წითელი მიწა :2: საგა - შავი მარგალიტი

მეორე ნაწილის წერა დავიწყე და დავდებ ნელ-ნელა, იმედია მოგეწონებათ.

au Shen kide ritic pirveli posti giweria su im shriftit were ra! ar achvenebs ise chemtan da ver vkitxulob

Sheasavli MOmewona :**

saintereso shesavalia. dade midi

gio sheni fani var unichieresi xar amas nebismieri telekompania agdaigebda . zan kargi namushevaria

madlobt

exla pirvel tavs davdeb

[b]
ორი ბედი

უაზრო სიზმრებმა უკვე დამღალა, საათს შევხედე, დილის ექვსი საათი ხდებოდა, ლოგინში გაჩერებას აზრი აღარ ჰქონდა მაინც აღარ დამეძინებოდა, უკვე მერამდენე შემთხვევაა სიზმრების გულისათვის ადრე ვიღვიძებ, ლოგინიდან წამოვდექი ხალათი მოვიცვი და აბაზანაში შევედი, შხაპი გადავივლე, დრო ბევრი მქონდა, უნივერსიტეტში ორ საათში უნდა წავსულიყავი. ფანჯარაში გავიხედე, ირგვლივ დუმილი სუფევდა,ხალხი არსად ჩანდა, როგორც ჩანს ყველა თავიანთ სახლებში იყვნენ შეყუჟულნი, ამ იდილიას ჩიტების ჭიკჭიკი და ფოთოლთა შრიალი არღვევდა. ქვედა სართულზე ჩავედი, ყავა დავადგი, ტელევიზორი ჩავრთე და ისევ ჩემს სიზმარზე ჩავფიქრდი, უკვე მერამდენედ ხდებოდა ერთი და იგივე სიზმარი არ მასვენებდა.ფიქრებში გართული ვერც კი მივხვდი რომ ყავა ადუღებულა, ჭიქა გამოვიღე და დავასხი, იმავე წამს ზარის ხმაც გავიგონე.
-მოვდივარ- დავიყვირე.
კარებთან მივედი, გავაღე, მისის კლაუნი იყო.
-როგორ ხარ ჯეკსონ?-თან სახლში შემოვიდა.
-მადლობთ მისის კლაუნ, კარგად თქვენ?
-ოჰ რაღადროს ჩემი კარგად ყოფნაა, სიბერეს მივუკაკუნე.
-ასე ნუ ამბობთ, თქვენ კიდევ დიდხანს იცოცხლებთ.
მისის კლაუნი, ეს იყო ქალი რომლის პატივისცემით ალბათ ვერასოდეს ამოვალ, როდესაც არ უნდა დამჭირდეს ყოველთვის მხარში მიდგას, დაახლოებით სამოცდაათ წელს გადაცილებული იყო, მაგრამ მის ენერგიას ბევრი ახალგაზრდაც სიამოვნებით ინატრებდა, ჩემი მეზობელი რომელიც ოჯახის წევრივით მყავდა. ოჯახი რომელიც მე არასდროს მღირსებია. ჩემი მშობლების შესახებ არაფერი ვიცი, ბაბუაჩემი მზრდიდა, როდესაც თვრამეტის გავხდი მითხრა, რომ შენ შენი გზა გაქ და შენით უნდა გაიკვლიოო.
დავიქირავე მეც ბინა, დავიწყე მუშაობა და თან სწავლა, უნივერსიტეტში. ხშირად ბაბუაჩემსაც ვნახულობ, მაგრამ ძალიან იდუმალებით მოცული პიროვნებაა, ამდენი ხანი ჩემი მშობლების შესახებ არაფერს მეუბნება, არც მათი სურათები მინახავს, არც ის ცოცხლები არიან თუ მკვდრები, მხოლოდ და მხოლოდ ერთი მედალიონი მაქ, რომელსაც არასოდეს ვიხსნი ბაბუას თხოვნით, მედალიონის უკანა მხარეს დედოფალი ვიქტორია წერია.
-ჯექსონ, ჯექსონ-დამიძახა მისის კლაუნმა.
-დიახ რა ხდება?
-რაღაც ძალიან ჩაფიქრებული მეჩვენები, რა ხდება?
-არა, არაფერი, კარგი ახლა ჩანთას ავიღებ და უნივერსიტეტში წავალ, თორემ დამაგვიანდება.
-ხო მიდი მიდი, არ დაგაგვიანდეს იჩქარე, მე ცოტა ხანს დავრჩები რაღაც რაღაცეებს მიგილაგებ.
-დიდი მადლობა მისის კლაუნ-ჩემს ოთახში შევედი, ჩანთა ავიღე , სახლიდან გამოვედი
ავტობუსში ჩავჯექი და სასწავლებელში წავედი. დიდი ხანი არც დამჭირვებია ათ წუთში ადგილზე ვიყავი, უნივერსიტეტში შევედი, ბევრი ახალგაზრდა ერთმანეთში ირეოდა, ჩემი წიგნაკი ამოვიღე და ვნახე პირველი მათემატიკა მქონდა, ოთახის ნომერს დავხედე, წიგნაკი შევინახე და დანიშნულ ადგილამდე წავედი.
-ჯექსონ- დამიძახეს უკნიდან, ჩემი ახლო მეგობარი, ტომი იყო.
-ტომ როგორ ხარ? რას შვრები?
-კარგად შენ? პირველი გაკვეთილი ხომ შენთან მაქ?
-კი, წამოდი, მეორე სართულზეა ნომერ 58_ ში, სხვა რას შვრები მომიყევი.
-ხო მართლა რა მინდოდა მეთქვა სულ გადამავიწყდა, ხვალ ხო მოდიხარ?
-სად? ჩემთვის არაფერი გითქვამთ.
-მე, ბილი, მაიკლი, ჯეინი, კამილა, უნივერსიტეტის შემდეგ მივდივართ ქალაქის ცენტრში, კაფეში დავჯდებით და რავიცი რა გავერთობით, შენ ხომ აუცილებლად წამოხვალ?!
-აბა რას ვიზამ თქვენ ხომ არ გამოგაკლდებით.
ტომი_ ეს იყო ადამიანი რომელსაც ცხოვრებაში ყველაზე მეტად ვენდობოდი, ჩემი მეგობრებიდან თითქმის ყველასთან ახლოს ვიყავი, მაგრამ ტომი როგორც ჩემი სისხლი და ხორცი, საკუთარი ძმასავით მიყვარდა.
აღნაგობით იყო მაღალი, გამხდარი, შავი თმით, ჰქონდა სწორი ცხვირი, შავი თვალები.
-კარგი ტომ ესე იგი ხვალ წავალთ.
-ხო ჯექსონ, გამიხარდა, რომ შენც მოდიხარ.
-კარგი შევედით ახლა, თორემ დაიწყო.
ოთახში შევედი, მათემატიკოს პროფესორ მისტერ კლარკს უკვე დაეწყო გაკვეთილი.
-თუ შეიძლება დაუჩქარეთ, მე თქვენ კი არ უნდა გელოდოთ-შენიშვნა მოგვცა პროფესორმა და ახსნა გააგრძელა.
მე საწერკალამი და რვეული ამოვიღე და ჩანიშვნა დავიწყე.
-როგორ ხარ ჯექსონ? - უკნიდან მკითხა ბილმა.
-კარგად შენ?
-მეც, ტომმა გითხრა ხომ, რასაც ვაპირებთ ხვალ?
-კი, ყველაფერი დაწვრილებით მომიყვა, ამ დროს დირექტორი შემოვიდა.
-დირექტორი? ამას აქ რაღა უნდა რამ შეაწუხა? - გადმომიჩურჩულა ტომმა.
-მოგესალმებით ბავშვებო, მინდა მიესალმოთ ჩვენს ახალ სტუდენტს ელიზაბეტ ჰადსონს.
-ალბათ გავლენიანი მშობლები ჰყავს, შეხედე ჩვენი დირექტორი როგორ ცმუკავს, რომელი სტუდენტი გაგვაცნო ასე? - ისევ მითხრა ტომმა.
-ჯექსონ! - დამიძახა დირექტორმა.
-ვითომ რამე დავაშავე? -ვუთხარი ტომს.
-მე რა ვიცი, ნეტა სად მოასწარი? - გაიცინა ტომმა.
მეც წამოვდექი ქვევით ჩავედი.
-რა ხდება? რამე დავაშავე?
-არა, არაფერი ჯექსონ, თუ შეიძლება კაბინეტში წამომყევი.
ნეტა რა უნდოდა, რაზე მივყავდი? რა საქმე ჰქონდა, ელიზაბეტიც თან გაიყოლა.
კაბინეტში შევედით, სავარძელში ჩაჯდა და გვითხრა.
-დაბრძანდით ორივენი.
ელიზაბეტი სავარძელში ჩაჯდა, მეც მივბაძე.
-ახლა კი- დაიწყო დირექტორმა-ჯექსონ, ეს ელიზაბეტ ჰადსონია, ცნობილი პოლიტიკოსი, ბენ ჰადსონის ქალიშვილი.
ტომი თურმე მართალს ამბობდა გავიფიქრე გულში აი თურმე რატომ იყო ასე აჟიტირებული.
-შენ კი- განაგრძო სიტყვა დირექტორმა-მინდა, რომ ელიზაბეტი ასე ვთქვათ მოგაბარო, ჯერ ახალია, უნივერსიტეტს წესიერად არც იცნობს, შენსავით ეკონომიკურზე ეწყობა, ამიტომ სადაც შენ ხარ იმ ადგილას მინდა იყოს, შემეძლო სხვისთვისაც მეთქვა, მაგრამ ხომ იცი შენ ყველაზე მეტად გენდობი.
აჰა, ახლა დამავალდებულა კიდევაც გავიფიქრე.
-გთხოვ ყურადღება მიმიქციე, კარგი?
-დიახ დამშვიდდით სანერვიულო არაფერი გაქვთ - და ელიზაბეტს შევხედე.
საშუალო სიმაღლის იყო, გრძელი გაშლილი დახვეული წაბლისფერი თმები ჰქონდა, სწორი ცხვირი, თაფლისფერი თვალები, წითელი ტუჩები. ერთი რამ ნამდვილად ვიცოდი ის ულამაზესი იყო.
-კარგი ბავშვებო, ეხლა დაბრუნდით გაკვეთილზე, ჯექსონ გთხოვ ყურადღებით იყავი.
კაბინეტიდან გამოვედით, დირექტორმა კარები დახურა, ელიზაბეტმა თავისი მზერა მომაპყრო, უცებ თითქოს ყელში რაღაც გამეჩხირა და ხმა ვეღარ ამოვიღე, არ ვიცი რა დამემართა, საუბარი თვითონ წამოიწყო.
-გამარჯობა, მე ელიზაბეტი ვარ.
-მე ჯექსონი - ხელი გავუწოდე და ჩამოვართვი, ამ დროს მკერდთან სიმხურვალე ვიგრძენი, ჩემი მედალიონი განათდა.
მედალიონი რომელსაც არასოდეს ვიხსნიდი, მედალიონი რომელიც ბაბუაჩემმა მაჩუქა და მითხრა ყოველთვის თან ატარეო, იგი დედაჩემის იყო, უკანა მხარეს კი დედოფალი ვიქტორია ეწერა.

dzan magaria!

dzaan magaria au gagrdzeleba minda

ამოუცნობი


პერანგის ღილი ბოლომდე შევიკარი, არ მინდოდა ელიზაბეტს მედალიონი შეემჩნია, ყველაზე მეტად კი მისი ნათება, მაგრამ არაფერი გამომივიდა.
-რა ხდება, პერანგის შიგნით მგონი რაღაც ანათებს - მკითხა ელიზაბეტმა.
ამას ვერც მე ვხსნიდი, რა უნდა ყოფილიყო ნათება, მისთვის კი რა მეპასუხა?
-გულის ჯიბეში ტელეფონი მიდევს და ალბათ ეგ არის - იდიოტივით გავიღიმე.
-კარგი მოდი გაკვეთილზე დავბრუნდეთ ისედაც კარგად დავაგვიანეთ - ორივემ გავიცინეთ, რაზე არც ჩვენ ვიცოდით.
ეს დღე უაზროდ გაიწელა, ელიზაბეტმა მთხოვა, დღეს მეჩქარება და ყველაფერი სხვა დროს ამიხსენიო, მეც სხვა გზა არც მქონდა.
უნივერსიტეტიდან გამოვედი, როცა ტომმა დამიძახა, მეც გავჩერდი და მას დაველოდე.
-ჯექსონ რა ხდება? - საყვედურის ტონით მომმართა.
-რა უნდა იყოს არაფერი.
-დღეს რაღაც დაბნეული ხარ.
-რა ვიცი აბა, დირექტორმა ხომ იცი რაზეც დამიბარა?
-კი, ეს უკვე მთელმა სასწავლებელმა იცის.
-ამბები რა მალე ვრცელდება - ჩავიფხუკუნე ჩემთვის.
-წამოდი არ გინდა ჩემთან? გაკვეთილები მოვამზადოთ...
-არა! მაპატიე ტომ მაგრამ საქმე მაქ, სხვა დროს იყოს კარგი? არ გეწყინოს.
-არა არ არის პრობლემა ბილს ვეტყვი.
-კარგი მაშინ წავედი, მართლა ძალიან მეჩქარება, არ გეწყინოს - ტომს ზურგი ვაქციე და სახლისკენ წამოვედი.
-ხვალ ხომ იცი არ დაგავიწყდეს - მომაძახა ტომმა.
-არა, კარგი წავედი.
სახლში შევედი, მისის კლაუნს ყველაფერი მიელაგებინა, სამზარეულოში შევედი, საჭმელიც გაუკეთებია. ახლა ნამდვილად არ მქონდა, ჭამის თავი, თავში სხვა აზრები მიტრიალებდა, ამის პასუხი მხოლოდ ბაბუაჩემმა იცოდა, გამოვიცვალე, ტაქსში ჩავჯექი და მისკენ გავემართე.
ქალაქიდან საკმაოდ შორს იყო მისი სახლი, არ უყვარდა ხალხი, ყოველთვის მარტოობა ერჩივნა, ნახევარ საათში ადგილზე ვიყავი, მძღოლს ფული გადავუხადე, მანქანიდან ჩამოვედი და სახლის წინ სულელივით გავჩერდი, თითქოს ყველაფერი შეცვლილიყო, ის ჩაბნელებული, ხალხისგან მიტოვებული ადგილი თითქოს განათებულიყო, ჩიტების ჭიკჭიკიც მესმოდა, როდესაც აქ არც ცხოველის და არც ფრინველის ჭაჭანება არ იყო, ბაბუაჩემიც სახლიდან გამოვიდა, თითქოს იცოდა რომ უნდა მოვსულიყავი.
-როგორ ხარ? რას შვრები, როგორ დამივიწყე?
-ვერ მოვიცალე, ხომ იცი რა ხდება, სულ სწავლა და სწავლა.
-შენც ძაან იკლავ რა თავს - ორივემ გავიცინეთ.
-სახლში შემოდი, ყველაფერი დაწვრილებით მომიყევი რაც დღეს მოხდა.
უკვე ნამდვილად ვიცოდი, რომ მან ყველაფერი იცოდა.
სახლში შევედით დივანზე ჩამოვჯექი.
-აბა მითხარი ნახე?
-ვინ? - თითქოს ვერ მივხვდი რაზე მელაპარაკებოდა.
-ვინ და ელიზაბეტი.
-შენ საიდან იცი? - გაკვირვებულმა ვკითხე.
-მე ყველაფერი ვიცი, მოვა დრო როდესაც ყველაფერს გაიგებ, მაგრამ ჯერ ადრეა, ახლა მითხარი რა მოხდა როდესაც შეხვდი.
-სწორედ ამაზე მოვედი ბაბუა, როდესაც ხელი ჩამოვართვი მედალიონი წამსვე განათდა, ვერ მივხვდი რა მოხდა.
-რა წარმოდგენა გაქ მასზე?
-ვერ მივხვდი რას გულისხმობ - დაბნეულმა ვუპასუხე.
-მოგეწონა?
-მშვენიერი გოგოა, ჩემი დასაწუნი არაფერი სჭირს, მაგრამ... - მოდი გარეთ გავისეირნოთ და იქ მოგიყვები.
-კარგი როგორც გინდა.
ორივენი გამოვედით სახლიდან, ცოტა გავიარეთ და ხის კუნძზე ჩამოვჯექით.
-აბა, მითხარი რა მაგრამ?
-კარგი ადამიანის შთაბეჭდილება არ დამიტოვა.
-რატომ?
-ერთი განებივრებული გოგოა, რომელსაც თავში ჩალა უყრია, დირექტორმა მისი დაცვად ყოფნა მიბრძანა, ყველაფერი აუხსენიო და ყურადღება მიაქციეო, თვითონ
არაფერი იცის, ძალიან არ მომეწონა მის მიმართ უარყოფითად განვეწყვე.
-კარგად მომისმინე და ყური დამიგდე, მე შენ არანაირ სწავლას არ დაგიწყებ უბრალოდ ერთ რამეს გეტყვი და იქ ყველაფერს მიხვდები:
სანამ ვინმეს ტალახს ესროდე... დაფიქრდი შეიძლება ააცდინო და ხელები ჭუჭყიანი დაგრჩეს.
ამ სიტყვების შემდეგ წამოდგა და წავიდა, მართალი იყო, ვიცოდი, ვიცოდი რომ ის ჩვეულებრივი ადამიანი არ იყო, მასში სულ სხვა რამ იმალებოდა, რაღაც ამოუცნობი მან ჩემზე ყველაფერი იცოდა, მე კი ჩემს თავზე არაფერი, ვინ ვიყავი, რას წარმოვადგენდი, ვინ იყვნენ ჩემი მშობლები... მხოლოდ ერთი მედალიონი მქონდა და ისიც არ ვიცოდი ვისი, მეშინოდა...არ ვიცი რისი, მინდოდა ყველაფერი გამეგო ჩემი თავის შესახებ, ეს მხოლოდ ბაბუაჩემმა იცოდა, მაგრამ როდის? როდის უნდა დამდგარიყო დღე ჩემს კითხვებზე პასუხოს გასაცემად. ფიქრებში გართულმა ვერც მივხვდი, რომ უკნიდან ვიღაც მომიახლოვდა და მხრაზე ხელი დამადო, მოვტრიალდი და დავინახე ადამიანი რომელსაც ვაღმერთებდი და ჩემს გულში დიდი ადგილი ეკავა.

au ra magaria netav vin iyo is adamiani tomi namdvilad ar iqneboda

madlob rom kitxulob
shemdeg tavs, rom davwer davdeb

rafris :*

ramdeni unda gexvewo rom dado gagrdzeleba

exla davwere da vdeb

არჩევანი

ანა - როგორ ხარ? ძალიან მომენატრე.
-კარგი რა, რომ მოგნატრებოდი აუცილებლად მინახულებდი - თქვა ანამ.
ანა_ ეს იყო ადამიანი რომელიც ძალიან მიყვარდა, საკუთარი დასავით, იგი ჩემთვის ბევრს ნიშნავდა, სწორი ქერა თმა სახეზე ჩამოეყარა, შავი შარვალი შავ ჩექმებში ქონდა ჩატნეული, დიდი ხანი არ მყავდა ნანახი, ძალიან შეცვლილიყო, უფრო გალამაზებულა...მაგრამ მისი ამაყი მზერა არსად გამქრალიყო.
ანა - ისევ გავიმეორე მისი სახელი - ძალიან ლამაზი ხარ.
-მადლობ - თან გაიცინა - ცოტა გავისეირნოთ, ახალს რას მეტყვი შენზე?
- ყველაფერი ჩვეულებრივადაა, მოგეწონა შენი მშობლიური მხარე?
-არაუშავს, მე მაინც აქაურობა მომწონს, ადგილი სადაც გავიზარდე, სადაც შენ გაგიცანი.
-და დავმეგობრდით...
-ხო....დავმეგობრდით - ბოლო სიტყვები დამარცვლით წარმოთქვა, თითქოს რაღაცას ნანობდა, იქნებ ჩემზე იყო ნაწყენი?
-რამე მოხდა ანა? - იმწამსვე ვკითხე.
-ჯეიკ, შენთან კოლეჯში რამე სიახლე არის?
მალევე მივხვდი რაზეც გულისხმობდა, ელიზაბეტი, ბაბუაჩემივით მასაც აინტერესებდა...
-მითხარით რას მალავთ, მგონი დადგა დრო გავიგო ყველაფერი ჩემს შესახებ, ჩვენ უახლოესი მეგობრები ვართ, არ მინდა რამეს მიმალავდე თანაც საკუთარ თავზე
- ჯეიკ, გამიგე გთხოვ არ შემიძლია.
-რატომ?! - მგონი ცოტა უხეშად გამომივიდა, მაგრამ თავი ვეღარ შევიკავე - კიდევ გიმეორებ, რატომ?!
ამ დროს ბაბუაჩემიც გამოჩნდა.
-ანა რამდენი ხანია არ გამოჩენილხარ- გადაკოცნა ბაბუამ , ვერაფერს გამომაპარებდნენ, ერთმანეთს რაღაცას ანიშნებდნენ თვალით.
-იქნებ დამდოთ პატივი და მითხრათ რაშია საქმე? მგონი მაქ ამის უფლება, გავიგო ყველაფერი ჩემს შესახებ - მკაცრი ტონით მივმართე ორივეს.
- მართალი ხარ - თქვა ბაბუამ - შენ აღარ ხარ პატარა, მგონი დადგა დრო ყველაფერი გაიგო შენს შესახებ, მაგრამ გთხოვ, ცოტა დრო კიდევ მომეცი.
-აღარანაირი დრო,დავიღალე, მინდა სიმართლე ვიცოდე!
-ორ დღეში ისევ მოდი ჩემთან, საღამოს კი ყველაფერს გაიგებ.
-პირობა პირობაა ბაბუა, ორ დღეში აქ ვიქნები და ყველაფერს გავიგებ ჩემს შესახებ -
- ერთი რამ დაიმახსოვრე- განაგრძო მან - ის რაც დაწერილია უნდა აღსრულდეს!
ორივეს ზურგი ვაქციე და წამოვედი, ტაქსი გავაჩერე, ჩავჯექი და სახლისკენ წავედი.

შუქი ავანთე, ტანზე გავიხადე, უკვე გვიანი იყო, ხვალ კი სასწავლებელში მივდიოდი, მაგრამ ღამით მაინც არ დამეძინა, მთელი ღამე ერთ რამეზე ვფიქრობდი, გამეგო ყველაფერი საკუთარი თავის შესახებ, ვინ იყო ვიქტორია?! ანდაც ელიზაბეტის დანახვისას რატომ განათდა ჩემი მედალიონი, რა გრძნობა მიპყრობდა მისი დანახვისას.

ახალი დღეც გათენდა, რვეული და კალამი ავიღე და სასწავლებელში წავედი, ცა მოღრუბლული იყო, მზე არსაიდან ანათებდა, თითქოს ისევ ბნელოდა, საათის ისარი ცხრასთან მისულიყო, ცუდ ხასიათზე დავდექი, ყინავდა, მე მხოლოდ ერთი თხელი მაისური გადავიცვი და მციოდა, მაგრამ კოლეჯში მალე მივედი.
პირველი ვისაც თვალი მოვკარი ტომი იყო, მანაც მალევე დამინახა.
-ჯეიკ, ჯეიკ! - დამიყვირა შორიდან და ჩემსკენ გამოემართა.
ცუდ ხასიათზე ვიყავი, თანაც ათას რამეს ვფიქრობდი, არ მინდოდა რამე უხეშად გამომსვლოდა თანაც ვიცოდი, დღეს ქალაქში უნდა წავსულიყავით, მე მეზარებოდა! ამის თავი არც მქონდა, მაგრამ მაინც გამომიჭირა.
-ჯეიკ, ვერ გაიგე რომ გიძახოდი? - საყვედურის ტონით მომმართა ტომმა.
-ააა.... ხოო...ვერ გავიგე ალბათ - ვიცოდი დაბნეულობა დამეტყო, მე ხომ ტყუილი არასდროს გამომდიოდა, თანაც იდიოტის სიფათს ვღებულობდი.
-დღეს არ დაგავიწყდეს, ხომ გახსოვს.
-ვიცი - ვუპასუხე დაღონებულმა.
-აბა მომიყევი ელიზაბეტის შესახებ... - სიცილით მითხრა ტომმა.
-რადა მისი პირადი მცველის მოვალეობა დამეკისრა.
-მერე?
-რა მერე? ახლა იმ განებივრებულ ლაწირაკს უნდა ვუდარაჯო?!
-ვითომ არ მოგწონდეს?..... ჩუმად თქვა ტომმა.
-შენს თავს მიხედე რა... ზურგი ვაქციე და საკლასო ოთახშიც შევედი.
პირველი ბიოლოგია მიტარდებოდა, ტომს სხვა გაკვეთილი ქონდა და ტვინსაც აღარ გამიბურღავდა, ერთადერთი ადამიანი ვისთანაც ყოფნა მინდოდა ეს ანა იყო, მაგრამ დღეს ვერ მოვახერხებდი, ალბათ ამიტომაც ვიყავი ცუდ ხასიათზე. ჩემს ადგილას დავჯექი, დოქტორი მარკიც შემოვიდა, ჩემს გვერდით ადგილი თავისუფალი იყო, ბილიც მალევე შემოვიდა და გვერდით მომიჯდა.
-როგორ ხარ? - დამჯდარი არ იყო, რომ უკვე ჩაირთო, ამას რაღა გააჩერებდა.
-რავი ვარ რა... შენ?
-მეც
დოქტორმა მაიკმა დაიყვირა, და ჩვენსკენ მოიხედა.
-კოლინს და გრეით.
გრეით, ვერ ვიტანდი როდესაც გვარით მომმართავდნენ.
-კოლინს გადაჯექი მეჩვიდმეტე მერხზე.
ბილიც წამოდგა და გადავიდა. უცებ კარებიც გაიღო და ელიზაბეტი შემოვიდა
დღეს ძალიან ლამაზი იყო, მისი წაბლისფერი ხვეული თმა ჩამოეშალა, ისიც მოვიდა და გვერდით მომიჯდა.
-როგორ ხარ ელიზაბეტ? - ჩუმად ვუთხარი.
-კარგად შენ? ოღონდ ასე ოფიციალურად ნუღარ მომმართვ, უბრალოდ ელი დამიძახე.
-კარგი როგორც გინდა ელი - ორივემ გავიცინეთ, არც ჩვენ ვიცოდით რაზე.
გაკვეთილები მალე გავიდა, ელიზაბეტი კარგი ადამიანი ჩანდა, მგონი ნამდვილად შევცდი მასთან მიმართებაში, აღარაფერზე მიფიქრია, ყველაფერი ცუდი დამავიწყდა, გაკვეთილებიც დამთავრდა, როგორც დავთქვით, გარეთ ვიყავით ყველა შეკრებილი და ავტობუსს ველოდებოდით ქალაქში წასასვლელად, მე კი ელიზაბეტთან წამოვიწყე საუბარი.
-დღეს ცივა არაა?
-ხო, მე მაინც სითბო მიყვარს.
-მეც, იცი ელი პირველად რომ გნახე შენს მიმართ უარყოფითად განვეწყვე.
-რატო , არ მოგეწონე ფიზიკურად? - თან გადაიხარხარა.
-არა, ეგ არაფერ შუაშია, შენ ძალიან ლამაზი ხარ, უბრალოდ....
-არ მოგეწონა როდესაც ჩემი ასე ვთქვათ მოვლა დაგავალეს ხოო....?
-მართალია, მაგრამ კარგი ადამიანი აღმოჩნდი.
-მადლობ, შენც
-მისი ხელი ავიღე და გავიღიმე - ალბათ სულელივით.
ელიზაბეტი კი თბილად ჩამეხუტა, მეც მოვხვიე ხელი, ისევ ვიგრძენი მხურვალება, თვალთ დამიბნელდა, და ვიქტორიას სახე წარმომესახა
-ის შენი ბედია, ასეა დაწერილი!
მედალიონიც განათდა, მაგრამ არავის დაუნახავს. თვალი გავახილე მოშორებით ვიღაც გვიყურებდა, სახე გავარჩიე ეს ანა იყო.
მაშინვე მოვიცილე ელიზაბეტი მკლავებიდან, დავინახე ანა ტიროდა, ზურგი გვაქცია და გაიქცა, უნდა გავყოლოდი, ყველაფერი უნდა ამეხსნა, მაგრამ რა იყო ასახსნელი ის ხომ უბრალოდ ჩემი მეგობარი იყო, იქნებ ის ჩემთვის მეტსაც ნიშნავდა. ავტობუსიც მოვიდა ელი მოვიდა ჩემთან და ჩამჩურჩულა
-წამოდი ჯეიკ, მარტო ნუ დამტოვებ, შენს გარდა არავის ვიცნობ, წამოდი!
ანა დავინახე როგორ მირბოდა მტირალი, მინდოდა გავკიდებოდი, მაგრამ ამით ელიზაბეტს დავტოვებდი, უნდა ამერჩია, ერთისათვის გული უნდა მეტკინა, ელიზაბეტი თუ ანა?

ვაიმე რა მაგარია გაგრძელებას ველი იცოდე

გაურკვევლობა

არ ვიცი სწორად მოვიქეცი თუ არა.... რატომ? რატომ არ შეიძლება ყველაფერი უფრო ადვილი იყოს, მინდა ქვის გული მქონდეს და გულთან ახლოს არაფერი მივიტანო, ჩემს თავს ვერ მოვერიე, ადამიანს რომელიც ძალაინ მიყვარდა გული ვატკინე, ჩემი თავი მძულდა, ეხლაც ვერ ვაცნობიერებ ასე რატომ მოვიქეცი, რატომ ვარჩიე ანას, ახლად გაცნობილი ელიზაბეტი, ელის რაღაც ამოუცნობი ძალა ჰქონდა,ამის ახსნა კი არ შემეძლო.
-ჯეიკ რა გჭირს? რამე მოხდა? - მკითხა ჯეინმა, როგორც კი კაფეში დავსხედით.
-არა, არაფერი ყველაფერი კარგადაა - ჩვეულებრივად ვუპასუხე, არ მინდოდა ვინმეს რამე ეეჭვა, განსაკუთრებით კი ელიზაბეტს.
ყველა კარგად ერთობოდა, ამიტომაც მეც ვარჩიე, ყველაფერი დამევიწყებინა, ცოტა ხნით მაინც. მაიკლი და კამილა ერთად კარგად ერთობოდნენ, ხანდახან ტომიც გამკრავდა ხელს, ორივენი ერთმანეთს შეჰყურებდნენ და ვერც ერთი ვერ ბედავდა, მათი გრძნობების გამხელას.... ძველ ამბებს ვიხსენებდით, ვხუმრობდით, ვიცინოდით...ელიზაბეტი ჩემს გვერდით იჯდა, ყველანაირად ვცდილობდით, რომ ჩვენს ჯგუფში შემოგვეყვანა და ასეც გამოგვივიდა, მივხვდი, რომ გაიხსნა ლაპარაკის დროს და აღარაფრის სრცხვენოდა, ბილის მალევე დაურეკეს, სხვაგან მიდიოდა, დაგვემშვიდობა და წავიდა.
გავმხიარულდი, თითქოს ცოტა ხნით ყველაფერი დამავიწყდა, ალბათ ეს ელიზაბეტის ბრალიც იყო, არ ვიცი მასთან ყოფნისას რა მემართებოდა, ის დადებითი ნიშნის ელექტრონი იყო, მე კი უარყოფითის რომელსაც მიიზიდავდა. ნელი მუსიკა ჩაირთო, მაიკლმა კამილა გამოიცეკვა, ტომმა უცბად წაატანა ხელი ჯეინს და გაიყვანა საცეკვაოდ, მე კი თვალი ჩამიკრა....მე და ელი მარტონი დავრჩით.
-არ გინდა ვიცეკვოთ? - საუბარი მე წამოვიწყე.
-მე, რომ დიდად არ გამომდის ცეკვა? - თან გაიცინა.
-თორემ მე ვიყო დიდი მოცეკვავე .
-მაშინ წამოვალ - წამოდგა, თმები გაისწორა და ჩემსკენ წამოვიდა, მეც ავდექი ხელი მოვკიდე და ცენტრში დავდექით, მუსიკა ნელი და მშვიდი იყო, ჩვენც პინგვინებივით ვცეკავვდით ერთ ადგილზე.
- რატომ არ გაეკიდე? - შუა ცეკვის დროს ჩამჩურჩულა ყურში ელიმ.
-რაა? ვერ გავიგე რას მეუბნები? - დავიბენი უეცრად.
-მე რატომ წამომყევი? არ ვიცი ვინ იყო ის გოგო...მაგრამ რატომ ამირჩიე მე?
- სიმართლე გითხრა? - ხელი ნიკაპზე მოვკიდე.
-დიახ, მითხარი რატომ მე?
-არ ვიცი....მართლა არ ვიცი რატომ შენ...
-ვერ მივხვდი... - გაოგნებულმა მითხრა ელიმ.
-ვერც მე.... არ ვიცი რა მემართება შენთან ყოფნისას.
-მაინც რა გემართება? - თვალებში შემომხედა
არ ვიცოდი რა მეპასუხა, მე ხომ ჩემს თავშიც ვერ გავრკვეულიყავი, მუსიკაც დამთავრდა, ორივენი ჩვენს ჩვენს ადგილებზე დავბრუნდით, მაგრამ ერთმანეთისათვის თვალი არ მოგვიცილებია, ნახევარ საათში ანგარიში მოვითხოვეთ და კაფედან გამოვედით.
ბნელოდა, განათებულ ქუჩებს მივუყვებოდით, ელიზაბეტს ხმა არ ამოუღია, არც საუბარში ერთვებოდა, მალე ავტობუსიც მოვიდა და ჩვენ სახლებშიც დავბრუნდით, სახლში როგორც კი მივედი ისევ დავიწყე ფიქრი ანაზე.
შარვალი და მაისური გავიხადე, ლოგინზე დავწექი, ჩემი ემოციებისა და გრძნობების გაანალიზება დავიწყე, რას ვგრძნობდი ელიზაბეტის მიმართ და ვინ იყო ანა ჩემთვის.
ელიზაბეტი_ როგორც კი დავინახე მის მიმართ დიდი გრძნობა დამეუფლა, სულ მასთან მინდოდა ყოფნა, მიყვარდა?......არ ვიცოდი, მაგრამ მის მიმართ გულგრილი არ ვიყავი, მასთან ყოფნისას ყველაფერი ცუდი უკან რჩებოდა და ყველანაირ პრობლემას ვივიწყებდი, კიდევ მინდოდა ჩემი თავისთვის დამესვა კითხვა მიყვარდა თუ არა.....
მაგრამ ისევ ვერ ვცემდი ამ კითხვას პასუხს.
ანა _ ეს იყო ადამიანი რომელსაც ვენდობოდი და განსაკუთრებულად მიყვარდა, ის მხოლოდ ჩემი მეგობარი არ იყო, მისი ქედმაღლური და პიცხი ხასიათი მაგიჟებდა,
ამდენი ფიქრის შემდეგ ერთადერთი რამ ნამდვილად ვიცოდი, ანა ჩემთვის ბევრს ნიშნავდა, მის გარეშე ცხოვრება არ შემეძლო, ის ჩემთვის მეგობარზე მეტი იყო, იქნებ ეს „მეტი“ სიყვარულიც იყო?!........

au ra magaria gavgijdi iseti magaria gaagrdzele gtxov

dzan magaria

dzaaalian magaria!

ui me megona aravin kitxulobda....
madloobt, davwer da davdeb

GIO:G wrote:ui me megona aravin kitxulobda....
madloobt, davwer da davdeb

aset magar motxrobas vin ar waikitxavs? dade