Re: ... პოეზია ...

by @JackyBrv Sat Apr 21, 2012 12:58 pm

ახლა გამახსენდა პატარაობა
როცა გავიგე დედის რაობა
ისიც გამახსენდა როგორ იტირე
როცა ცხოვრებაში პირველად გიყვირე
რამდენჯერ მაპატიე, რამდენჯერ შემინდე
ჩემგან დაფასებას ვერასდროს ეღირსე
ბევრჯერ აგატირე, ბევრჯერ გაგაბრაზე
და როგორც დედა არასდროს შეგაფასე
მესმოდა შენი გულის ჩუმი სინანული
მასზე ჩემი ფეხით უტიფრად სიარული
შენ დარიგებას მე ყურს ვარიდებდი
ჩემს თავს ტყუილზე დედას ვაფიცებდი
დედა მომიკვდესთქო ასე ვამტკიცებდი
შენზე ცუდის თქმასაც ბევრჯერ ვაპირებდი

by @JackyBrv Sat Apr 21, 2012 1:00 pm

- კარგად ვარ... შენ როგორ ხარ?
იცი?.... მომენატრე,
--მეც შენთან ნიავს
ვატანდი შენზე ნატვრებს,
- ჩემთან დრო ძალიან
ნელა მიდიოდა,
-- მე კი უშენოდ
გული მიმდიოდა.
- სიზმარში გხედავდი...
კოცნას ვერ ვბედავდი,
-- შენ კი ცაზე ვარსკვლავების
ფონად ელავდი,
- რა ძნელი ყოფილა
ცხოვრება უშენოდ,
-- იცი?... მეც მომბეზრდა,
უთქმელად..... უენოდ!.....
- მე უკვე დამავიწყდა
თუ რა არის სიხარული,
-- მას შემდეგ არც მე არ
ვყოფილვარ მხიარული,
- როგორ მომენატრე
ნეტა იცოდე,
-- გახსოვს შენ ჩემი...
სუნთქვა რომ გიწოდე?
- გახსოვს ვარდები...
ეკლებში კრებული?
-- მე მახსოვს თვალები.....
შეყვარებული.....
- მინდა ჩაგეხუტო,
გულში მაკლიხარ,
-- შენ კი ჩემი სულის
სამყაროს აკლიხარ.
- უშენოდ ცხოვრებამ
აზრი დაკარგა....
-- დამპირდი რომ აღარასდროს
აღარ დამკარგავ....
- მოდი ყველაფერი
დავიწყოთ თავიდან,
-- მე უშენობას...
ვეღარ გადავიტან!
- მთელი ცხოვრება,
სიყვარულს გპირდები,
-- მე მთელი სიცოცხლე
შენს გვერდით ვიქნები!
- როგორ მყვარებიხარ
ღმერთო არ მჯერა....
-- უნდა დავფიქრდეთ..
ამჯერად..... ამჯერად....

by @JackyBrv Sat Apr 21, 2012 1:02 pm

უდანბონში რომ აღმოვჩნდე,
შენ ერთი ჭიქა წყალი ხარ,
დასაწყისშივე გეტყვი რომ,
ო რა მაგარი ქალი ხარ.,
შავი ღვინის გაქვს ტუჩები,
მაშინ როდესაც ლოთი ვარ,
და როცა თრობა მინდება,
მე შენთან სტუმრად მოვდივარ.
აი მაშინ კი დავთვრები.
ჩავიძირები სასმელში.
იმას ალერსით გადმოგცემ,
რასაც არ გეტყვი სათქმელში.
ცხოვრებას რისკით შევხედავ,
სიკვდილ სიცოცხლის მკვლევარად,
თუ მთამსვლელობა შევძელი.
მე შენ დაგიპყრობ მწვერვალად.
ღრუბლებს კი ნუ ემალები,
გიხდება მათგან გამოსვლა,
მე რომ მთის მწვერვალს დავიპყრობ,
შენ მზის იქნები ამოსვლა.
ვარდების ზღვაში გიხილე,
ლექსი გიძღვენი უთქმელი.
ვარდებს სურნელი აღარ აქვთ,
ვარდებს აქვთ შენი სურნელი,
ვხედავ რა ქალი ყოფილხარ,
შენსკენ ლტოლვა რომ დიდია,
შენზე მაგარი კაიფი ,
მე სულ ფეხებზე მკდია,
ეს ვარდები კი ძვირფასო,
გრძნობებით მოქარგულია,
არცერთი არ მიყიდია
სულ ყველა მოპარულია

by @JackyBrv Sat Apr 21, 2012 1:04 pm

დღე გათენდა სიყვარულის,
მზის მაგივრად შენით ვთბები,
მე სასმისი აღარ მათრობს,
მხოლოდ შენი ხილვით ვთვრები,
მხოლოდ შენზე ფიქრობს გული,
ჩემი ვნებაც ნახატია,
ცაზე მთვარე აღარა ჩანს,
შენი სახე ახატია.
შენს ღიმილსაც ცაზე ვეძებ,
ქარად მივლის შენი სუნთქვა,
საოცარი დღე არისო
სიყვარულის დღეზე უთქვამთ,
ჩემი გული შენ გეკუთვნის,
ჩემი გრძნობაც არის შენი,
რაღაც თავში აგივარდა,
ჩემო კარგო.....წადი შენი!

უზდელიი არ ვარ უბრალოდ რა ვქნა მომწონს ეს ლექსი

by @JackyBrv Sat Apr 21, 2012 1:06 pm

უი საწყალიო....ნათელში ამყოფოსო,
მისი სულიო....დაგვწყვიტა გულიო,
შემეცოდაო.....არ ჰქონდა ცოდვაო,
არც ვინმეს წყენინება...არ იცოდაო.
ვერ ვიჯერებო...გუშინ ვნახეო,
სულ თვალწინ მიდგასო მისი სახეო,
ერთად ვიყავითო, მაშინო... ამ დღესო,
მერე მოჰყვებიან რაღაცა ამბებსო.
გაიცინებენო სევდანარევადო,
ღიმილი შეაშრებათ...... სახეზე ნახევრადო,
მერე მოიწყენენ....აქ არარიო,
ნათელში ამყოფოსო....საწყალიო.
მერე ინანებენ...დროს რა მოჰქონდაო,
მოვფერებოდითო...შანსი ხომ გვქონდაო,
ძალზედ დაგვაკლდაო....გვძულს ეს ფაქტებიო,
მთელი ცხოვრება მოგვენატრებიო.
იცით?!... ეს ყველაფერი უბრალოდ სიტყვებია,
უბრალო სინანულნი....სიტყვებით ითქმებიან,
უბრალოდ დასასრული, უბრალოდ დასაწყისი
სიცარიელისა და.......დანაკლისის.
კაცი რომ მოკვდება....გულებს აკლდებიან,
ზოგისთვის მეტია, ზოგისთვის ნაკლებია,
გულში ყველა მალავს საშინელ ჩანაფიქრებს,
რომელიც სიკვდილის დღეზე ჩაგვაფიქრებს,
ყველასთან მობრძანდება სიკვდილი უკითხავად,
ვერავინ ვერ ავცდებით მას განუკითხავად.
სანამ მოეტევა,სანამ მოეთრევა,
დავფიქრდეთ ერთ რამეზე და დრო ვერ მოგვერევა,
დღეს ხომ ცოცხლები ვართ...მოდით მოვეფეროთ,
ერთურთი შევიყვაროთ ..... ერთმანეთს შევემღეროთ,
თორემ მოვა ის დღე და...გვიკითხავს სადარიო,
შემდეგ კი იტყვიან რომ ....უი, საწყალიო ... პოეზია ... - Page 2 588152

by @JackyBrv Sat Apr 21, 2012 1:08 pm

აღარ დამრჩა გული, ღვიძლი, მაგრამ მაინც, მაინც ვიბრძვი… აღარ დამრჩა ტვინი, ფილტვი, მაგრამ მაინც,მაინც ვილტვი.. აღარ დამრჩა ნერვი ღერი, მაგრამ მაინც,მაინც ვმღერი… მაგრამ მაინც, მაინც ვქაჩავ, რადგან ერთი რაღაც დამრჩა…

შუქი ქრებოდა,დადგმული დრამის დრამატული წუთი დგებოდა,მთავარი გმირი სიყვარულის გამო კვდებოდა,დარბაზში ტაში ხრიალებდა აღარ წყდებოდა..!და ყველა გმირის წამოდგომას ელოდებოდა...მაყურებელი ფეხზე იდგა ვერც კი ხვდებოდა,რომ სცენაზე მსახიობი მართლა კვდებოდა!

by ika0900 Sat Apr 21, 2012 5:18 pm

@JackyBrv
ვოუ შენ დიდი მოყავრული ყოფილხარ ლექსების ... პოეზია ... - Page 2 301932

ყველა ძალაინ მაგარი ლექსია,ის "წადი შენი"_ც ... პოეზია ... - Page 2 132775

by salita_canela Sat Apr 21, 2012 6:13 pm

ნინ, იკა და თათია, თქვენი ლექსები ძალიან მომეწონა.. აი არ ვიცი რა ვთქვა.. ლექსები დიდად მართლა არასდროს მომწონდა მაგრამ ესენი აი ძალიან მაგრები იყოო

by ika0900 Sat Apr 21, 2012 6:36 pm

salita_canela wrote:ნინ, იკა და თათია, თქვენი ლექსები ძალიან მომეწონა.. აი არ ვიცი რა ვთქვა.. ლექსები დიდად მართლა არასდროს მომწონდა მაგრამ ესენი აი ძალიან მაგრები იყოო

ერთ პატარა ლექსსაც დავამატებ აბა:
მონატრება

მე მონატრების სადღეგრძელო მინდა დავლიო,
დამეთანხმება ვინც მონატრების იცის ფასი,
ვინც შეხვედრია მონატრების ცრემლით ალიონს
და ამ ცრემლებით ავსებული შეუსვამს თასი.
მე მონატრების სადღეგრძელო მინდა დავლიო
და მათიც, ვითაც მონატრებით ქვეყნად უვლიათ,
ჩემი ცხოვრება სიყვარულში მინდა გავლიო,
რამეთუ თავად მონატრებაც სიყვარულია...

და აი ესეც რომ არ დავდო არ შემიძლია:

სანამ ცოცხალი ვარ,
სანამ კვლავ ვარსებობ, სანამ
სანამ გულში ცოცხლობს ამინდი მზიანი.
მანამ მომეფერე, მანამ გამიფრთხილდი,
მერე ყველაფერი იქნება გვიანი.
სანამ ძველებურად ბრუნავს დედამიწა,
სანამ არ გამწირავს იღბალი ტიალი
გულში ჩამიკარი გული არ მატკინო,
მერე ყველაფერი იქნება გვიანი
სანამ სიყვარული ისევ შემიძლია
სანამ კვლავ მახარებს ფოთოლთა შრიალი
ხელზე წაიკითხე ჩემი ბედის წერა,
მერე ყველაფერი იქნება გვიანი.
მოვა დრო მიხვდები წარსულის შეცდომებს,
აღარ გაგახარებს ფოთოლთა შრიალი.
მე ვეღარ დაგიხსნი ტანჯვა სამსხვერპლოდან
მერე ყველაფერი იქნება გვიანი.
ბედის ირონია მწარედ ჩაგვიცინებს
და აგატირებს სიჩუმის ტრფიალი.
მარტო დარჩენილი სევდით გამიხსენებ,
მაგრამ დამიჯერე იქნება გვიანი
სანამ ცოცხალი ვარ, მანამ მომეფერე
მერე ვერ მიშველის ხსენება ფიალით
გული არ მატკინო, თორემ ცრემლების ღვრა,
როცა არ ვიქნები იქნება გვიანი...

by salita_canela Sat Apr 21, 2012 6:58 pm

ika0900 wrote:
salita_canela wrote:ნინ, იკა და თათია, თქვენი ლექსები ძალიან მომეწონა.. აი არ ვიცი რა ვთქვა.. ლექსები დიდად მართლა არასდროს მომწონდა მაგრამ ესენი აი ძალიან მაგრები იყოო

ერთ პატარა ლექსსაც დავამატებ აბა:
მონატრება

მე მონატრების სადღეგრძელო მინდა დავლიო,
დამეთანხმება ვინც მონატრების იცის ფასი,
ვინც შეხვედრია მონატრების ცრემლით ალიონს
და ამ ცრემლებით ავსებული შეუსვამს თასი.
მე მონატრების სადღეგრძელო მინდა დავლიო
და მათიც, ვითაც მონატრებით ქვეყნად უვლიათ,
ჩემი ცხოვრება სიყვარულში მინდა გავლიო,
რამეთუ თავად მონატრებაც სიყვარულია...

და აი ესეც რომ არ დავდო არ შემიძლია:

სანამ ცოცხალი ვარ,
სანამ კვლავ ვარსებობ, სანამ
სანამ გულში ცოცხლობს ამინდი მზიანი.
მანამ მომეფერე, მანამ გამიფრთხილდი,
მერე ყველაფერი იქნება გვიანი.
სანამ ძველებურად ბრუნავს დედამიწა,
სანამ არ გამწირავს იღბალი ტიალი
გულში ჩამიკარი გული არ მატკინო,
მერე ყველაფერი იქნება გვიანი
სანამ სიყვარული ისევ შემიძლია
სანამ კვლავ მახარებს ფოთოლთა შრიალი
ხელზე წაიკითხე ჩემი ბედის წერა,
მერე ყველაფერი იქნება გვიანი.
მოვა დრო მიხვდები წარსულის შეცდომებს,
აღარ გაგახარებს ფოთოლთა შრიალი.
მე ვეღარ დაგიხსნი ტანჯვა სამსხვერპლოდან
მერე ყველაფერი იქნება გვიანი.
ბედის ირონია მწარედ ჩაგვიცინებს
და აგატირებს სიჩუმის ტრფიალი.
მარტო დარჩენილი სევდით გამიხსენებ,
მაგრამ დამიჯერე იქნება გვიანი
სანამ ცოცხალი ვარ, მანამ მომეფერე
მერე ვერ მიშველის ხსენება ფიალით
გული არ მატკინო, თორემ ცრემლების ღვრა,
როცა არ ვიქნები იქნება გვიანი...

by tata.....tata..... Sun Apr 22, 2012 1:30 am

ქუჩაში დავარდნია ვიღაცას ყვავილი
ასვალტის ფერი და ჭუჭყი დასდებია,
მის ფურცელს სიცოცხლის ნიშანი დასდებია
ყვავილი ფიქრების,ოცნების ფერია
მე ახლოს მივედი მის წინ დავიხარე
სურნელს ისე აფრქვევს,ისევ ცოცხალი
თავი ჩაეღუნა მიწას გაჰკრობია
თითქოს ამბობდა რა ჩემი ბრალია
გოგოს სხვა უყვარდა ბიჭი მას ეტრფოდა
თეთრად ათენებდეს ღამეებს მთვარიანს
ყვავილი აჩუქოს გოგომ არ მიიღოს
ქუჩაში დააგდოს
რა ჩემი ბრალია ?

by tata.....tata..... Sun Apr 22, 2012 1:34 am

მეგონა ჩემზე ფიქრობდი,
მე ხომ ამ ფიქრით ვცდებოდი,
მეგონა ჩემთვის სუნთქავდი,
მე ხომ ამ სუნთქვით ვცხოვრობდი,
მეგონა შენი თვალები,
სიყვარულს ჩემსას მალავდნენ
მეგონა ჩვენი გულები
თითქოსდა ერთად სუნთქავდნენ
მეგონა ჩვენი ოცნება
ფრთებს შეისხავდა, იფრენდა
მეგონა შენ მე გიყვარდი,
მაგრამ მე მხოლოდ მეგონა....

ნეტავ ვინა სთქვა, ვინ მოიგონა,
რომელს გაუწყრა ღმერთი?
სიყვარულიდან სიძულვილამდე
ნაბიჯიაო ერთი ...
ერთი კი არა, ასი ათასი,
მთელი სიცოცხლე ალბათ,
თუ მართლა გიყვარს, რომ მოინდომო,
მაინც ვერ გალევ ამ გზას ..
მონატრებიდან მოგონებამდე,
თუ მართლა, მართლა გიყვარს,
სიყვარულიდან სიძულვილამდე,
გწამდეს, ვერასდროს მიხვალ!

რა ლამაზია იცი სიცოცხლე?
როცა გვერდით გყავს შენი სიცოცხლე,
რა ლამაზია იცი სიცოცხლე?
როცა ბევრისთვის შენ ხარ სიცოცხლე,
რა ლამაზია იცი სიცოცხლე?
როცა თვითონ ხარ შენ ეს სიცოცხლე,
რა ლამაზია იცი სიცოცხლე?
როცა გეტყვიან დიდხანს იცოცხლე,
რა ლამაზია იცი სიცოცხლე?
როცა გეტყვიან,
ჩ ე მ ო ს ი ც ო ც ხ ლ ე

by tata.....tata..... Sun Apr 22, 2012 1:36 am

იცი რა მიყვარს?
ეგ სევდიანი თვალები მიყვარს,
იცი რა მიყვარს?
შენი ფიქრები,ჯერ რომ არ გითქვამს.
იცი რა მიყვარს?
ოცნება მიყვარს შენი ფერებით.
იცი რა მიყვარს?
სიტყვებით როცა მომეფერბი.
იცი რა მიყვარს?
ეგ სიყვარული შენი გულიდან.
ამას რომ გეტყვი,მერე არასდროს გნახო თუ გინდა.
რად გაგირბივარ?
ეგ რომ ვიცოდე ერთად ვიქნებით,
მაგრამ არ ვიცი რამდენის ახსნა შევძლო სიტყვებით.
ვიცი როგორ ხარ და ისიც ვიცი ჩემი ბრალია,
მინდა მიყვარდე,მეც შეგიყვარო ასე ძალიან.

by barbara-la hiena Sun Apr 22, 2012 1:36 am

მე იმდენად შევეჩვიე სიკვდილს,რომ აქამდე ცოცხალი ვარ მიკვირს.
მე იმდენად შევეჩვიე ლანდებს მინდა თოვლშიც მათი კვალი ჩანდეს
მე იმდენად შევეჩვიე სევდას,ყველა ლექსი ცრემლით დამისველდა.
მე იმდენად შევეჩვიე ღამეს,ის სინათლე ვიცი გამაწამებს.
მე,იმდენად შევეჩვიე სიკვდილს რომ აქამდე ცოცხალი ვარ მიკვირს!
ტერენტი გრანელი.

by tata.....tata..... Sun Apr 22, 2012 1:37 am

უი კიდე მაინტერესებს აქ მარტო ლექსების დადება სჰეიძლება თუ გამონათქვამების და ეგეთი რამეებისაც??? :ღიმილი:

))

by barbara-la hiena Sun Apr 22, 2012 1:41 am

ჩემი ლექსები.
თოვლი წვიმას შერებია მალულად,
სიყვარული განა სად დამალულა?
ვინც მას იცნობს გაუსინჯავს ამქვეყნად
კვლავ მას ეძებს თავდაკლული დაჰყვება.
როცა ცაზედ გადიყრება ღრუბლები
ის მას ელის,შეერთებას გულების.
გრძნობის მართვას ვერ ახერხებს გონება
გიჟია და მოთარეშე თავნება.
თოვლი წვიმას შერევია მალულად.
გულის გრძნობა ჯერ არსად დამალულა!
–––––––––––––––––––––––––––––––––––––––
გალაქტიონმა უსიყვარულოდ უარჰყო მიწიერება,
ადამიანმა სიყვარულს აასხა ფრთები.
თვით სიყვარულმა დამცინავად ჩაიხითხითა
–აი ხომ ვამბობდი,მე თქვენ გჭირდებით.
სიყვარული გახდა სანთლით საძებარი
ნეტავ სად არის?რატომ არ მოდის?
გალაქტიონი მიხვდა მხოლოდ სიმართლეს
უსიყვარულოდ არ არსებობს ადამიანი.

by nin Sun Apr 22, 2012 2:33 am

udzalianmagresia ... პოეზია ... - Page 2 590528

მესაფლავე

მესაფლავე, შენ ამბობ, რომ ქვეყანაზე ვინც კი კვდება,
იმ წუთშივე მისი ჩრდილი ყველა ჩვენგანს ავიწყდება?
ეჰ, არ მჯერა მე ეგ რაღაც... მომაბეზრე კიდეც თავი;
და შეწყვიტე, თუ ღმერთი გწამს, ეგ დაცინვა გულსაკლავი.
ვარდის თვეა, მაისია, ნორჩ ბალახებს სიო არხევს,
ხეებს ყვავილთ თეთრი გუნდი, როგორც თოვლი, ისე აწევს,
მზე ნარნარი სხივებს აფრქვევს და სითბოში მთა-ბარს ახვევს.
ყვავილებით მოქარგულა არემარე მომხიბლავი.
ვერა ხედავ, იმ საფლავზე როგორ ტირის ობლად ქვრივი?
რარიგ შვენის ახალგაზრდა ქალს ეგ სევდა ღვთაებრივი!
განა გუშინ არ იყო, რომ ამ მოკლულმა დარდით ქალმა
ცრემლი ღვარა, როცა სატრფო ცივ სამარეს მიესალმა.
დღესაც იგი იმ სამარეს გულმოკლული დაჰქვითინებს,
დღით არ იცის მოსვენება და ღამითაც არ იძინებს.
მოვა ხოლმე და დაჯდება ცივ სამარის გაშლილ ქვაზე,
დარდით არის გაჟღენთილი მისი უღვთო სილამაზე;
თმას გაიშლის, დაემხობა და ცრემლები სცვივა, სცვივა...
სულს მიშფოთებს ეს ქვითინი, გული მტკივა, გული მტკივა!
მაგრამ რა ვქნა? მესაფლავე, ჩუმად იყავ, უგდე ყური...
გესმის, გესმის, როგორ კვნესის დაღლილი და უბედური? -
„გავქრე ისე, როგორც ნისლი, როგორც ღამის მოჩვენება,
არ მეღირსოს კვალარეულს სიმშვიდე და მოსვენება.
შენი სახე გულს კაწრავდეს, როგორც ვიყო, სადაც ვიყო
თუ როდისმე არ მახსოვდე, თუ როდისმე დაგივიწყო!“
მესაფლავე, კიდევ იტყვი, რომ ამ ქვეყნად ვინც კი კვდება,
იმ წუთშივე მისი ჩრდილი ყველა ჩვენგანს ავიწყდება?
აი, თუნდაც, გალავნისას მესაფლავე აღებს კარებს;
ახალგაზრდა ვინმე ვაჟი კიდევ სატრფოს ასამარებს.
გულმოკლული ძვირფას კუბოს არ სცილდება, არ შორდება,
განა როსმე სხვა ამგვარი სიყვარული მეორდება?
უსაზღვროა მისი სევდა, უსაზღვროა მწუხარება,
და გადმოსჩქეფს გულმოკლულ ვაჟს თვალთგან ცრემლთა მდუღარება.
ფიცით ამბობს: „ოჰ, შეშფოთდეს სამარეში ჩემი ძვლები,
არ ათბობდეს ჩემს სამარეს გაზაფხულის მზის სხივები,
გავქრე ისე, როგორც ნისლი, როგორც ღამის მოჩვენება,
არ მეღირსოს კვალარეულს სიმშვიდე და მოსვენება;
შენი სახე გულს კაწრავდეს, სადაც ვიყო, როგორც ვიყო,
თუ როდისმე არ მახსოვდე, თუ როდისმე დაგივიწყო!“
მესაფლავე, კიდევ იტყვი, რომ ამ ქვეყნად ვინც კი კვდება,
იმწუთშივე მისი ჩრდილი ყველა ჩვენგანს ავიწყდება?
ის ქალი კი, წეღან რომ ვთქვი, ისევ მოდის თმაგაშლილი
და სამარეს დაუვიწყარს თავს ადგება, ვით აჩრდილი,
ხელში ვარდის მთელი ბუჩქი, ჯერ ისევე დაუმჭკნარი,
მოაქვს, რომ მით დაამშვენოს სამარისა თეთრი ჯვარი.
ოჰ, ეს ქალი, ალბათ, დარდით ყვავილივით ჭკნება, ჭკნება...
სევდას სახე დაუფარავს და სიყვითლე ეპარება.
საცოდავი! თვალებსაც კი დასჩნევია უძილობა, -
ასე ხდება, როცა ღამით მოგონებებს იწვევს გრძნობა!
ეხლა? ეხლა კიდევ იტყვი, რომ ამ ქვეყნად ვინც კი კვდება,
იმწუთშივე მისი ჩრდილი ყველა ჩვენგანს ავიწყდება?
და ის ვაჟიც, გუშინწინ რომ მიაბარა სატრფო საფლავს,
არ სცილდება სასაფლაოს, სევდიანს და გულმოსაკლავს;
სახე თაფლის სანთელს უგავს, სანთელივით დნება, დნება,
თავს დასცქერის დაუვიწყარს, გლოვის სიტყვას ეუბნება.
მის თვალებსაც დასჩნევია ღამის თევა, უძილობა, -
ასე ხდება, როცა ღამით მოგონებებს იწვევს გრძნობა!
მესაფლავე, კიდევ იტყვი, რომ ამ ქვეყნად ვინც კი კვდება,
იმწუთშივე მისი ჩრდილი ყველა ჩვენგანს ავიწყდება?
დღეს იმ ქალმა გულმოკლულ ვაჟს უნებურად მოჰკრა თვალი;
გაიფიქრა: „ისიც ჩემებრ ტირის ცრემლებშეუმშრალი;
უძიროა კაცის სევდა, უძიროა კაცის გული,
რას არ ითმენს სიყვარულის ცხოველ ნათელს მოკლებული“, -
ასე ამბობს სევდიანი ქალის ცისფერ თვალთა ცქერა.
ალბათ, ვაჟსაც ამ უსიტყვო ცქერამ გული აუძგერა...
ასე იცის თანაგრძნობამ... შენ კი ისე იღიმები,
თითქოს მართლა იბმებოდეს იმათ შორის ის სიმები,
რომლის ძალით ორი გული სამუდამოდ შეერთდება...
ეჰ, არ მჯერა მე ეგ რაღაც, ქვეყნად ეგრე როდი ხდება.
როცა ფიცით აცილებენ მიცვალებულს სამარემდე,
ფიცს არ სტეხენ...
ფიცს არ სტეხენ უკანასკნელ ყოფნის დღემდე.
გამიგონე, მესაფლავე, შენ არ იცი კაცის დარდი,
თორემ რაა - ჩემს თქმაზე რომ სულელივით ახარხარდი?!
რა ვუყოთ, რომ იმ ვაჟმა ქალს მოუტანა ნორჩი ვარდი
და მწუხარედ წასჩურჩულა: „შემიყვარდი, შემიყვარდი.
ჩვენ ერთი გვაქვს მწუხარება, შევაერთოთ სულთან სული...
გამომყევი, ქალო, ცოლად... ძლიერი მაქვს სიყვარული...
მართალია, ის სატრფონი არც შენ, არც მე აღარა გვყავს,
მაგრამ მათი მოგონება ვერ გაარღვევს უხმო საფლავს.
დავივიწყოთ ის წარსული, სატირალი, სავალალო,
და ახალი შევქმნათ ყოფნა... გამომყევი ცოლად ქალო!“
დაუცადე, მესაფლავე, თუ რა პასუხს მისცემს ქალი.
შენ გგონია, რაკი ვაჟმა დაივიწყა თავის ვალი,
ქალიც ასე მოიქცევა? მე მგონია - არა არა...
განა გუშინ არ იყო, რომ სატრფო მიწას მიაბარა?
მკვდრის აჩრდილთან ვინ იცინის,
მკვდრის აჩრდილთან ვინ იხუმრებს?
აი, ნახავ - აბეზარ ვაჟს რა პასუხით გაისტუმრებს!
მაგრამ ქალი, ღმერთო ჩემო,
მორცხვად თავს ხრის და ჩურჩულებს:
„თანახმა ვარ! ერთადერთი, მომავალი მასულდგმულებს...
ჩვენ ერთი გვაქვს მწუხარება, ნუ ვიგონებთ დროს უბედურს,
მე შენი ვარ სამუდამოდ... წამიყვანე, სადაცა გსურს“...
მესაფლავე, ეხლა კი გაქვს ნება, რაც გსურს, კვლავ იგი თქვა...
სამუდამოდ ასამარებს კაცთა ხსოვნას სამარის ქვა.
ალბათ, ქალ-ვაჟს დღეს ერთი აქვს ბინა... ხედავ, გადის ხანი,
არ ნახულობს სასაფლაოს დღეს არც ერთი იმათგანი,
საფლავთაგან მტვერს და ბალახს დღეს არავინ არ აცილებს
და მოვლასთან ერთად ფერი წართმევია ვარდ-ყვავილებს...
განისვენეთ, განისვენეთ დავიწყებულ არსთა ძვლებო...
თქვენს ყოფნაში არ ერევა ცოცხალთ ფიქრი საარსებო...
გენისვენეთ, ძლიერი და უკვდავია თქვენი ძილი...
რაღად უნდათ, რად სჭირიათ
თქვენს საფლავებს ვარდ-ყვავილი?
ან რას გარგებთ მოკვდავ კაცთა სამუდამო ცრემლთა ფრქვევა?
ძილით ვეღარ გამოგარკვევთ ვერრა ძალა, ვერც შემთხვევა...
ასე ხდება ქვეყანაზე - ყველა ცოცხლობს, ყველა კვდება
და ვაი მას, ვის სიკვდილი სიცოცხლეშიც ავიწყდება...
ზარსა სცემენ... იმ ორს, რომელთ დაივიწყეს ბედი მწვავე,
იმ ორს ერთად გადავერცხლილ კუბოში სჭედს მესაფლავე...
სჭედს და რაღაც მწარე ფიქრზე თან ველურად იღიმება -
იცის, იცის მესაფლავემ, როგორც უნდა... როგორც ხდება...
განისვენეთ, განისვენეთ, დავიწყებულ არსთა ძვლებო,
თქვენს ყოფნაში მე ბევრი მაქვს მწუხარე ჟამს საოცნებო!

by tata.....tata..... Sun Apr 22, 2012 2:53 am

[quote="nin"]udzalianmagresia ... პოეზია ... - Page 2 590528

მესაფლავე

მესაფლავე, შენ ამბობ, რომ ქვეყანაზე ვინც კი კვდება,
იმ წუთშივე მისი ჩრდილი ყველა ჩვენგანს ავიწყდება?
ეჰ, არ მჯერა მე ეგ რაღაც... მომაბეზრე კიდეც თავი;
და შეწყვიტე, თუ ღმერთი გწამს, ეგ დაცინვა გულსაკლავი.
ვარდის თვეა, მაისია, ნორჩ ბალახებს სიო არხევს,
ხეებს ყვავილთ თეთრი გუნდი, როგორც თოვლი, ისე აწევს,
მზე ნარნარი სხივებს აფრქვევს და სითბოში მთა-ბარს ახვევს.
ყვავილებით მოქარგულა არემარე მომხიბლავი.
ვერა ხედავ, იმ საფლავზე როგორ ტირის ობლად ქვრივი?
რარიგ შვენის ახალგაზრდა ქალს ეგ სევდა ღვთაებრივი!
განა გუშინ არ იყო, რომ ამ მოკლულმა დარდით ქალმა
ცრემლი ღვარა, როცა სატრფო ცივ სამარეს მიესალმა.
დღესაც იგი იმ სამარეს გულმოკლული დაჰქვითინებს,
დღით არ იცის მოსვენება და ღამითაც არ იძინებს.
მოვა ხოლმე და დაჯდება ცივ სამარის გაშლილ ქვაზე,
დარდით არის გაჟღენთილი მისი უღვთო სილამაზე;
თმას გაიშლის, დაემხობა და ცრემლები სცვივა, სცვივა...
სულს მიშფოთებს ეს ქვითინი, გული მტკივა, გული მტკივა!
მაგრამ რა ვქნა? მესაფლავე, ჩუმად იყავ, უგდე ყური...
გესმის, გესმის, როგორ კვნესის დაღლილი და უბედური? -
„გავქრე ისე, როგორც ნისლი, როგორც ღამის მოჩვენება,
არ მეღირსოს კვალარეულს სიმშვიდე და მოსვენება.
შენი სახე გულს კაწრავდეს, როგორც ვიყო, სადაც ვიყო
თუ როდისმე არ მახსოვდე, თუ როდისმე დაგივიწყო!“
მესაფლავე, კიდევ იტყვი, რომ ამ ქვეყნად ვინც კი კვდება,
იმ წუთშივე მისი ჩრდილი ყველა ჩვენგანს ავიწყდება?
აი, თუნდაც, გალავნისას მესაფლავე აღებს კარებს;
ახალგაზრდა ვინმე ვაჟი კიდევ სატრფოს ასამარებს.
გულმოკლული ძვირფას კუბოს არ სცილდება, არ შორდება,
განა როსმე სხვა ამგვარი სიყვარული მეორდება?
უსაზღვროა მისი სევდა, უსაზღვროა მწუხარება,
და გადმოსჩქეფს გულმოკლულ ვაჟს თვალთგან ცრემლთა მდუღარება.
ფიცით ამბობს: „ოჰ, შეშფოთდეს სამარეში ჩემი ძვლები,
არ ათბობდეს ჩემს სამარეს გაზაფხულის მზის სხივები,
გავქრე ისე, როგორც ნისლი, როგორც ღამის მოჩვენება,
არ მეღირსოს კვალარეულს სიმშვიდე და მოსვენება;
შენი სახე გულს კაწრავდეს, სადაც ვიყო, როგორც ვიყო,
თუ როდისმე არ მახსოვდე, თუ როდისმე დაგივიწყო!“
მესაფლავე, კიდევ იტყვი, რომ ამ ქვეყნად ვინც კი კვდება,
იმწუთშივე მისი ჩრდილი ყველა ჩვენგანს ავიწყდება?
ის ქალი კი, წეღან რომ ვთქვი, ისევ მოდის თმაგაშლილი
და სამარეს დაუვიწყარს თავს ადგება, ვით აჩრდილი,
ხელში ვარდის მთელი ბუჩქი, ჯერ ისევე დაუმჭკნარი,
მოაქვს, რომ მით დაამშვენოს სამარისა თეთრი ჯვარი.
ოჰ, ეს ქალი, ალბათ, დარდით ყვავილივით ჭკნება, ჭკნება...
სევდას სახე დაუფარავს და სიყვითლე ეპარება.
საცოდავი! თვალებსაც კი დასჩნევია უძილობა, -
ასე ხდება, როცა ღამით მოგონებებს იწვევს გრძნობა!
ეხლა? ეხლა კიდევ იტყვი, რომ ამ ქვეყნად ვინც კი კვდება,
იმწუთშივე მისი ჩრდილი ყველა ჩვენგანს ავიწყდება?
და ის ვაჟიც, გუშინწინ რომ მიაბარა სატრფო საფლავს,
არ სცილდება სასაფლაოს, სევდიანს და გულმოსაკლავს;
სახე თაფლის სანთელს უგავს, სანთელივით დნება, დნება,
თავს დასცქერის დაუვიწყარს, გლოვის სიტყვას ეუბნება.
მის თვალებსაც დასჩნევია ღამის თევა, უძილობა, -
ასე ხდება, როცა ღამით მოგონებებს იწვევს გრძნობა!
მესაფლავე, კიდევ იტყვი, რომ ამ ქვეყნად ვინც კი კვდება,
იმწუთშივე მისი ჩრდილი ყველა ჩვენგანს ავიწყდება?
დღეს იმ ქალმა გულმოკლულ ვაჟს უნებურად მოჰკრა თვალი;
გაიფიქრა: „ისიც ჩემებრ ტირის ცრემლებშეუმშრალი;
უძიროა კაცის სევდა, უძიროა კაცის გული,
რას არ ითმენს სიყვარულის ცხოველ ნათელს მოკლებული“, -
ასე ამბობს სევდიანი ქალის ცისფერ თვალთა ცქერა.
ალბათ, ვაჟსაც ამ უსიტყვო ცქერამ გული აუძგერა...
ასე იცის თანაგრძნობამ... შენ კი ისე იღიმები,
თითქოს მართლა იბმებოდეს იმათ შორის ის სიმები,
რომლის ძალით ორი გული სამუდამოდ შეერთდება...
ეჰ, არ მჯერა მე ეგ რაღაც, ქვეყნად ეგრე როდი ხდება.
როცა ფიცით აცილებენ მიცვალებულს სამარემდე,
ფიცს არ სტეხენ...
ფიცს არ სტეხენ უკანასკნელ ყოფნის დღემდე.
გამიგონე, მესაფლავე, შენ არ იცი კაცის დარდი,
თორემ რაა - ჩემს თქმაზე რომ სულელივით ახარხარდი?!
რა ვუყოთ, რომ იმ ვაჟმა ქალს მოუტანა ნორჩი ვარდი
და მწუხარედ წასჩურჩულა: „შემიყვარდი, შემიყვარდი.
ჩვენ ერთი გვაქვს მწუხარება, შევაერთოთ სულთან სული...
გამომყევი, ქალო, ცოლად... ძლიერი მაქვს სიყვარული...
მართალია, ის სატრფონი არც შენ, არც მე აღარა გვყავს,
მაგრამ მათი მოგონება ვერ გაარღვევს უხმო საფლავს.
დავივიწყოთ ის წარსული, სატირალი, სავალალო,
და ახალი შევქმნათ ყოფნა... გამომყევი ცოლად ქალო!“
დაუცადე, მესაფლავე, თუ რა პასუხს მისცემს ქალი.
შენ გგონია, რაკი ვაჟმა დაივიწყა თავის ვალი,
ქალიც ასე მოიქცევა? მე მგონია - არა არა...
განა გუშინ არ იყო, რომ სატრფო მიწას მიაბარა?
მკვდრის აჩრდილთან ვინ იცინის,
მკვდრის აჩრდილთან ვინ იხუმრებს?
აი, ნახავ - აბეზარ ვაჟს რა პასუხით გაისტუმრებს!
მაგრამ ქალი, ღმერთო ჩემო,
მორცხვად თავს ხრის და ჩურჩულებს:
„თანახმა ვარ! ერთადერთი, მომავალი მასულდგმულებს...
ჩვენ ერთი გვაქვს მწუხარება, ნუ ვიგონებთ დროს უბედურს,
მე შენი ვარ სამუდამოდ... წამიყვანე, სადაცა გსურს“...
მესაფლავე, ეხლა კი გაქვს ნება, რაც გსურს, კვლავ იგი თქვა...
სამუდამოდ ასამარებს კაცთა ხსოვნას სამარის ქვა.
ალბათ, ქალ-ვაჟს დღეს ერთი აქვს ბინა... ხედავ, გადის ხანი,
არ ნახულობს სასაფლაოს დღეს არც ერთი იმათგანი,
საფლავთაგან მტვერს და ბალახს დღეს არავინ არ აცილებს
და მოვლასთან ერთად ფერი წართმევია ვარდ-ყვავილებს...
განისვენეთ, განისვენეთ დავიწყებულ არსთა ძვლებო...
თქვენს ყოფნაში არ ერევა ცოცხალთ ფიქრი საარსებო...
გენისვენეთ, ძლიერი და უკვდავია თქვენი ძილი...
რაღად უნდათ, რად სჭირიათ
თქვენს საფლავებს ვარდ-ყვავილი?
ან რას გარგებთ მოკვდავ კაცთა სამუდამო ცრემლთა ფრქვევა?
ძილით ვეღარ გამოგარკვევთ ვერრა ძალა, ვერც შემთხვევა...
ასე ხდება ქვეყანაზე - ყველა ცოცხლობს, ყველა კვდება
და ვაი მას, ვის სიკვდილი სიცოცხლეშიც ავიწყდება...
ზარსა სცემენ... იმ ორს, რომელთ დაივიწყეს ბედი მწვავე,
იმ ორს ერთად გადავერცხლილ კუბოში სჭედს მესაფლავე...
სჭედს და რაღაც მწარე ფიქრზე თან ველურად იღიმება -
იცის, იცის მესაფლავემ, როგორც უნდა... როგორც ხდება...
განისვენეთ, განისვენეთ, დავიწყებულ არსთა ძვლებო,
თქვენს ყოფნაში მე ბევრი მაქვს მწუხარე ჟამს საოცნებო![/quote
აუ, აუ ამ ლექსზე ვაბოდეეებ.....აი ყველაზე მეტად მიყვააარს.... <3 <3

by @JackyBrv Sun Apr 22, 2012 3:09 am

ika0900 wrote:@JackyBrv
ვოუ შენ დიდი მოყავრული ყოფილხარ ლექსების ყველა ძალაინ მაგარი ლექსია,ის "წადი შენი"_ც

by ika0900 Sun Apr 22, 2012 4:25 am

tata.....tata..... wrote:უი კიდე მაინტერესებს აქ მარტო ლექსების დადება სჰეიძლება თუ გამონათქვამების და ეგეთი რამეებისაც??? ))

ყველაფრის რასაკვირველია ... პოეზია ... - Page 2 301932

by ika0900 Sun Apr 22, 2012 4:26 am

მე შენ იმაზე მეტად მენატრები, რასაც მონატრება ქვია,
მე შენ იმაზე მეტად მიყვარხარ, რასაც სიყვარული ქვია,
შენ ჩემთვის იმაზე ძვირფასი ხარ, რასაც სიცოცხლე ქვია...

by tata.....tata..... Sun Apr 22, 2012 5:22 am

exla im gamonatqvamebsac davdeb romelic dzalian miyvars <3 imedia mogewonebat....

შენზე,ყველა მოგონება,მათხოვარს ჩავუგდე გამოწვდილ ხელში...

გახსოვს? ადრე შენს დანახვაზე ჟრუანტელი რომ დამივლიდა ხოლმე ტანში...გვერდზე რომ ვიხედებოდი ხოლმე რომ ჩემი ჩუმი ღიმილი არ შეგემჩნია.ახლა კი.ახლა არაფერი მიგრძვნია..საერთოდ არაფერი...არა არა...გატყუებ,მარცხენა მხარეს..გულთან რაღაც მეტკინა.

თუ ვინმემ აქლემად ჩაგთვალა, ადექი და შეაფურთხე

ეს იყო ზღაპარი... ლამაზი... უსიტყვო... მე მას დავუწერე ლექსები.. გზები გაიყო... მერე... მერე ხომ შენც იცი... გიპოვე... და ყველაფერი თავიდან დაიწყო

რამაგარია როდესაც არსებობს ისეთი ადამიანი , რომელიც გწერს და შენ იღიმიიიი ♥ჩემი ღიმილის უნაკლო ავტორი ხარ...♥)

ღიმილი არ ნიშნავს იმას რომ ხარ ბედნიერი...ზოგჯერ უბრალოდ ნიშნავს რომ შენ ხარ ძლიერი...!!!

ერთადერთი ბიჭი ვისაც მე გავეკიდები იქნება ის ვინც მე დამიძახებს: დეე ვერ დამეწევი.

თუ კი ჩემგან აუხსნელად ზოგიერთი მიდიხართ, მე მიზეზის დაუდგენლად წასულები მკიდიხართ..♥)

ისევ შემიძლია ფიქრები წაგართვა ..ბავშვურად უბრალოდ გითხრა რომ ჩემია..ნუ ცდილობ შემცვალო ნუ ცდილობ გამზარდო..მააცადე ბავშვობა ესე მირჩევნია '

სულაც არ მინდა რომ ვინმეს ვგავდე და მერქვას მხოლოდ განმეორება!!!.

ყველას გვაქ ნაკლი რაღაც დოზებით...... ხალხი ვართ და არა ”ანგელოზები”!!!

by მარიამ Sun Apr 22, 2012 2:07 pm

მთაწმინდის მთვარე

ჯერ არასდროს არ შობილა მთვარე ასე წყნარი!

მდუმარებით შემოსილი შეღამების ქნარი

ქროლვით იწვევს ცისფერ ლანდებს და ხეებში აქსოვს…

ასე ჩუმი, ასე ნაზი ჯერ ცა მე არ მახსოვს!

მთვარე თითქოს ზამბახია შუქთა მკრთალი მძივით,

და, მის შუქში გახვეული მსუბუქ სიზმარივით,

მოჩანს მტკვარი და მეტეხი თეთრად მოელვარე…

ოჰ! არასდროს არ შობილა ასე ნაზი მთვარე!

აქ ჩემს ახლო აკაკის ლანდს სძინავს მეფურ ძილით,

აქ მწუხარე სასაფლაოს, ვარდით და გვირილით,

ეფინება ვარსკვლავების კრთომა მხიარული,

ბარათაშვილს აქ უყვარდა ობლად სიარული…

და მეც მოვკვდე სიმღერებში ტბის სევდიან გედად,

ოღონდ ვთქვა, თუ ღამემ სულში როგორ ჩაიხედა,

თუ სიზმარმა ვით შეისხა ციდან ცამდე ფრთები,

და გაშალა ოცნებათა ლურჯი იალქნები;

თუ სიკვდილის სიახლოვე როგორ ასხვაფერებს

მომაკვდავი გედის ჰანგთა ვარდებს და ჩანჩქერებს,

თუ როგორ ვგრძნობ, რომ სულისთვის, ამ ზღვამ რომ აღზარდა,

სიკვდილის გზა არ-რა არის, ვარდისფერ გზის გარდა;

რომ ამ გზაზე ზღაპარია მგოსანთ სითამამე,

რომ არასდროს არ ყოფილა ასე ჩუმი ღამე,

რომ, აჩრდილნო, მე თქვენს ახლო სიკვდილს ვეგებები,

რომ მეფე ვარ და მგოსანი და სიმღერით ვკვდები,

რომ წაჰყვება საუკუნეს თქვენთან ჩემი ქნარი…

ჯერ არასდროს არ შობილა მთვარე ასე წყნარი!

--------------------------------------------------------------------------------
ესეც "სტატუსები" , როგორც ჩვენ ვეძახით

1)ცხოვრება ეს არის ენდობოდე გრძნობებს და იყენებდე შანსებს, კარგავდე და პოულობდე ბედნიერებას, აფასებდე მოგონებებს, სწავლობდე წარსულიდან და აანალიზებდე, რომ ადამიანები იცვლებიან.

2)შენ არასდროს კარგავ მაშინ როცა გიყვარს. კარგავ მაშინ, როდესაც უკან იხევ.

3)ცხოვრება ცეკვას ჰგავს, რომელსაც ყოველი ნაბიჯის გადადგმისას სწავლობ, ზოგჯერ წინ ხარ, ზოგჯერ კი სხვას მიჰყვები

4)ცხოვრება ისაა რასაც ცვენ ვქმნიტ. შეგვიძლია მივაღწიოთ ყველაფერს და დავიპყროთ მაღალი მწვერვალები თუ ჩვენ პოზიტიურად ვიქნებით განწყობილნი ყველაზე ცუდ მომენტებშიც კი.

5)ვარ აღტაცება,ძირს დაცემა და განდიდება, ვარ სიბილწე,სისპეტაკე,შეცდომა შენი, ვარ მონატრება,ვარ ოცნება,სურვილი მწველი, ვარ გამოცანა,მოლოდინი,ათასი წელი, და მაშინ წავალ,როცა ამას,ნაკლებად ელი...

6)ცხოვრება ხომ გამოცდაა. ახლა ისეთი შეგრძნება მაქვს, თითქოს 4უცნობიანი განტოლება მომცეს ამოსახსნელად, დიდი წვალებით მივედი პასუხამდე და აღმოჩნდა, რომ თავიდანვე შემეშალა.

7)ყოველთვის მოდაში უნდა იყო...

8)ადამიანად ყოფნა გენიალურია,თუნდაც იმიტომ რომ რთულია,თუნდაც იმიტომ რომ ყოველდგე ბრძოლობ,გიყვარს,უყვარხარ...და მიუხედავად შეცდომებისა მაინც შენთვითონ ხარ შემოქმედი შენი ცხოვრებისა.

9)ყველა გარედან რასაც ხედავს, ისვე ვგონივარ და სამწუხაროდ, ვერვინ ხვდება, მე როგორი ვარ !!!!

ჯერ ეს იყოს და დანარჩენებს მერე დავამატებ თუ მოგეწონათ!

by salita_canela Mon Apr 23, 2012 4:52 pm

tata.....tata..... wrote:მეგონა ჩემზე ფიქრობდი,
მე ხომ ამ ფიქრით ვცდებოდი,
მეგონა ჩემთვის სუნთქავდი,
მე ხომ ამ სუნთქვით ვცხოვრობდი,
მეგონა შენი თვალები,
სიყვარულს ჩემსას მალავდნენ
მეგონა ჩვენი გულები
თითქოსდა ერთად სუნთქავდნენ
მეგონა ჩვენი ოცნება
ფრთებს შეისხავდა, იფრენდა
მეგონა შენ მე გიყვარდი,
მაგრამ მე მხოლოდ მეგონა....

ნეტავ ვინა სთქვა, ვინ მოიგონა,
რომელს გაუწყრა ღმერთი?
სიყვარულიდან სიძულვილამდე
ნაბიჯიაო ერთი ...
ერთი კი არა, ასი ათასი,
მთელი სიცოცხლე ალბათ,
თუ მართლა გიყვარს, რომ მოინდომო,
მაინც ვერ გალევ ამ გზას ..
მონატრებიდან მოგონებამდე,
თუ მართლა, მართლა გიყვარს,
სიყვარულიდან სიძულვილამდე,
გწამდეს, ვერასდროს მიხვალ!

რა ლამაზია იცი სიცოცხლე?
როცა გვერდით გყავს შენი სიცოცხლე,
რა ლამაზია იცი სიცოცხლე?
როცა ბევრისთვის შენ ხარ სიცოცხლე,
რა ლამაზია იცი სიცოცხლე?
როცა თვითონ ხარ შენ ეს სიცოცხლე,
რა ლამაზია იცი სიცოცხლე?
როცა გეტყვიან დიდხანს იცოცხლე,
რა ლამაზია იცი სიცოცხლე?
როცა გეტყვიან,
ჩ ე მ ო ს ი ც ო ც ხ ლ ე

აუ თამო რა მაგარი ლექსებიაააა....

by salita_canela Thu Apr 26, 2012 6:16 pm

ვერც სიღარიბე დაგაკლებს რამეს
და არც სიმდიდრე არ მოგიმატებს.
თუ ხარ ნამდვილი ადამიანი არ შეიცვლები ეს უნდა გწამდეს...
ადამიანი- ამ სიტყვის ფასი არავინ იცის რას ნიშნავს ნეტავ?
თუ დაიბადე ადამიანად დაბადებულხარ ესეგი ღმერთად..
ნამდვილი ადამიანები არასდროს თამაშობენ ნიღბიან ერთგულებას გაცვეთილი ფრაზებით,
ნამდვილმა ადამიანმა იცის სიტყვის ფასი
და კიდევ ნამდვილი ადამიანი არასდროს სხვას იმას არ გაუკეთებს
რასაც იგი არ ისურვებდა თავის თავისთვის.
ხოლო დღეს მასხარები უფრო ბევრია ვიდრე ადამიანები

by Sponsored content