ჩვენ გადავცურავთ ზღვას...

გამარჯობა. მე ხორხე ვარ, ამ საიტის ერთ-ერთი მომხმარებელი. საიტზე დიდი აქტიურობით არ გამოვირჩევი, მაგრამ ბევრი ტკბილი მოგონება მაკავშირებს მასთან. ყოველთვის ვცდილობდი დამეწერა მოთხრობა, რომანი, სცენარი... ბევრი დავწერე მაგრამ ნახევარზე მეტი ბოლომდე არ დამისრულებია. ამ რომანის დაწერა დიდი ხნის წინ დავიწყე მაგრამ გავზარმაცდი და შევწყვიტე. რაც დავწერე, იმას თქვენც გაგიზიარებთ. თუ მოგეწონებათ წერას გავაგრძელებ და აუცილებლად დავასრულებ რომანს. ძალიან კრიტიკულები ნუ იქნებით და მაპატიეთ ტექსტში დაშვებული შეცდომები. რომანში მოქმედება ძირითადად დასავლეთ საქართველოში ხდება. ქუთაისიდან ვარ და რადგან ამ მხარეს უკეთ ვიცნობ, ალბათ ამიტომ... მოდით, ყველა ერთად გადავეშვათ სიყვარულის ზღვაში...

ჩვენ გადავცურავთ ზღვას... (1)


-მე საქართველოს ერთ-ერთ პატარა სოფელში, გორისაში დავიბადე. 17 წლის ვარ. მარიამი მქვია. ეს სახელი შობლებმა იმიტომ დამარქვეს, რომ მარიამობას დავიბადე. ჩემი მშობლები, მანანა და ზურაბი დღესაც გორისაში ცხოვრობენ ჩემს პატარა ძმასთან, დათუნასთან ერთად. მე კი ალბათ არავის ვახსოვარ. სოფლიდან მომკვეთეს. ახლა... ახლა კი მივუყვები ქუთაისის, ამ პატარა ქალაქის ქუჩებს... არც სახლი მაქვს, არც საჭმელი და არც ფული... სამაგიეროდ გულში დიდი სიყვარული მაქვს...

ერთი წლის წინ

გორისაში, ხის პატარა ქოხში მანანა პატარა დათუნას შუა დღის ძილის წინ ზღაპარს უკითხავდა. მასთან ეზოდან ამოსულმა მარიამმა მიირბინა.

- დედა, შეიძლება ნუცას მაღაზიაში გავყვე?
- რა თქმა უნდა შვილო, მაგრამ ძალიან არ დაიგვიანო.
- არა დედა, ნუ იღელვებ_ მარიამმა დედას აკოცა და გარეთ გავიდა. ეზოს ბოლოს მას ნუცა ელოდა.
-სად იყავი ამდენ ხანს?_იკითხა გაბრაზებულმა ნუცამ.
-კარგი რა! _ გოგონამ ხელი ზურგზე დაარტყა ნუცას, ის კი წაბარბაცდა.
-წავიდეთ?
-ჰო, წავიდეთ.

გოგონები გზას გაუყვნენ. არც ერთ მათგანს ხმა არ ამოუღია ისე დალიეს გზის ნახევარი. სიჩუმე მარიამმა დაარღვია.
-ნუცა, მაპატიე...
-რა უნდა გაპატიო?

მარიამმა ნუცას ხელი ჰკრა. გოგონა წაიქცა, მათ წინ კი ოპელის ფირმის წითელი ავტომობილი გაჩერდა, რომელსაც ახალგაზრდა სიმპატიური ბიჭი მართავდა.

-ჯიმი, ამდენ ხანს სად იყავი? _ იყვირა მარიამმა და ჯიმის გვერდით მიუჯდა. ჯიმიმ ავტომობილი აამუშავა და სწრაფად გაეცალნენ იმ ადგილს.
-მარიამ, ჯიმი, გააფრინეთ? რას აკეთებთ? _ იყვირა შეშინებულმა ნუცამ_ ღმერთო შენ დაიფარე ეს გადარეულები...

ჯიმიმ ავტომობილი პატარა ტყესთან ახლოს გააჩერა.

-აი, ერთად ვართ მარიამ. აქ ვერავინ მოგვძებნის. მიყვარხარ ჩემო შავტუხა.
-მეც მიყვარხარ ჯიმი, სიცოცხლეზე მეტად._ გოგონამ ავტომობილის კარი გააღო და ტყისკენ გაიქცა. მას ჯიმიც გაეკიდა. ცოტა ხნის დევნის შემდეგ, ბიჭი მარიამს დაეწია, წელზე ხელი მოჰხვია და მისკენ შემოატრიალა. ერთმანეთს მზერა მიაპყრეს. გოგონამ თავი დახარა. ჯიმიმ ხელი ნიკაპზე მოჰკიდა და თავი ააწევინა.

- მიყვარხარ მარიამ...
- მიყვარხარ ჯიმი...
ჯიმიმ გოგონა მთელი სხეულით მიიკრა... მათი ტუჩები ერთმანეთს შეეხნენ... მარიამმა მისგან თავის დაღწევა სცადა, მაგრამ ბიჭმა ამის საშუალება არ მისცა... ორივენი ჩახუტებულები ბალახზე დაწვნენ... გოგონამ ჯიმის მაისური გააძრო და მკერდზე აკოცა...

ამ ყველაფერს თვალყურს ადევნებდა მოხუცი მონადირე, რომელიც იარაღ გადაკიდებული ხელცარიელი ბრუნდებოდა შინ.

- ეს გოგო მანანას ქალიშვილი არ არის? ღმერთო, რა გარყვნილებაა. ბიჭსაც ნაცნობი სახე აქვს, სადღაც მინახავს. _ თავისთვის ბუტბუტებდა მოხუცი მონადირე. _ რა თქმა უნდა, ეს ხომ ბატონ თორნიკეს შვილი, ჯიმია. ეს ამბავი ასე იოლად არ დასრულდება! სასწრაფოდ უნდა მოვსპოთ გარყვნილება ჩვენს სოფელში! აქ წესიერი და პატიოსანი ხალხი ცხოვრობს!

რამდენიმე საათის შემდეგ, ძალიან ბედნიერი და მომღიმარი მარიამი სახლში ბრუნდებოდა, მაგრამღიმილი მაშინვე წაეშალა სახედან, როცა დაინახა თუ როგორი ზიზღით უყურებდნენ მას ქუჩაში მდგომი მეზობლები.

სახლში მანანა ტელევიზორს უყურებდა, როცა მას ზურაბი მიუახლოვდა.
-მანანა, იცი სად არის მარიამი?
- ნუცას გაჰყვა მაღაზიაში.
- მაღაზიაში? დარწმუნებული ხარ?
-ჰო, რამე მოხდა, ზურაბ?
- მოხდა? უმაქნისი ხარ მანანა, არაფერი არ შეგიძლია, შვილს ვერ აკონტროლებ!_იყვირა გაცხარებულმა ზურაბმა.
შეშინებული მანანა სკამიდან წამოხტა.
- ამას რატომ მეუბნები?
ცოლ-ქმრის კამათის დროს კარი მარიამმა შემოაღო და იქვე გაჩერდა. ზურაბი მისკენ შემოტრიალდა.
-სად იყავი მარიამ?
-მაღაზიაში, ნუცას გავყევი._უპასუხა შეშინებულმა გოგონამ.
-მაღაზიაში არა? _ ზურაბი მარიამს მიუახლოვდა და გაცხარებულმა სახეში ხელი გაარტყა.
- ზურაბ რას აკეთებ?_იკივლა მანანამ. ხმაურზე პატარა დათოს გამოეღვიძა, საწოლიდან წამოდგა, დედასთან მიირბინა და მის კაბას ამოეფარა.
-მამა... _ჩაიბუტბუტა მტირალმა მარიამმა.
-გაეთრიე ჩემი სახლიდან, გაეთრიე ამ სოფლიდან! ვერ გამიზრდიხარ! კახპა ხარ! ახლავე გაეთრიე აქედან და უკან დაბრუნებული აღარასოდეს დაგინახო! ეს პატიოსანი ოჯახია და აქ ბოზების ადგილი არ არის! _ სიმწრის ხმით იყვირა ზურაბმა.
-რას ამბობ ზურაბ, სად უნდა წავიდეს, ჯერ ხომ ბავშვია? _ იკითხა მტირალმა მანანამ.
-ბავშვი?მაშინ არ იყო ბავშვი როცა ჯიმისთან გორაობდა ტყის პირას? მონადირემ დაინახა და მთელს სოფელს გააგებინა!

მანანა გაშეშდა დახმა ვერ ამოიღო. ზურაბმა მარიამს ხელი ჩაავლო, სახლიდან გააგდო და კარი ცხვირწინ მიუჯახუნა.
-გაეთრიე, შენ ჩემი შვილი აღარ ხარ... _თავისთვის ჩაილაპარაკა გაბრაზებულმა მამამ.

ატირებული მარიამი ეზოდან გავიდა, სახლს უკანასკნელად გახედა და გზა განაგრძო. იქვე მდგომი მეზობლები კი მას მომართული რობოტებივით ეძახდნენ: ბოზო! ბოზო! გაეთრიე აქედან! გარყვნილო!

) aucileblad davdeb

me momewona... da gagerdzelebas velodebi

kide dade aba

Dzalian momewona,saintereso chans! Velodebi shemdeg tavebs!

ჩვენ გადავცურავთ ზღვას... (2)


შედარებით მდიდრულ სახლში, სააბაზანოდან გამოსულმა თორნიკემ ჯიმის ოთახის კარზე დააკაკუნა.
-შემოდი მამა.
თორნიკემ კარი შეაღო, ხალათი შეიკრა და მწოლიარე შვილის გვერდით, საწოლზე ჩამოჯდა.
-შვილო, მართალია რასაც შენზე და იმ გოგონაზე ამბობენ?
-კი მამა, მართალია.
-გიყვარს?
-რა თქმა უნდა მამა.
-შვილო, ისიც მართალია, რომ საბრალო გოგონა სოფლიდან გააგდეს?
-რა? გააგდეს?_შეშფოთებული ჯიმი საწოლზე წამოჯდა.
-ჰო, ამბობენ რომ გააგდეს. ჯიმი, შენ უკვე კაცი ხარ. მალე სრულწლოვანი გახდები. თუ გიყვარს, მოძებნე ის გოგონა და ცოლად შეირთე. ღირსეული საქციელი იქნება. _ მამამ შვილს გაუღიმა.
-არც კი გაბედო ამ სისულელეზე ფიქრი!_თქვა ოთახში შემოსულმა ქალმა, რომელსაც ხელში სარკე ეჭირა და შიგ თავის თავს ჩასცქეროდა.
-ლიანა რას ამბობ?_ფეხზე წამოდგა თორნიკე.
-ჩემი შვილი იმ ბოზს ცოლად არ მოიყვანს! ჩემს ოჯახში მხოლოდ წესიერი გოგო უნდა შემოვიდეს და ქალიშვილობა აქ ჩააბაროს ქმარს! _ თქვა გაბრაზებულმა ლიანამ _ გასაგებია? ჯიმი, ხომ ხედავ რომ ნუცას ძალიან მოსწონხარ, დაივიწყე ის კახპა და ნუცაზე იფიქრე!
-დედა, არ მჯერა რომ ამას ამბობ. _ ჩაილაპარაკა სევდიანმა ჯიმიმ.



ამ ამბის შემდეგ ერთი წელი გავიდა. მარიამი სოფელში აღარ გამოჩენილა. ზურაბს შვილი ენატრებოდა, მაგრამ ამას არავის დასანახად არ გამოხატავდა. როცა სახლში მარტო რჩებოდა, ფანჯარასთან ჯდებოდა და ტირილს იწყებდა. მანანა ყოველ დღე ასეირნებდა დათოს თავიანთ პატარა ბაღში. როცა ბიჭუნა სხვა პატარა ბიჭებს შეუერთდებოდა სათამაშოთ, მანანა ჩამოჯდებოდა იქვე, ხის გადაჭრილ მორზე და ზურაბის მსგავსად ისიც ტირილს იწყებდა. არც ჯიმი ჩამორჩებოდა მათ. თერთმეტი თვის განმავლობაში სახლიდან არ გასულა. თავის ოთახში ჩაიკეტა და ხმას არავის სცემდა, სანამ ლიანამ უსიამოვნო ამბავი არ ამცნო.

-ჯიმი, ნუცას მშობლებს უკვე ვესაუბრე. გილოცავ, ერთ თვეში ნუცა შენი ცოლი იქნება._თქვა და გაიღიმა ჯიმის საწოლზე მჯდომმა ლიანამ.
-რა? მე აღარაფერს მეკითხებით? მე მარი მიყვარს!_დაიყვირა და საწოლიდან წამოხტა გაბრაზებული ჯიმი.
-ასეა საჭირო ჯიმი. ხალხის ყბაში ჩავარდი. ყველა შენზე ჭორაობს. ამბობენ, რომ მარიამს ვერ ივიწყებ, სახლში გამოიკეტე და დეპრესია დაგეწყო!
- მერე? ტყუილია? მართალს ამბობენ!
-ჯიმი, ნუცას ცოლად მოიყვან! არც კი გაბედო შეწინააღმდეგება, თორემ ჩემს თავზე პასუხისმგებელი არ ვიქნები!_უყვირა გაბრაზებულმა ლიანამ_ერთ თვეში ქორწილი გაიმართება ქუთაისის ერთ-ერთ ეკლესიაში და თქვენ შექმნით ტრადიციულ, ქართულ ოჯახს!

ქუთაისი, ჩვენი დრო.

მარიამი ქუჩაში ხეტიალის დროს, ერთ-ერთ ეკლესიის კარს მიადგა. ეკლესიიდან მამაო გამოვიდა.
-გამარჯობა მამაო.
-ღმერთმა დაგლოცოს შვილო.
-მამაო, აქ, ეზოში, ამდენი ავტომობილი რატომ დგას?
-ქორწილია შვილო. მგონი ძალიან გიჭირს არა? დაძონძილი ტანისამოსი გაცვია და თმა გაწეწილი გაქვს.
-დიახ მამაო. ცოდვილი ვარ და ჩემივე ცოდვებისთვის ვისჯები.
-გოგონა, მაპატიე უნდა დაგტოვო. სიძე და პატარძალი მოვიდნენ. შენთან არს ღმერთი._თქვა მღვდელმა და გოგონას კისერზე ჩამოკიდებული ჯვარი გაუწოდა საკოცნელად. გოგონა ჯვარს ემთხვია.

ეკლესიის ეზოში თეთრი მერსედესის ფირმის ავტომობილი შემოვიდა და გაჩერდა. მარიამი ეკლესიის კარს მოშორდა და იქვე, ახლოს სკამეიკაზე ჩამოჯდა. მანქანის კარი გაიღო და შავგრემანი, სიმპატიური ბიჭი გადმოვიდა.

-ჯიმი? ჩაილაპარაკა განცვიფრებულმა მარიამმა და ფეხზე წამოდგა.

ჯიმიმ ავტომობილს შემოუარა, საცოლეს კარი გაუღო და გადმოსვლაში დაეხმარა. ქერა და ლამაზი გოგონა ბედნიერი, მომღიმარი სახით გადმოვიდა ავტომობილიდან, მაგრამ ჯიმი არ იღიმოდა.

-არა, ოღონდ ნუცა არა, გთხოვ ღმერთო, ნუცა არა... _მარიამს ცრემლები გადმოსცვივდა, გაიქცა და ეკლესიის კუთხეს ამოეფარა.
წყვილი ეკლესიაში შევიდა. ჯვრისწერის ცერემონია დაიწყო...

Dzalian momwons! Sainteresoa rogor ganvitardeba movlenebiii

მიხარია რომ მოგწონს გაგრძელების სტიმულს მაძლევთ

ჩვენ გადავცურავთ ზღვას (3)


ღამით მარიამი ერთ მაღალსართულიანი კოსპუსის სადარბაზოში შევიდა, კუთხეში მიგდებული ძველი საბანი გაშალა და მასზე დაწვა...
-რატომ ღმერთო? ნუთუ ასე ადვილად დამივიწყა?


ჯიმი და ნუცა სასტუმროს ნომერში შევიდნენ. გოგონამ სადედოფლო კაბა გაიხადა, ჯიმის მიუახლოვდა და ქვედა ტუჩზე ეამბორა. ბიჭი პასიურობდა და გოგონას არ კოცნიდა. ნუცამ ჯიმის პიჯაკი გააძრო, პერანგის ღილები გაუხსნა და ერთი ხელი შიშველ ტანზე შეუცურა, მეორე ხელით კი ქამრის გახსნა სცადა... ბიჭმა ნუცას ხელები მოჰხვია და საწოლზე დააწვინა. გოგონამ ჯიმის კისერზე მოჰხვია ხელები და თავისკენ მიიზიდა. ბიჭმა ნუცას აკოცა, მაგრამ უეცრად მოიშორა და საწოლის კიდეზე ჩამოჯდა.
-არ შემიძლია... მე ისევ მარიამი მიყვარს... _ჩაილაპარაკა ბიჭმა.
გაბრაზებული ნუცა საწოლზე წამოჯდა და ჯიმის ზიზღით გახედა.

დილა ისე გათენდა, რომ ნუცა ისევ ქალიშვილი იყო. წყვილს ერთმანეთის გვერდით ეძინათ, მაგრამ ერთმანეთს არც მიკარებოდნენ. ჯიმიმ თვალი გაახილა, გაიზმორა და მძინარე ნუცას გადახედა. გოგონას ისევ ეტყობოდა სახეზე უკმაყოფილება. ბიჭმა ამოიოხრა და საწოლზე ჩამოჯდა. ცოტა ხნის შემდეგ, ჩაფიქრებულმა ჯიმიმ ჩურჩულით ჩაილაპარაკა_რატომ გავაკეთე ეს? რატომ შევირთე ნუცა როდესაც ისევ მარიამი მიყვარს? ამას ჩემს თავს ვერასოდეს ვაპატიებ! მე კაცი კი არა, არაკაცი ვარ! სულაც არ ვარ ვალდებული დედაჩემის ყველა ახირება შევასრულო, მაგრამ სამწუხაროა, რომ ამას მხოლოდ ახლა მივხვდი!


მარიამი ქუჩაში თავჩახრილი მიდიოდა და თვალებს აქეთ-იქით აცეცებდა. მშიერი გოგონა იმედს არ კარგავდა, რომ ვინმე კეთილი ადამიანი მას ერთ ნაჭერ პურს მიაწვდიდა, მაგრამ ამაოდ.... დამწუხრებული გოგონა ლამაზ ბაღში შევიდა, რომელშიც მზის სხივიც კი ძლივს აღწევდა დიდი და ფოთლოვანი ხეების გამო. მარიამმა მიიხედ-მოიხედა და მის გვერდით მდებარე სკამზე ჩამოჯდა. მისი თვალებიდან არ ამოდიოდა მომენტი, როდესაც თეთრი მერსედესის კარი გაიღო და ჯიმი გადმოვიდა. გადმოვიდა რათა ნუცა შეერთო ცოლად... ჩაფიქრებულ გოგონას ბიჭების კამათის ხმა შემოესმა. მან გვერდით გაიხედა და დაინახა, რომ სამი ქართველი "ვაჟკაცი" მეტად მორიდებულ ბიჭს ეკამათეოდნენ.

-ბიჭო, შე პიდარასტო, შენი დედა მოვ***ნ, შენნაირები დაბადებისთანავე უნდა კვდებოდნენ._უყვიროდა შავ ტანსაცმელში ჩაცმული "ვაჟკაცი" მეტად მორცხვად და მორიდებულად მდგომ ბიჭს.
-რა გინდათ, შემეშვით... _ ძლივს ამოილუღლუღა ქართველი "ვაჟკაცებისგან" დამცირებულმა ბიჭმა.
-რა თქვი? შეგეშვათ? მაგაზე მაშინ უნდა გეფიქრა, როცა იმ მეორე შენნაირ ს*რს ეტაკე და ყველას დასანახად ტუჩებში აკოცე. უთხრა მეორეშავებში ჩაცმულმა ქართველმა "ვაჟკაცმა" და ცხვირსახოცი, რომელსაც ხელში ათამაშებდა, კისერზე გადაიკიდა. ~
ბიჭი გაფითრდა და დაიბნა._მე,მე ის.. მე... დათო... მიყვარს, მე ის.. რა გინდათ, დამანებეთ თავი, შემეშვით! _ მას ცრემლები გადმოსცვივდა და გაქცევა სცადა, მაგრამ მესამე, "შავებში ჩაცმულმა ქართველმა ვაჟკაცმა" მაისურში ხელი ჩაავლო და გაქცევის საშუალება არ მისცა.
-ბიჭო, იმ შენ დათოს თუ ვიღაც ს*რიკოს, ჩვენი ძმები მოუვლიან. მოუტ***ვენ დედის ტ*აკს, შენ კი ჩვენ მოგიტ***ვთ დედას! _დაემუქრა მესამემ და მუშტი უთავაზა სახეში.

შეშინებული მარიამი სკამიდან წამოხტა და ბაღის მოპირდაპირე მხარეს გაიქცა, სადაც პოლიციელები იდგნენ.
-უკაცრავად, ბაღში ახალგაზრდა ბიჭს ურტყამენ, უშველეთ!_ყვიროდა გოგონა.
-ახლავ მოვდივართ_დაიყვირა ერთმა პოლიციელმა და დანარჩენ ორს ხელით ანიშნა, რომ მას გაჰყოლოდნენ.
ყველანი ბაღში შეცვივდნენ. _პოლიცია, არ გაინძრეთ! _დაიყვირა ერთ-ერთმა პოლიციელმა და იარაღი ამოიღო.
სამივე ქართველი ვაჟკაცი პოლიციელებისკენ შემოტრიალდა.
-აქ რა ხდება? რატომ ურტყამთ? _იკითხა იარაღიანმა პოლიციელმა.
-ცისფერია ეს ჩემისა. ამას იმდენი უნდა ურტყა რო მოკლა ცემაში, ამის პიდარასტი დედა მოვ***ნ. ასეთები რო მომრავლდნენ, მიტოა კარგად ქართველების სამქე კარგად. ა, ეს მოიტანა ევროპამ. მოუნდათ მოდა და პიდარასტობა ამათ! ამათ შემხედვარე ჩვენი შვილები რაღას იზამენ, ხომ წარმოგიდგენიათ! შვილებს გაგვიპიდარასტებენ ეს ახვრები! _ დაიყვირა მეორე "ვაჟკაცმა" თამამად და აგრესიით.
პოლიციელმა იარაღი დაუშვა, ნაცემ ბიჭს დახედა და ქართველ "ვაჟკაცებს" მიაძახა_ სწრაფად გაქრით აქედან!
ქართველი "ვაჟკაცები" მაშინვე გაეცალნენ დანაშაულის ადგილს. პოლიციელი ნაცემ ბიჭთან მივიდა და მუცელში წიხლი უთავაზა. მეორე პოლიციელმაც იგივე გაიმეორა ისეთი მომღიმარი სახით, რომ გეგონებოდათ თითქოს მას ამ საქციელისთვის ფულადი პრიზით დააჯილდოვებდნენ. მესამე პოლიციელი გაოგნებულ მარიამთან მივიდა და უბრძანა: არაფერი დაგინახავს! არაფერი გაგიგონია!_ სამივე პოლიციელი მაშინვე გაეცალა ბაღს. მარიამი ნაცემ და სისხლით წითლად შეღებილ ბიჭთან მივიდა და ფეხზე წამოდგომაში დაეხმარა.

***

მარიამმა მხარზე დაყრდნობილი ბიჭი მისსავე სახლში მიიყვანა, გასაღები ამოუღო ჯიბიდან და კარი გააღო. ბიჭმა მარიამს გაუღიმა. გოგონამ ის სახლში შეიყვანა, სავარძელში ჩასვა, გასაღები მაგიდაე დადო და სახლის დათვალიერებით გაერთო. ბიჭის სახლი ჩვეულებრივი 9 სართულიანი კორპუსის ერთ ოთახიანი ბინა იყო. ძველი და ახალი ინტერიერი ერთმანეთს ლამაზად ერწყმოდა. ძველი კარადა, სკამები, თაროები და თანამედროვე პლაზმური ტელევიზორი ერთმანეთს ძალიან ამშვენებდნენ. უეცრად გოგონამ თავი დახარა და გასასვლელი კარისკენ გაბრუნდა.
-მოითმინე, სად მიდიხარ?_კითხა გოგოს.
-არ ვიცი... სადმე...
-ასე ვერ წახვალ!
მარიამმა კარი დახურა და ბიჭისკენ შეტრიალდა. _ დათო ვინ არის?_იკითხა მან.
-დათო? ჯანდაბა! დათო! გოგონა, გთხოვ ტელეფონი მომაწოდე, მანდ დევს, მაგიდაზე.
მარიამმა ტელეფონი მიაწოდა. ბიჭმა ნომერი აკრიფა და ტელეფონი ყურთან მიიტანა. ცოტა ხნის შემდეგ ტელეფონი ძირს ჩამოაცურა და ჩაიბუტბუტა: არ პასუხობს... გოგონა, სად ცხოვრობ?
-სად ვცხოვრობ? ყველგან, ყველგან ვცხოვრობ მე... უსახლკარო ვარ...
-მართლა? ძალიან ვწუხვარ. ერთი რაღაც მინდა გთხოვო.
-მე? მე უნდა მთხოვო? ფულს ვერ გასესხებ, მაინც არ მაქვს.
-არა რა ფული. ძალიან ცუდად ვარ, შეგიძლია ჩემთან დარჩე და გამოჯანმრთელებაში დამეხმარო? ექიმები არ მიყვარს...
-სიამოვნებით_ მარიამს გაეხარდა და გაიღიმა. _შენ რა გქვია?
-ნიკა მქვია.
ნიკამ ისევ აკრიფა ტელეფონზე ნომერი და ყურთან მიიტანა. ცოტა ხნის შემდეგ სევდა ნარევი ხმით დაიყვირა: დათო, ცოცხალი ხარ? რომ იცოდე როგორ შევშინდი!

აუუუ მაგრად მომწონს და გააგრძელე რააა

Dzalian magaria,Gaagrdzele!

აქ შევწყვიტე წერა რამდენიმე თვის წინ და თუ მართლა მოგწონთ აუცილებლად გავაგრძელებ

Ki martla dzalian momwons!! Didi intrigacaa chadebuli da amave dros interess iwvevs chemshi! Gaagrdzele aucileblad!

რა საინტერესოა ))

დღეს აბნ ხვალ აუცილებლად დავდებ გაგრძელებას

ჩვენ გადავცურავთ ზღვას (4)


-დათო სად ხარ გამაგებინე!
-დაწყნარდი ნიკა, ყველაფერი კარგად იქნება. საბედნეროდ იმ ბიჭებმა ვერ შემამჩნიეს და გამოვიპარე.
-ეს როგორ მოახერხე?_კითხა გაკვირვებულმა ნიკამ.
-ხალხში შევერიე, მერე ქარვასლაში შევედი და...
- დათო ქარვასლაში კი არა წავიდეთ რა იტალიაში_არ აცადასიტყვის დასრულება ნიკამ დათოს._გავშორდეთ ამ ქვეყანას! ხომ ხედავ რომ ვერ გვიტანენ! ყველგან გვავიწროვებენ!
-წავიდეთ ადვილი სათქმელია. იტალია და რომი კი არა, შენ როგორ ხარ აი, ის მითხარი.
-მე, მე შედარებით უკეთ. ჩემთან ერთი გოგონაა და ის მივლის.
მარიამს გაეღიმა და სახეზე წითელმა ფერმა გადაჰკრა.
-გოგონა? ვინ გოგონა?
-ჩემი მეგობარია, ნუ ეჭვიანობ.
-არა, არ ვეჭვიანობ.
-ძალიანაც რომ გინდოდეს, ვერ იეჭვიანებ.
-კარგი, კარგი. უნდა წავიდე_ უთხრა დათომ ნიკას და კავშირი გაწყდა...
-მოითმინე, მოითმინე დათო! ჯანდაბა... _ამოიხვნეშა ნიკამ.
მარის ძალიან ერიდებოდა ნიკასი, მაგრამ გადაწყვიტა მაინც დაესვა მისტვის კთხვა
-ნიკა, ძალიან გიყვარს დათო?
-კი, ძალიან...
-იცი? არ მესმის ბიჭს ბიჭი როგორ უნდა იყვარდეს, როცა ა ქვეყნად ამდენი ლამაზი გოგონა დადის_ თქვა მარიამმა და დარცხვენილმა თვალი ისევ ოთახის ინტერიერს გადაავლო.
-ხო, ხო მე ის ძალიან მიყვარს. ასეთად ყოფნა მე არ ამირჩევია. ასეთი დავიბადე. ყოველთვის მინდოდა მეც გოგო მყვარებოდა, როგორც ჩემს მეგობარ ბიჭებს, მაგრამ ეს არ გამომდიოდა. არ მიზიდავდენ გოგონები. გეფიცები, გეფიცები ყველაზე მეტად ეგ მინდა._ნიკა ანერვიულდა და ხელში ტელეფონი აათამაშა.
-აა, ჰო... რავიცი.... რაც მთავარია ახლა დათო გყავს და ბედნიერი ხარ არა?
ბედნიერი ვარ იმით, რომ ვიღაც მიყვარს და მასაც ვუყვარვარ, მაგრამ უფრო ბედნიერი ვიქნებოდი იმით, რომ ის ვიღაც გოგო იყოს.
-ნიკა, ძალიან გთხოვ, მომიყევი თქვენი ისტორია. აი, როგორ გაიცანით ერთმანეთი, სად... _ ძლიან დააინტერესა მარიამს ნიკას და დათოს გაცნობის არც ისე დიდი ისტორია.
-სხვა დროს გოგონა, ახლა დავისვენებ, კარგი?
-კარგი ნიკა._მარიამს გაახსენდა რომ ნიკასთვის მისი სახელი არ უთქვამს_ ჰო, მართლა, მე მარიამი მქვია.


***



გორისა

ლიანა საძინებელში შევიდა, სადაც მისი მეუღლე საწოლში ნებივრობდა.
-თორნიკე, დღეს ჩვენი შვილები სახლში ბრუნდებიან.
-შვილები?_გაიკვირვა თორნიკემ.
-ჰო, შვილები. ნუცაც უკვე ჩვენი შვილია.
-შენი იყოს, მე არ მიშვილებია. ჩემი მეორე შვილი მხოლოდ ის იქნება ვინც ჯიმის მთელი გულით ეყვარება._ თორნიკემ ეს სიტყვები ძალიან მშვიდად წარმოთქვა.
-თორნიკე1 პატივი ეცი შენს რძალს, ნუცას._გაბრაზდა ლიანა.
-ლიანა, მე ყველა ადამიანს ვცემ პატივს, მაგრამ ნუ მთხოვ ისე მოვიქცე, თითქოს არაფერი მოხდარა._უთხრა ლიანას განაწყენებულმა მეუღლემ და საბანი თავზე გადაიფარა.
-შენ რომ შენს თავში დარწმუნებული იყო და რამის თავი გქონდეს, ჯიმის გადაარჩენდი ამ ეგრეთწოდებული უსიყვარულო ქორწინებისაგან, მაგრამ ლაჩარი ხარ. შენ არ ხარ კაცი! შენი შვილიც შენ დაგემგვანა. ორივენი ლაჩრები ხართ!_იყვირა ლიანამ.
თორნიკემ საბანი გადაიძრო თავიდან და ცოლს გაოგნებულმა ჰკითხა: ლიანა, რა გინდა ბოლოს და ბოლოს?
-მე როცა რამე მინდა, ყოველთვის მისრულებენ. ახლავე ადექი, ორ საათში აქ იაქნბეიან. მე მათ დასახვედრად წავალ, შენ მანამდე საუზმეს მიხედე.
ლიანა ოთახიდან გავიდა და კარი მოიჯახუნა. გაბრაზებულმა თორნიკემ კი მუჭი მოიქნია ჰაერში.

***

ჯიმი და ნუცა თავიანთ მშობლიურ სოფელს დაუბრუნდნენ. ნუცა მატარებლის ვაგონიდან ჩამოვიდა და ჩემოდნის ჩამოთრევა სცადა, მაგრამ ვერ მოახერხა.
-შეეშვი, მე ჩამოვიტან _უთხრა გოგონას მის უკან მდგომმა ჯიმიმ.
-ძვირფასო, სად არის დედშენი?
-არ ვიცი, სადმე აქვე იქნება. აი, დავინახე. იქ დგას, მარჯვნივ._შენიშნა ჯიმიმ.
ნუცამაც არ დააყოვნა, მარჯვნივ გაიხედა და დაინახა ლიანა, რომელსაც შავი თა ქერად შეეღება და ისეთი კაბა ეცვა, თითქოს სადგურის ნაცვლად წვეულებაზე მიდიოდა და გზა აერია. დედამთილმაც შენიშნა ნუცა, ხელი დაუქნია და მისკენ გამოემართა.
-სწრაფად ჯიმი_დაიყვირა ნუცამ_დედიკო მოდის.
-ამის დედიკო როიდან გახდა ნეტა?!_ ჩაილაპარაკა ჯიმიმ და მძიმე ჩემოდანი ვაგონიდან ჩამოათრია.


***

თორნიკე სამზარეულოში ტრიალებდა. ხან ხინკალს ჩახედავდა იმის ინტერესით, მოიხარშა თუ არაო, ხანაც შამფურზე წამოცმულ მწვადებს აბრუნებდა.
ეზოში მანქანის ხმა გაისმა.
-მოვიდნენ_ჩაილაპარაკა თორნიკემ. კარი ჯიმიმ შეაღო და გზა ქალბატონებს დაუთმო.
-როგორ ხართ მამა?_ჰკითხა ნუცამ მამამთილს.
თორნიკემ წინსაფარი მოიხსნა, რძლის წინ დადგა და მშვიდად უთხრა: ძალიან კარგად, ნუცა.დიდ პატივს გცემ, მაგრამ ძალიან გთხოვ, მამას ნუღარ დამიძახებ.
-კარგი მა.. უკაცრავად, ბატონო მამამთილო! _ ირონიით წარმოთქვა გოგონამ და ჩანთა, რომელიც ხელში ეჭირა, კარს უკან მიაგდო.