Re: Twilight გაგრძელება : Sunset

by Mari [Gonzalez] Sat Jan 21, 2012 12:58 am

3.შეხვედრა

ჯეინს უკან გავყევი. რამდენიმე დიდი დერეფანი გავიარეთ,შუა საუკუნეების სტილით იყო მოპირკეთებული იქაურობა,თავი მუზეუმშიმეგონა და ცოტა არ იყოს შემზარავი იყო ეს სანახაობა. ჯეინი დრო და დრო გამომხედავდა სადისტური მზერით,მაგრამ არამქვეყნიურად ლამაზი იყო.როგორც იქნა მივადექით „ჩემს ოთახს“ კარი კარიბჭეს წააგავდა,ოთახივ შუა საუკნეების სტილი ამშვენებდა,მართლაც თვალის მომჭრელი იყო ეს .ოთახის შუა გულში ძველებური საწოლი იდგა, ნამდვილად ვერ მივხვდი საწოლი რაში მჭირდებოდა,მაგრამ ჩემთვის სულ არ ჰქონდა მნიშნვნელობა რა იდგა იმ ოთახში.
როგორც კი ჯეინი ოთახიდან გავიდა,საწოლზე ჩამოვჯექი და სივრცეს მივაშტერდი,ძნელი მისახვედრი არაა რაზე ვფიქრობდი ან ვისზე.მენატრებოდა ის,ერთხელ ძლივს გადავიტანე მასთან განშორება,ამჯერად ალბათ ჭკუიდან შევიშლებოდი.თავში უგუნურმა აზრმა გამიელვა, ვიფიქრე მეც ედვარდის ხერხს ხომ არ მივმართო,კანონი დავარღვიო და დაე დამანაწერვონ და დამწვან,ჩემი ადგილი აქ არ არის!ჩემი ადგილი რენესმეს და მის გვერდითაა.მაგრამ ეს აზრი მალევე ამოვიგდე გონებიდან. რამდენიმე საათი ასე ვიყავი გაშტერებული,სანამ ჯეინი არ შემოვიდა. ზიზღით ავხედე...
თვითონ სადისტურად გამიღიმა და მითხრა:
-კარადაში,შავი სამოსელია აი ასეთი მე,რომ მაცვია,გამოიღე და ჩაიცვი,კალენები აქ არიან..-ამ გვარის ხსენებაზე გავშეშდდი,ნუთუ უკანაკსნელად მაინც ვნახავდი მას.უცბად ისევ ჯეინის ხმამ გამომიყვანა ფიქრებიდან. - აროს,მანამდე სურს გაგესაუბრობს ახლა კი მიდი ჩაიცვი.
კარადა გამოვაღე,უამრავი სამოსი ეკიდა...გამოვიღე შავი ნაბადი და ზედ გადავიცვი. ამასობაში ჯეინიც შემოვიდა და მთავარი დარბაზისკენ გავეშურეთ.
-ბელა,ძვირფასო არაჩვეულებრივად გამოიყურები.
უკმაყოფილოდ გავუღიმე „მადლობის“ ნიშნად.
-კალენები აქ არიან,ასე,რომ მოგიწევს მათ თავი მოაჩენო,რომ შენ ჩვენთან გსურს დარჩენა,ოღონდ ამას ჩვენს თვალწინ ეტყვი,იმედი მაქვს კარგი მსახიობი ხარ,თუ არადა ცუდი შენი ნიჭიერი მეუღლისთვის და ქალიშვილისთვის. ჩემი მსახიობური მონაცემების გადამკიდე,მართლაც საშინელი რამ მოხდებოდა,მაგრამ შვილის სიცოცხლის გადასარჩენად ისე ვითამაშებ ვოლტურებმა „ოსკარი“ მომანიჭონ. ჩემივე ფიქრზე ჩამეცინა.
-რა თქმა უნდა...მბრძანებელო..! უშნოდ დავიმანჭე.
-ძალიან კარგი ბელა. გამომეხმაურა კასიუსი.-გახსოვდეს ერთი რამ არანაირი განმარტოვებული საუბარი,ეს ყველაფერი აქ ამ დარბაზში ჩვენს თვალწინს მოხდება.
-როგორც გენებოტთ. ვეცადე თავაზიანად მეთქვა.
გონებაში გადავიმუშავე გეგმა, ედვარდი როგორც კი შემოვიდოდა სანამ არო ილაპარაკებდა ფარს გავნდევნიდი გონებიდან და ედვარდისთვისაც ყველაფერი ნათელი გახდებოდა
მაგრამ ვინ დაგაცდიდა არომ ისევ დაიწყო ლაპარაკი :
_ ბელა , საყვარელო , ჩვენ შენი იმედი გვაქვს , ჩვენი გაცურება არც გაბედო , იცოდე ყოველ წამს ჯეინი გაგაკონტროლებს , როგორც კი ფარს მოიცილებ , გააზრებასაც ვერ მოასწრებ ისე მოკვდები , ამიტომ ძვირფასო ჯერ დაფიქრდი და მერე მოიმოქმედე ის რაც გსურს
_ რათქმაუნდა ბატონო ეს არც მიფიქრია - ბოლო იმედიც გადამიწურეს , ახლა უკვე ვეღარაფერი ვერ მიშველიდა , მხოლოდ და მხოლო ედვარდის მიხვედრილობის იმედი თუ მექნებოდა ...
_ ახლა კი მგონი დროა დაბლა ჩავიდეთ
_რათქმაუნდა - ცინიკურად ჩაილაპარაკა ჯეინმა
ადგილიდან დაძვრა არ მინდოდა , არ ვიცოდი , როგორ გავუმკლავდებოდი ამ ყველაფერს , ერთი ცრუ მანევრი და მაშინვე მომკლავდნენ, თან ისე რომ ედვარდის გაფრთხილებასაც ვერ მოვასწრებდი , მაგრამ მე ის მაგიჟებდა , რომ შეიძლებოდა ის მოეკლათ.. მაშინ ჩემს ცხოვრებასაც აზრი ეკარგებოდა
_ ბელა ძვირფასო კალენები გველოდებიან - „დამიყვავა“ არომ და სიბნელეში გაუჩინარდა
_ დიახ რათქმაუნდა - ნიშნის მოგებით ჩავილაპარაკე , იმედი მქონდა არო ვეღარ გაიგებდა
გვერდიდან ისევ მცველები ამომიდგნენ ... ისევ უკუნში გავუჩინარდით ... თითქოს დრო საუკუნოდ იწელებოდა , მე ისე მჭირდებოდა ედვარდთან შეხვედრა , როგორც ადამიანს ჰაერი
დიდი დარბაზის კარიბჭესავით კარი შევაღეთ , უმალ თვალი მოვავლე იქაურობას , ვოლტურები სამ ამაღლებულ ადგილას ისხდნენ ... მათ თვალი გავუშტერე არ მინდოდა ედვარდი დამენახა ... მაგრამ ის როგორც კი შევედი ჩემსკენ გამოექანა .... იმდენად ახლოს მოვიდა თვალებში ჩამხედა , მაგრამ გოლიათებმა უმალ შეაჩერეს , მე მზერა ელისს და ჯასპერს მივაპყრე , ელისი მუდარით აღსავსე მზერით მიყურებდა , ჯასპერი უემოციოდ , ედვარდი კი უკვე დაბრუნებოდა თავის ადგილს , მისი ტკვილით აღსავსე გამოხედვა გულს მიკლავდა , მაგრამ მისსავე საკეთილდღეოდ თავს როგორღაც ვიკავებდი ... მინდოდა მისთვის კვლავ მეკოცნა და მოვფერებოდი , მაგრამ მისი სიცოცხლე ჩემთვის ყველაზე მნივნელოვანი იყო .. თუ საჭირო გახდებოდა , მთელი ცხოვრება ვოლტურების სამსახურში ვიქნებოდი , აროს საუკუნო მცველად ვიქცეოდი ოღონდ ედვარდს და ნესის არაფერი დაშავებოდათ ... ყველაფერზე ერთად მეფიქრებოდა , ჯერ ისევ ვერ შევჩვეოდი ვამპირად ყოფნას , ათას რაღაცაზე წამის განმავლობაში ვფიქრობდი , მაგრამ როგორც კი კაიუსის სადისტური სახეს შევავკე თვალი მაშინვე თავის ხელში აყვანა ვცადე .. ვცდილობდი რაც შეიძლება ცივად მოვპყრობოდი ედვარდს ... ვიცოდი ეს მას ტკივილს მიაყენებდა , მაგრამ მის სიკვდილს ეს მერჩივნა ..
არო თავისი სკამიდან წამოდგა და საუბარი წამოიწყო
_ აჰ , ედვარდ , ელის , როგორ მიხარია თქვენი ნახვა ... კარლაილი როგორაა ? ხომ კარგად?!! იმედია ბელას გადაწყვეტილების მიუხედავად ჩვენ მეგობრობას მაინც განვაგრძობთ
ჰაჰ?! „ბელას გადაწყვეტილება“ თურმე ჩემი გადაწყვეტილება ყოფილა!... არო ამდეად თვალთმაქცი არ მეგონა , არადა ყველა ვამპირი რომელიც მის სამსახურში ყოფილა ამბობდა , რომ ვოლტურაში მათ თავისუფალი არჩევანის უფლება ჰქონდათ ... მაშ ახლა რა დაემართა? ნუთუ იმ მარცხის ბრალი იყო ეს ყველაფერი?! ვერაფრით ვერ ვხვდებოდი ამდენად პატივცემული ვოლტურები ასე როგორ დაეცნენ
_ ეს ბელას გადაწყვეტილება არაა!! - ცივად , კბილებში გამოცრა ედვარდმა , თვალები საშინლად ამეწვა , პირველად ვინატრე ტირილი შემძლებოდა ... ედვარდი ასეთი ტანჯული არასდროს მენახა , ხელები ჩამოეშვა და დაემუშტა , მეგონა ნებისმიერ წამს აროს მუხლებზე დაუჩოქებდა და ჩემ გამოშვებას სთხოვდა .. ვცდილობდი თავი შემეკავებინა ... მაგრამ მაინც წამოვიწყე დიდი მღელვარებით , მინდოდა ყველაფერი ეგრძნო ჯასპერს ... წინ გადმოვდგი ნაბიჯი და ლაპარაკი დავიწყე
_ ცდები ედვარდ.. ეს ჩემი გადაწყვეტილებაა... აქ ჩემს ნიჭს სათანადოდ დააფასებენ .. არო ყველანაირად ეცდება ბევრად განმავითაროს ... ამას თქვენთან ვერ მივაღწევდი ..!! მე ასეთი გადაწყვეტილება მივიღე ! - წამით თავი სადისტ ჯეინის ნაირად ვიგრძენი .. მეც მისნაირი გავმხდარიყავი .. მაგრამ ეს ხომ სინამდვილეში ასე არ იყ ო? მე ხომ მხოლოდ და მხოლოდ მათ გადასარჩენად ვმოქმედებდი ასე ... ედვარდს კიდევ ერთხელ დაემანჭა სახე ტკივილისგან , რაც შემეძლო ცივად გავხედე , მაგრამ ვგრძნობდი ნელ-ნელა ნაწილებად ვიფლითებოდი ... მას ასეთ ტკივილს ვაყენებდი .. მაგრამ ყველაფერს ყველაფერს გავიღებდი !!
აქამდე ჩუმად მდგარმა ელისმა წინ წამოიწია და საუბარი წამოიწყო , წკრიალა ხმით საუბრობდა ,..
_ შეიძლება ბელას ცალკე გავესაუბროთ ?! გვინდა მის გადაწყვეტილებაში დავრწმუნდეთ ...
მინდოდა ... როგორ არ მინდოდა , რომ არა ეს ამდენი მცველი მაშინვე დავეთანხმებოდი მაგრამ გონებაში კაიუსის ხმა ექოდ გაისმა - არანაირი ცალკე საუბრები-სხვა გზა არ მქონდა ..
_ არა ელის , მე თქვენთან ცალკე საუბარი არ მსურს ..
კაიუსმა თვითკმაყოფილი ღიმილით მიპასუხა თითქოს მეუბნებოდა „კარგი გოგო ხარ ბელაო“
ედვარდი წინ წამოიწია და თვალი თვალში გამიყარა

_ რადგან ასეა რას ვიზამთ ... ელის , ჯასპერ წავიდეთ
_ გაგვიხარდებოდათუ დარჩებოდით , ცოტას გავისაუბრებდით თქვენ კი ჩემს მეგობარ კარლაილზე მომიყვებოდით - ვითომ „ნაწყენმა“ არომ მიმართა
_ არა , არო , გმადლობთ , მხოლოდ იმას გეტყვით , რომ კარლაილი შესანიშნავადაა... ჩვენ კი წასასვლელები ვართ , ბელას გადაწყვეტილებას პატივს ვცემთ - წკრიალით თქვა ელისმა
_ რათქმაუნდა თუ თქვენ ასე გსურთ .. თქვენ სურვილს პატივს ვცემთ !
_ ნახვამდის არო ....
_ ჩემი მცველები გაგაცილებენ
_ გზას ჩვენითაც გავიგნებთ
ეს თქვეს და გაუჩინარდნენ ... სიმწრით როგორ მოვქცეულიყავი არ ვიცოდი ... იქვე იატაკზე დავჯექი .. დიდი შოკი მქონდა მიღებული , ყოველ წამს ედვარდის ტანჯული სახე მედგა წინ

by annia Sat Jan 21, 2012 1:17 am

გააგრძელე რა

by tata.....tata..... Sat Jan 28, 2012 8:40 pm

au ufro da ufro momwons es motxrobaaaaaaaaa.........midi ra gaagrdzele gtxov... :ღიმილი:

by Mari [Gonzalez] Sat Jan 28, 2012 9:38 pm

4. La tua cantate
5 თვე გავიდა მას შემდეგ რაც „ახალი ცხოვრება“ დავიწყე ვოლტურაში,ძალიან მოსაწყენია აქ ცხოვრება ან შეიძლება მე მგონია ასე. ბევრი საქმე არაფერი მქონდა,ამიტომ აროს ვთხოვე ბიბლიოთეკაში შევეშვი რათა წიგნები წამეკითხა, „რომეო და ჯულიეტას“ ვკითხულობდი მთელი დღეები და ვტიროდი,ოღონდ ეს ტირილი შინაგანი იყო. ერთ საღამოს საწოლზე ვიჯექი და ჩემს ადამიანურ მოგონებებს ვიხსენებდი,თითქმის ყველა მოგონება უფერული იყო,მაგრამ ედვარდთა გატარებული დღეები არასდროს დამავიწყდებოდა. გონებაში რენეს და ჩარლის სახეები ამომიტივტივდა,ვფიქრობდი იმაზე თუ რას ეტყოდნენ ჩარლის და რენეს,ალბათ ეტყოდნენ სამოგზაუროდაა წასულიო ან ეტყოდნენ,რომ ნადირმა დამგლიჯა და ჩემი ძვლებიც კი ვერ იპოვეს... ისევ შინაგანად ვტიროდი, ხმამაღლა ამოვიოხრე და საშინელი წყურვილი ვიგრძენი, აროსთან მისვლა არ მინდოდა,ამიტომ ჩემს მცველებს ვთხოვე ჯეინი მოეყვანათ. რამდენიმე წუთში შემოვიდა ოთახში უკმაყოფილოდ მკითხა:
-რამ შეგაწუხა ბელა?
-მოკლედ როგორ გითხრა, სანადიროდ წასვლა მინდა,წყურვილმა ძალიან შემაწუხა.
ჩაეცინა და მითხრა:
-ნუ ღელავ არანაირი სანადიროდ წასვლა არ დაგჭირდება, მსვერპლს სპეციალურ ოთახში შევიყვან, შემდეგ შენ შეხვალ და......
-იმედი მაქვს ეს მსხვერპლი ადამიანი არ იქნება...
-ვწუხარ,რომ იმედი გაგიცრუე.-გესლიანად მითხრა.
-სასწრაფოდ აროსთან მსურს გასაუბრება.-წამოვიყვირე.
დერეფანში გამიყვანა,მცველები შემომეხვიენ აქეთ იქით და რამდენიმე წამში აროსთან მიმიყვანეს.
-რამ შეგაწუხა ბელა? - მკითხა არომ
ვეცადე თავაზიანად მეთქვა,რათა არ გბრაზებულიყო...
-ჩემო ბატონო,ამ საკითხზე ჯეინს უკვე ველაპარაკე და მინდა თქვენც მოგახსენოთ.. ხომ შეიძლება ვინადირო,ოღონდ არა ადამიანზე?
-ბელა,ბელა...კალენებთან აღარ ცხოვრობ,ნუ ეცდები ვეგეტარიანელად დარჩენას,სჯობს ჩვენ წესებს დაემორჩილო.
-კი მაგრამ,მე არ მსურს ჩემი წყურვილის გამო ადამიანი დაიღოპოს და არ ვაპირებ ადამიანზე ნადირობას. -უკვე მეც გავღიზიანდი
-კარგი შენი ნება... -მითხრა მან და ირონიულად ჩაიცინა.
კასიუსმა შავი მანტია აიქნია,მცველები მაშინვე ჩემთან გაჩნდნენ და გამაქანეს, მხოლოდ იმის დანახვაღა მოვასწარი,რომ არომ სხვა მცველებს უხმო.
ოთახში ვიჯექი,მაინტერესებდა რა ჰქონდათ ჩაფიქრებული ვოლტურებს, მადლობა თქვან,რომ ედვარდს ასე ვატკინე გული მათი ახირების გამო...ბრაზმა შემიპყრო,სიამოვნებით წავაცლიდი ხელებს ნებისმიერ მათგანს.
ფანჯარას მივაშტერდი,ვიფიქრე გამოვაღებ და სუფთა ჰაერს ჩავისუნტქავ თქო,იმისდა მიუხედავად,რომ არ მჭირდებოდა მაინც მომინდა.. ფანჯარას წინ „ჟალუსები“ ჰქონდა,ამიტომ ვერც სუფთა ჰაერი ჩავისუნთქე და ვერც მზით დავტკბი..უჯრა გამოვაღე და პატარა რვეული ამოვიღე,შიგ ჩემი განცდები ჩავაქსოვე,მონატრება,სიყვარული ედვარდისადმი,ნესისადმი და ყველა კალენისადმი.. საშინლად ვიტანჯებოდი,ასეთი ტანჯვა იმ 6 თვის გამნავლობაშიც არ მიგვრძვნია, ეს ტანჯა ორმაგი იყო,რადგან მე ნესი და ედვარდი არმყავდა,არც ჯეიკობი,არც მამა,არც დედა.. მე სულ მარტო ვიყავი. მიყვარს მარტოობა,მაგრამ საყვარელი ადამიანების გარეშე სიცოცხლეს რა აზრი აქ, პირველად ვინატრე მას შემდეგ რაც ვამპირი გავხდი,რომ უკვდავი არ ვყოფილიყავი, ალბატ ადამიანი,რომ ვყოფილიყავი აქამდე გული 100 ჯერ გამისკდებოდა. ფიქრებიდან ჯეინის ხმამ გამომიყვანა.. გულში გავიფიქრე „ ეს ვოლტურები ფიქრის საშუალებასაც აღარ მაძლევენ“, ავდექი საწოლიდან და ჯეინს მივაშტერდი.
-რამე მოხდა? - ჩვეულებრივი ხმით ვკითხე.
-მსხვერპლის ოთახში წაგიყვან ეხლა, რათა ისიამოვნო მისი სისხლით...
გულზე მომეშვა, წყურვილს მაინც ჩავიცხრობდი, ოდნავ მაინც...
მცველები შემომეხვივნენ აქეთ-იქით და უცნაურ ოთახს მივადეგიტ,გზასაც ვერ მოვავლე თვალი ისე სწრაფად მოვდიოდი“თ“.
-შეგიძლია შეხვიდე.-მითხრა ჯეინმა.- გახსოვდეს მხოლოდ 5 წუთი გაქვს.
თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნიე..
შევაღე ოთახის კარი...შიგნით მკვდარი პუმა ეგდო, პირველად როცა ვინადირე პუმაზე,მაშინ ის ჯერ კიდევ ცოცხალი იყო,საინტერესოა მკვდარს როგორი გემო ექნება.. წყურვილით შეპყრობილმა, კბილევბი დავკრიჭე და ვეცი პუმას, 5 წუთში კი არა 1 წამში დავლიე მისი სისხლი.. რახან დრო კიდე მქონდა, წარმოვიდგინე , რომ კაიუსი იყო და ნაწილებად დავფლითე

ამაზე უარესი რაღა შეიძლებოდა მომხდარიყო , ჩემი თავი მეზიზღებოდა უკვე აროს მორჩილი ფინია გავმხდარიყავი . მისი „პირადი მცველი“ , ზედმეტი ხმის ამოღების უფლებას ჩემს თავს არ ვაძლევდი , ყოველდღე ამ სადისტების ყურება მიწევდა , მევალებოდა არო ყველასგან დამეცვა , თითქოს ვოლტურაში ყველას ვეზიზღებოდი ჯეინი განუწყვეტლივ და დაჯინებით მომშტერებოდა , შემდეგ პაუზას აკეთებდა და თავს იმედგაუცრუებულად , ზიზღით მიაბრუნებდა ხოლმე . არო ყველაზე „ლმობიერად“ მექცეოდა თითქოს ვერ მიმხვდარიყო რამდენად მიჭირდა მათთან გაჩერება , ისე მესაუბრებოდა თითქოს ჩემზე ბედნიერი არავინ შეხვედრიაო . თავს ყველანაირად ვაკონტროლებდი , რამდენჯერ გამჩენია სურვილი , კაიუსს ყელში ვწვდომოდი , საშინლად მაღიზიანებდა მისი სადისტური რეპლიკები ... მაგრამ თავს როგორღაც ვიკავებდი . ბევრჯერ მინატრია სიკვდილი ,მაგრამ ვამპირი ვაი , რომ ისე ადვილად არ კვდება , როგორც ადამიანი .. ედვარდის ნათქვამი მიტივტივდებოდა გონებაში ... ალბათ ვოლტურები ედვარდს და ნესის თუ დახოცავდნენ , მეც თავს მოვიკლავდი .. მხოლოდ ახლა გავუგე ედვარდს , გავიგე რატომნ მიაკითხა ვოლტურებს სიკვდილისთვის , ახლა როცა მეც თითქმის იგივე მდგომარეობაში ვიყავი , ვიცოდი ... დარწმუნებული ვიყავი, რომ თავს მოვიკლავდი თუ მათ დახოცავდნენ ... კალენების ოჯახი უკვე ჩემი ოჯახი იყო , თითოეული მისი წევრი უზომოდ მიყვარდა და მენატრებოდა... როზალისთან ყოველთვის ცუდი ურთიერთობა მქონდა , მაგრამ თითქოს ეს ყველაფერი რენესმიმ გააქარწყლა , როუზთან დიდ სიახლოვეს ვგრძნობდი , მენატრებოდა ემეტის როხროხი , ელისის წკრიალა ხმა .. ესმის მზრუნველობა .. ედვარდის სითბო ... ნესის ხმა როცა „დედიკოს“ მეძახდა.. ჯეიკობის სიცილიც კი ... ვოლტურების მიმართ უდიდეს ზიზღს ვგრძნობდი .. მათ წამართვეს ეს ყველაფერი , და ისინი მაიძულებდნენ , სამარადისო მონად ყოფნას .. მაგრამ მე უძლური ვიყავი , საბოლოოდ დავრწმუნდი , რომ სიყვარული ყველაფერს გაგაკეთებინებს .. ვიცოდი , რომ ნესის და ედვარდის გარეშე ჩემი სიცოცხლე აზრს დაკარგავდა ..
ვოლტურების „შიდა სამზარეულო“ კარგად გავიცანი ..თურმე არც ისეთ ცივილიზებულები იყვნენ ... აროს მიმართ ცოტაოდენი კეთილგანწყობა შემორჩენილი მქონდა .. მაგრამ მისი მშვიდი ლაპარაკი ხანდახან ნერვებს მიშლიდა .. კაიუსი ისე შემზიზღდა , როგორც არავინ არასდროს .. მარკუსი ხმას არადდროს იღებდა , მაგრამ ბნელეთის მოციქულს გავდა ...
იმაზე მეტად ზიზღს არაფერი მვრიდა როგორც იმ ადამიანების კივილი ვითომ „ექსკურსიაზე“ რომ იყვნენ მოსულები ... ყოველთვის ვცდილობდი ამ სანახაობისთვის თვალი არ მედევნებინა ... რამდენ უდანაშაულო ადამიანს ხოცავდნენ .. ვოლტურების უდიდესი არმიის , შიმშილის დაკმაყოფილებას , ხომ უამრავი ადამიანის სიცოცხლე ეწირებოდა .. ისინი ადამიანებს ისე უყურებდნენ , როგორც საჭმელს და მეტს არაფერს... ყველა ადამიანი განურჩევლად სულელად მიაჩნდათ ... მხოლოდ თავიაანთი თავი მიაჩნდათ ანგელოზებად .. ადამიანებზე კი არც ფიქრობდნენ ... იქნებ თვითონაც ოდესღაც შორეულ წარსულში ადამიანები იყვნენ ?
არათუ ადამიანებს ვამპირებსაც კი არ ინდობდნენ ... წესების მკაცრი დამცველები იყვნენ , მაგრამ ეს ოდნავ პატივისცემასაც კი არ მიღვივებდა მათ მიმართ ...
ერთხელ შევესწარი ვამპირის სიკვდილით დასჯის „ცერემონიას“ ... მაიძულეს მეყურებინა , ალბათ იმის მინიშნება უნდოდათ რა დამემართებოდა თუ მათ ბრძანებებს არ შევასრულებდი ...არო ჯერ ღვთარებრივას ლმობიერი სახით უყურებდა მსხვერპლს , რომელიც გოლიათებს გაემაგრებინათ.. შემდეგ ნელნელა წამოდგა , დამნაშავეს მიუახლოვდა, თვალები ზეცაში აღაპყრო და მთელი ძალით შემოაჭდო ხელები კისერზე , სულ რამოდენიმე წამში , ჩაუფშხვნა თავი .. შემდეგ ხელის ერთი აქნევით , მცველებს უხმო , მათ ვამპირს ცეცხლი წაუკიდეს ... საშინელი სანახაობა იყო .. წარმოდგენაც არ მინდოდა იმის , რომ შეიძლებოდა ეს ან მე ან ედვარდს დამართნოდა

by annia Sat Jan 28, 2012 10:02 pm

გააგრძელე მომწონს

by tata.....tata..... Sat Jan 28, 2012 10:33 pm

meeeeeec....midi...midiiiiiiiii

by tata.....tata..... Mon Jan 30, 2012 9:21 pm

ra iko?? migvatove?? :d :d midi ra dade gtxooov...tore iset mmentshi gacherdi.. :d :d

by Sponsored content

მოგწონთ?