წითელი მიწა :2: საგა - შავი მარგალიტი

naxevari davwere da davdeb, tavis naxevars rom davwer mere kidev davdeb (exla naxevars vdeb)

მკვლელი

გათენდა....მაღვიძარამ გამაღვიძა, მთელი ღამის უძინარი თავსაც ვერ ვწევდი ზემოთ, ძილის შებრუნება მინდოდა, მაგრამ ვერ მოვახერხე, ფარდები გადაწეული დამრჩენოდა, მზის სხივები თვალებში მანათებდა, საამო დილა ჩანდა გარეთ ჩიტების ჟღურტული მესმოდა და მისის კლაუნის ხმა, როგორც ყოველთვის ვიღაცას შენიშვნას აძლევდა...დაძინება მაინც ვერ მოვახერხე და ავდექი, აბაზანაში შხაპი გადავივლე.
ქვედა სართულზე ჩავედი ყავა დავადგი და ეზოში გამოვედი, მართლაც თბილოდა, დღე იმედიანად დავიწყე, გვერძე გავიხედე, გაზეთიც მოეტანათ, ავიღე და სახლში დავბრუნდი. ყავა ადუღებულიყო, გამოვრთე დავისხი და თან გაზეთის კითხვა დავიწყე...საინტერესო არაფერი ჩანდა ამიტომაც ბევრი გვერდი გამოვტოვე, მაგრამ ერთმა განცხადებამ ჩემი ყურადღება მიიპყრო „ქალაქში მკვლელობებმა იმატა, დღითიდღე გვამების რიცხვი იზრდება, დამნაშავე ჯერაც თავისუფალია, ერიდეთ გარეთ გამოსვლას ღამით“ ჩვენს ქალაქზე იყო საუბარი, იქვე ქვევით ქალის ინტერვიუ ვნახე:
„საღამოს ტელეფონმა დარეკა, ყურმილი ჩემმა ქმარმა აიღო, მაგრამ არაფერი უპასუხეს, მალევე დაკიდა, უცებ კარზე დააკაკუნეს, მეც გავაღე იქ ერთი ყუთი დამხვდა, სახლში შემოვიტანე და ჩემს ქმარს დავუძახე, ყუთი გავხსენი, ფურცელის ნაგლეჯი ვნახე წარწერით „დედოფალი ვიქტორიასგან“, წერილი სისხლით იყო დაწერილი, ამას ყურადღება არ მივაქციეთ, გვეგონა ვიღაც გვეხუმრებოდა, უბრალოდ დედის ინსტიქტმა მაიძულა ჩემი შვილების ოთახში ავსულიყავი, მინდოდა დამშვიდებულიყავი, რომ ეძინათ, მართლაც ყველაფერი რიგზე იყო, ჩემი შვილების კარი გამოვხურე და ისევ ჩემს ქმართან დავბრუნდი, ჩემი ყურადღება ისევ რაღაც ხმამ მიიპყრო, ჩემი მეუღლე სასტუმრო ოთახში არ დამხვდა, სამზარეულოდან ხმა შემომესმა იმწამსვე შევედი და დავინახე სისხლით მოსვრილი ჩემი ქმარი, აღარ სუნთქავდა, მინდოდა მივახლოებულიყავი, მაგრამ უეცრად სინათლე ჩაქრა, დავიყვირე, ჩემს შვილებთან გავვარდი, ოთახის კარი შევაღე იქ არცერთი არ დამხვდა, ისევ სასტუმრო ოთახში გამოვიქეცი, უნდა მომეძებნა ისინი, იქნებ შეეშინდათ და სადმე დაიმალნენ?! უეცრად ხმები შემომესმა, წინ ქალის სილუეტი დავინახე, ვერ გავარჩიე სახეზე რადგან ბნელოდა, თავზე გვირგვინი ეფარა, დავუყვირე ვინ იყო, მიახლოვდებოდა და ბოლოს ერთი რამ მითხრა „ ვიქტორია დაბრუნდა“..... ამის მეტი აღარაფერი მახსოვს, იქვე უგონოდ ვეგდე, გონს როდესაც მოვედი გარს პოლიცია მერტყა, ჩემი ქმრის ცხედარი მიჰქონდათ, ჩემი შვილები გაუჩინარდნენ“...
შეძრწუნებული ვკითხულობდი, მაგრამ არ მჯეროდა, ვიღაც დედოფლისა და ვიქტორიასი, ალბათ უბრალოდ მისი წარმოსახვის ბრალი იყო. იქვე ქვევით წავიკითხე:

„ ამ ბოლო კვირაში ოთხი მკვლელობა მოხდა, პოლიცია ამ საქმეს იძიებს, ყველა ცხედრის ადგილას ერთი და იგივე რამ გვხვდება: შავი მარგალიტი.“

ვაიმე აი სიტყვები არ მყოფნის უმაგრესია აი მ=ემოციების გამოხატვას ვერ ვახერხებ გააგრძელე ტხოვ

madlooob, davwer da davdeb

vaimee dzalian magaaaria victoria dabrunda ioioio dadee gtxov

madloob, aucileblad davdeb

gelodebiT

Gioooo magrebi vart monsterbiii )) mec gaga mikvarss:*

Maritza wrote:Gioooo magrebi vart monsterbiii )) mec gaga mikvarss:*

is ikitxe gaga vis ar uyvars?

annia wrote:

Maritza wrote:Gioooo magrebi vart monsterbiii )) mec gaga mikvarss:*

is ikitxe gaga vis ar uyvars?

me

vaaa gagas fanebi gamomichndneeeeen dzaan miyvars gaga

Aალბათ ვიღაც მანიაკია, რომელსაც ხალხის გაგიჟება სურს, საათს დავხედე, სასწავლებელში მაგვიანდებოდა, ჩანთა ავიღე და წავედი, ყველაფერმა ჩვეულებრივად ჩაიარა, ელიზაბეტი არ მოსულა, არ ვიცი რატომ, მაგრამ გული ცუდს მიგრძნობდა.
მთელი დღე გაზეთში წაკითხულ ამბავზე ვფიქრობდი, სისულელად მიმაჩნდა დედოფალ ვიქტორიას ამბავი, რომელიც ვითომ დაბრუნდა, მაგრამ მოსვენება მაინც დავკარგე, ჩემი მედალიონის უკანა მხარეს ვიქტორია ეწერა, ნუთუ რამე საერთო ჰქონდა ამ ყველაფერს ჩემს თავთან...ერთი სული მქონდა როდის დადგებოდა ხვალინდელი დღე, მივსულიყავი ბაბუაჩემთან და ყველაფერს ჩემი თავის შესახებ გავიგებდი, ის რაც ამდენი ხანი გულს მიღრღნიდა, სიმართლეს ფარდა აეხდებოდა.....ასეთ ფიქრებში ვიყავი სასწავლებლიდან მომავალი, დღეს ელიზაბეტი ვერ ვნახე, თავს ცუდად ვგრძნობდი, ავტობუსიდან ჩამოვედი და სახლში შევედი, უცებ ერთმა იდეამ თავში გამიელვა, ტელეფონთან ახლოს მივედი და ყურმილი ხელში ავიღე, დავრეკო თუ არა ლიზასთან?...კი....არა...კი...ბევრი ყოყმანის შემდეგ გადავწყვიტე დამერეკა, ნომერი ავკრიფე, ზარი მალევე გავიდა.
-გამარჯობათ ლიზას სთხოვეთ - ვუთხარი ვინც შემხვდა ყურმილთან.
-ვინ კითხულობს - ცნობისმოყვარეობით მკითხა უცნობმა.
-მე ჯექსონი ვარ, ელის.....ლიზას.....ელიზაბეტის მეგობარი - დავიბენი არ ვიცოდი როგორ მომეხსენიებინა - მალევე გავიგე როგორ დაუძახა ქალმა ელის.
-დიახ - მიპასუხა ელიზაბეტმა
-ჯექსონი ვარ, როგორ ხარ?
-კარგად, შენ ჯეიკ? - ნაღვლიანი ტონით მიპასუხა
-არამიშავს, რამე მოხდა?
-კი, მოხდა, თუ გცალია შენთან გამოვალ და ყველაფერს მოგიყვები - მეც დავეთანხმე, ყურმილი დავკიდე და ჩემი ანგრეული სახლის დალაგება დავიწყე. ბალიშები აქეთ იქით ეყარა, დივანიც გავასწორე, ჩემს ოთახში შესვლა არც შეიძლებოდა, ამიტომაც კარი გამოვხურე და ყველაფერს გავაკეთებდი, რომ არ შესულიყო, მაცივარი გამოვაღე, სალათისთვის ინგრედიენტები გამოვიღე და საჭმლის კეთებას შევუდექი, ვერ ვიტანდი ამ პროცესს, ზოგადად თითქმის ყოველთვის ვუკვეთავდი, მაგრამ ახლა მინდოდა ლიზას ჩემი გაკეთებული საჭმელი დაეგემოვნებინა. ერთი საათის შემდეგ უკვე ყველაფერი მზად მქონდა, ლიზაც მალე მოვიდა, კარები გავუღე, სახეზე დამწუხრება შევატყვე.
-შემოდი - ვუთხარი ღიმილით - სახლში შემოვიდა და დივანზე ჩამოჯდა.
-რამე მოხდა? - ვკითხე იმედგაცრუებულმა.
- გაზეთი pre news წაიკითხე?
-დღევანდელი გამოშვება?
-ხო, დღევანდელი...
-კი, ერთმა ამბავმა გამაკვირვა
-სერიულმა მანიაკმა? ეხლა არ მითხრა, რომ შენც გჯერა ვიღაც ვიქტორიასი?
-არა, რათქმაუნდა არა, ეს სისულელედ მიმაჩნია, მაგრამ არსებობს მანიაკი.
-ხო ჯეიკ, დღეს დილას წერილი დამხვდა თავთან? - ცრემლი წამოუვიდა თვალიდან..
-რა წერილი?
- არ ვიცი ვინ მომწერა, შეიძლება ვიღაც უბრალოდ მეხუმრა, მაგრამ.... მეშინია.
-გთხოვ დაწყნარდი ლიზა, წერილში რა ეწერა?
-შეხედე - ჯიბიდან დაკუჭული ფურცლის ნაგლეჯი ამოიღო, ქაღალდი გამოვართვი და გავხსენი, სისხლით ეწერა : მე ვიცინებ, როდესაც მოკლულს გნახავ და ეს იქნება საბოლოო გამარჯვება, სიკეთესა და ბოროტებას შორის!
მინდოდა დამემშვიდებინა ელი, მაგრამ წონასწორობიდან მეც გამოვედი, ვერ გავიგე რა შუაში იყო ელიზაბეტი.
-დაწყნარდი ლიზა, ალბათ ვინმე გაგეხუმრა, ხო ნამდვილად ვიღაცამ უკბილოდ იხუმრა, ყურადღებას ნუ მიაქცევ - ვამშვიდებდი ლიზას, როდესაც ვიცოდი ჩემი სიტყვები ტყუილი იყო, ვიღაც ჩვენს მოკვლას ცდილობდა, მალე მეც მომადგებოდნენ, ელი მაგრად ჩავიკარი გულში და ჩავჩურჩულე ყურში:
- მიყვარხარ - იქნებ ეს სიტყვები უკანასკნელად მეთქვა მისთვის.

mec dzan mivkars keti adre gijdeboda

exla rato agar mogwons qeti? me tu mkitxav magis dzveli imiji upro momwonda axla sul gaaprina, magram mainc miyvars

ara me keti cudad ar damitseria)) ar miggo cudad rogorc ici xolme ubralod davwer e keti adre gijdeboda tko

ara ra cudad unda mivigo, chans rom ar micnoob

GIO:G wrote:exla rato agar mogwons qeti? me tu mkitxav magis dzveli imiji upro momwonda axla sul gaaprina, magram mainc miyvars

adrindeli imiji ufro kargi iyo getanxmebi magram exlac dzalian momwons ki arada miyvars

au dzalian momewona gagrdzeleba ararebobs viqtorias xom undoda wyevla moxsniliyo da tu elis moklavs mere xom vegar moixsneba shidzleba si boroti mefe iyos maniaki ar vici ara gagrdzelebas velodebi

madloooba vinc kitxulobs davwer da davdeb

uuu ramagaaariaaa dadeeee midi

auuu Miyvarxaro Ukanaskneladoo !! auu ra ukanasknelad raaa Gtxov kide dade!! dzalian magaria! sheni weris stili momwons !! kargad qwer

dzalian momcons,magramm tu victoria dabrunda elis moklva rat unda?

გიო სეილება რაღაც გთხოვო ????????????????

ეს ნაწრმოები ფაილებიტ რო გამომიგზავნოსკაიპზე არ გინდა?აქ რატომღაც ვერ ვკიტხულობ იმიტომ რომ წაკიტხვიდან წაკიტხამდე მავიწყდება

rogor ar shemidzlia, tu ginda gamogigzavni

ოკ სკაიპი მომწერე სჰენი პირადზე და დგაგიმატებ
მადლობა

ამისგან მაგარი ფანტასტიკა ფილმი გამოვიოდა ეჰ რა დროს არ აქ ქართულ კინოს ამის გადაღების ტავი ?

რჩეული

ელიზაბეტის წასვლის შემდეგ, დათრგუნული დავეხეთქე დივანზე, ვიღას ახსოვდა ჩემი სალათა, მეშინოდა, მეშინოდა არ დამეკარგა ლიზა. ნელ-ნელა ვაცნობიერებდი,რომ მიყვარდა, თავს დამნაშავედ ვგრძნობდი მის მიმართ, არ ვიცი რატომ მაგრამ ვხვდებოდი, რომ მე მეძებდნენ, სწორედ ჩემი მოკვლა უნდოდათ, მაგრამ ვინ? ვინ იყო ..... მთელი ღამის განმავლობაში თავში ერთი და იგივე რამ მიტრიალებდა, ანა მჭირდებოდა, მასთან მინდოდა ყოფნა, არც ტელეფონზე მპასუხობდა, მაგრამ ხვალ შევხვდებოდი, საბოლოოდ სიმართლეს გავიგებდი.
დილის ხუთი საათი იქნებოდა როდესაც ლოგინიდან ავდექი, მაინც არ მეძინებოდა, ლოგინში გაჩერებას აზრი აღარ ჰქონდა, ფანჯარა გამოვაღე ყინავდა, ალბათ მალე მოთოვდა, უეცრად ქვედა სართულზე ფეხის ხმა გავიგე, პირველად ვიფიქრე ალბათ მომეჩვენა მეთქი, მაგრამ ხმაური ისევ განმეორდა. შარვალი ამოვიცვი, წელზევით ისევ შიშველი ვიყავი...ოთახის კარი გამოვხურე და ქვედა სართულზე ჩავედი, თითქოს ყველაფერი ჩვეულებრივად იყო, სამზარეულოში შევედი, მაცივარი გამოვაღე და წყალი დავისხი, საქმე მაინც არაფერი მქონდა, აბაზანაში შევედი და კბილები გამოვიხეხე, პირში წყალს ვივლებდი, როდესაც თავი ზევით ავწიე და სარკეზე სისხლით დაწერილი წარწერა ვნახე: შენ უნდა მოკვდე! ხმა ვერ ამოვიღე, ვერ ვხვდებოდი საიდან გაჩნდა სამ წამში დაწერილი სიტყვები. მალევე ჩემს ოთახში ფანჯრის მსხვრევის ხმა გავიგე, მაშინვე გამოვვარდი სააბაზანოდან და ჩემს ოთახში შევედი, ფანჯარა ვიღაცას ჩაემსხვრია, გადავიხედე, არავინ ჩანდა, ისევ პირველ სართულზე ჩავედი და გარეთ გავედი, არც იქ ჩანდა არავინ, მაგრამ ხმები მესმოდა: ვიქტორია, ვიქტორია, ვიქტორია....
სახლში შევვარდი, მგონი ვიღაცა ჩემს გაგიჟებას ცდილობდა და ამას მალე მოახერხებდა.
დრო მალე გავიდა, ტანზე ჩავიცვი, გარეთ გავედი ტაქსი გავაჩერე და ბაბუაჩემთან წავედი.

მანქანიდან გადმოსვლისთანავე გავქვავდი, ადგილიდან ვეღარ დავიძარი, მინდოდა რამოდენიმე ნაბიჯი წინ გადამედგა, მაგრამ რეალობასთან შეხვედრის მეშინოდა, ჩემს ცხოვრებაში ეს დღე ყველაფერს შეცვლიდა, გონება მოვიკრიბე, თავს მოვერიე და ბაბუაჩემის სახლისაკენ წავედი, კარზე ორჯერ დავაკაკუნე, მაგრამ არავინ გამომხმაურებია, კიდევ რამოდენიმეჯერ ვცადე, ხმა გამეგებინებინა, მაგრამ ვერაფერი მოვახერხე, უკნიდან ვიღაც მომიახლოვდა და მითხრა.
-მალე დაბრუნდება, დაელოდე.
-ანა! როგორ შემაშინე სად წავიდა? - ვკითხე გაკვირვებულმა.
- არ ვიცი არ დაუბარებია.
-ანა - თავი ვეღარ შევიკავე და ჩავეხუტე - ჩემთვის ბევრს ნიშნავ და ძალიან მიყვარხარ.
-ჯეიკ, მითხარი როგორ გიყვარვარ?
- მე...მე....იცი..... - დავიბენი არ ვიცოდი რა მეპასუხა - მეგობრულად, როგორც საკუთარი და ისე მიყვარხარ და ჩემთვის ყველაზე ძვირფასი ხარ.
- ხო...მეგობრულად.... მხოლოდ მეგობრულად... - დავინახე ცრემლი როგორ წამოუვიდა თვალიდან.
-რამე მოხდა? - ვკითხე გაოცებულმა.
-არა, არაფერი... რა უნდა ხდებოდეს....შეხედე ბაბუაშენი დაბრუნდა.
უკან მოვიხედე მართლაც ის იყო, ნელა მოაბიჯებდა, თითქოს რაღაცა აფერხებსო, მალევე მოგვიახლოვდა.
-როგორ ხართ ახალგაზრდებო? - მშვიდი ტონით იკითხა მოხუცმა
-კარგად - უთხრა ანამ.
- წამომყევით, რაღაც მინდა განახოთ.
ამ ყველაფერს ვეღარ ვუძლებდი, მინდოდა მალე გამეგო სიმართლე, არ მინდოდა ყველაფერი გაწელილიყო, უკვე მოსაღამოვებულიყო, ტყეში მივაბიჯებდით, საიდანღაც სინათლე გამოჩნდა, ხალხის ხმაც შემოგვესმა.
მისვლისთანავე ყველამ ალმაცერად შემომხედა, სახეზე არცერთი მეცნობოდა, ჩემთვის ყველა უცხო იყო, სულელივით დავდექი სანამ ბაბუაჩემი წარმადგენდა.
-შვილო - დაიწყო მოხუცმა - ეს ხალხი შენიანია შენ კი მათი რჩეული ხარ!