათ
_არა არაფერი - ხელი მშვიდად აიქნია , მეც გამოვედი და ერთი სართულით დაბლა ჩავედი , იაქურობა უკვე მილაგებული დამხვდა , ნახატები ჩამოხსნილი და ერთმანეთზე მიწყობილი იყო , მხოლოდ ერთი ტილოს სახლში წამოღება განვიზრახე და მუშას დავუძახე
_ ამირან ,ეს დაბლა ჩამატანინე რა
_კარგი ახლავე
დაკუნთული მკლავებით ხელი შემოხვია ნახატს და უკან გამომყვა , ტილო საბარგულში ჩავადებინე და ვთხოვე ბატონი ალექსანდრესთვის ემცნო , რომ მივდიოდი
მანქანაში ჩავჯექი დაახლოებით თორმეტი საათი იქნებოდა სახლში , როცა დავბრუნდი
ამ სიმძიმე ტილოს სახლში მარტო ნამდვილად ვერ ავიტანდი , მაგრამ სხვა გზა არც მქონდა , ნელა გადმოვათრიე მანქანიდან ,მაგრამ მხოლოდ 5 საფეხურზე ატანა მოვახერხე , ზემოდან ბრაგუნი მომესმა , ვიგრძენი კაცის ნაბიჯები იქნებოდა , ვიფიქრე დახმარებას ვთხოვთქო , სანამ მე დასადგამად ვამზადებდი ნახატს კაციც ჩამოვიდა
_ შეგიძლიათ ეს ამატანინოთ ?
_ არ მცალია გოგონი - ცივად მიპასუხა , ღმერთო რაღა ყველგან ეს უნდა მხვდებოდეს და ასე უზრდელობდეს
_ შევცდი , რომ გთხოვე - და ტილოს ჩავებღაუჭე
ოდნავ გავათრიე მაგრამ ფეხი რაღაცას წამოვკარი ცოტაღა მიკლდა წაქცევას , მაგრამ ვიღაცის მძლავრ კლავებს ჩავებღაუჭე , ეს მკლავები კი ვაჟბატონის აღმოჩნდა , მომნუსხველად ჩამცქეროდა თვალებში , ეს სცენა დაახლოებით 5 წამს გაგრძელდა , გული მიფართხალებდა , თითქოს სპეციალურად მიკეთებდა ამას , როგორც იქნა აზრები მოვიკრიბე და წამოვდექი , თავი მაღლა ავწიე და ისევ ტილოს დავებღაუჭე, ვერაფრით ვეღარ დავძარი , გიორგიმ მიყურა მიყურა და ალბათ მობეზრდა ჩემი საცოდაობის ყურება
_ მომეცი მე აგატანინებ - ისევ ქედმაღლური ტონით მითხრა და გვერდზე უხეშად გამწია
_ ამას მე ლიფტით ავიტან შენ კიდე ფეხით აბრძანდი , მეორედ გადასარჩენი არ გამიხდე -
ესეთი შეურაწყოფა ჯერ არავის არასდროს არ მოუყენებია, თითქოს სახეში სილა გამაწნესო , არც არაფერი არ მითქვამს , დავადე თავი და კიბეებზე ავირბინე , მეორე სართულზე ლიფტის კარის გაღების ხმა მომესმა , ბიჭი შიგნით შებრაგუნდა ნახატით ხელში
ნელნელა ავდიოდი კიბეებს და თან ნაბიჯებს ვითვლიდი ,მაგრამ უცებ ხმა მომესმა
ვიღაც მწარედ იგინებოდა
_ოხ ამის ....
_ რა მოხდა? შეშინებულმა დავუყვირე
და ბოლომდე ავედი ჩემს სართულამდე ...
_ვინ არის?
_ გიორგი ვარ , ჯანდაბა რა ჭირს ამ ლიფტს , გაიჭედა - ყვიროდა და თან მწარედ იკურთხებოდა
ისტერიული სიცილი ამიტყდა
_ შენ გირჩევნია ვინმე მოძებნო და გამომიყვანო
სიცილს ვერ ვწყვეტდი , თავში მხოლოდ ერთი აზრი მიტრიალებდა სამაგიერო უნდა გადამეხადა...
_ მეტი საქმე არ მაქვს , ესაც შენ! მიიღე თავხედობისთვის
ბოლო კიბეც ავირბინე , კარი გასაღებით გავაღე და შიგნით შევედი
_ ოხ ამის.. მობრუნდი გოგონი , მობრუნდი ! - კიდევ ვინ იცის რამდენჯერ შეიგინა და რამდენჯერ გავიგონე ეს , მაგრამ ყურადღება არც მიმიქცევია , ასე მოუხდებოდა თავხედობისთვის , საბოლოოდ უნდა შეიგნოს , რომ ჩემთან თავხედობა არ შეიძლება!
დაახლოებით ერთი საათი აქეთიქით ვიარე , ხან რა გავაკეთე ხან რა , მაგრამ ვერაფერმა მიშველა მაინც სულ ჩემს საქციელზე ვფიქრობდი , ცანცარა გოგოს დავემსგავსე ვინ იცის რას იფიქრებდა ის ვაჟბატონი , თან ნახატიც თან ჰქონდა , ქურთუკი შემოვიცვი და გარეთ გამოვედი , ლიფტთან მივედი და ჩუმად ჩავძახე
_ ეი , მანდ ხარ?
_ როგორ გგონია ფერია წამიყვანდა?
_ კარგი მაპატიე
_ მაგის დრო არაა დროზე მოძებნე ვინმე აქედან გამიყვანოს
ისევ ჩვეული ქედმაღლური ტონი ჰქონდა , თავს ისედაც დამნაშავედ ვგრძნობდი , თორემ ბოდიშსაც მოვახდევინებდი , მაგრამ ისედაც ალბათ ხმას აღარ გამცემდა , ამიტომ გაჩერება ვამჯობინე და სხვენზე ავვარდი , რომ ლიფტიორისთვის მეცნობებინა რა ხდებოდა
კარი შიგნიდან ჩაკეტილი დამხვდა
Mari [Gonzalez]- პოსტების რაოდენობა : 2916
ქულები : 3427
დარეგისტრირების თარიღი : 2010-11-09
ასაკი: : 25
Location : USA
Re: მარტოობა...
by Mari [Gonzalez] Tue Feb 14, 2012 10:57 pm
Bavshvebo icit martla mainteresebs ratom ar kitxulobt ! iqneb rames vaketeb arasworad an siujeti ar mogwont iqneb mirchiot rame uketesad rom davwero
icit martla mainteresebs ratom ar kitxulobt ! iqneb rames vaketeb arasworad an siujeti ar mogwont iqneb mirchiot rame uketesad rom davwero
Mari [Gonzalez]- პოსტების რაოდენობა : 2916
ქულები : 3427
დარეგისტრირების თარიღი : 2010-11-09
ასაკი: : 25
Location : USA
Re: მარტოობა...
by annia Tue Feb 14, 2012 11:16 pm
ვინ არ კითხულობს უბრალოდ ხალხს დაპოსტვა ეზარებათ აი ძალიან მომწონს
annia- პოსტების რაოდენობა : 2355
ქულები : 2550
დარეგისტრირების თარიღი : 2011-01-25
ასაკი: : 25
Location : tbilisi, georgia
საუკეთესო ლათინო-ამერიკული სერიალები! :: სხვადასხვა თემები: :: კულტურა და ხელოვნება :: ჩვენი ნაწარმოებები
Page 1 of 1
Permissions in this forum:
You cannot reply to topics in this forum|
|
|