ალექსანდრა

ბავშვებო ახალი მოთხრობის წერას ვიწყებ და იმედია მოგეწონებათ! ცოტა ხანში კასტის სურათებსაც დავდებ




უკვე რამოდენიმე წელია ნიუ-იორკ - ლოს-ანჯელესის გზას ვარ გამოკიდებული, ჩემი მშობლების განშორების გამო, მამა ლოს- ანჯელესში ცხოვრობს და მუდამ ჩემს ნახვას ითხოვს, მეც ყოველ უიქენდზე ვიბარგები და მივდივარ.. ჯეკი მომთაბარე ცხოვრებას ეწევა, ხან სადაა ხან სად.. მე მისი დროებითი საცხოვრებლებიდან ყველაზე ძალიან ნიუ-ჯერსი მომწონდა, იქ თითქოს „მეგობრებიც“ შევიძინე, რაც ჩემთვის საკმაოდ რთული იყო, „მეგობრებთან“ ტიპიურ „როგორ ხარ? - კარგად შენ ?“ საუბრებს ვერ ვიტანდი. მამა წელს ლონდონში გადავიდა საცხოვრებლად, სიხარულისგან ცას ვეწიე მეგონა, დამთავრდებოდა ყოველკვირეული მოგზაურობები, მაგრამ ყოველკვირეული კი არა ნახევარწლიანი მოგზაურობა „მომისაჯეს“. დედას თავიდან არ უნდოდა გაშვება, მაგრამ ცნობილმა რეჟისორმა, გავლენიანმა ჯეკ სოიერმა სასამართლოს ძალით გამომგლიჯა მშობლიურ ბრუკლინს! ნახევარი წელი ლონდონში უნდა მესწავლა, ნახევარი იორკში, ერთადერთი პლიუსი ის იყო, რომ ზაფხულის არდადეგებს დედასთან ვატარებდი, ზამთრისას მამასთან. გამოვემშვიდობე ყველა კლასელს, ნათესავს თუ მეგობარს ვინც კი ბრუკლინში გამაჩნდა და ლონდონისაკენ გავეშურე, მგზავრობას ვერასოდეს ვერ ვიტანდი, ამიტომ თვითმფრინავში ასვლისთანავე საძილე აბები დავლიე და სამყაროს გამოვეთიშე, სანამ საბოლოოდ გავითიშებოდი, დედაჩემის აცრემლიანებული თვალები მახსენდებოდა, სიყვარულით,რომ მეუბნებოდნენ : - თუ რამე დაგჭირდეს დამირეკე და მაშინვე ლონდონში ჩამოგაკითხავო . რა უნდა დამჭირვებოდა, იქაც ჩვეულებრივად ვიცხოვრებდი, მამის მდიდრულ აპარტამენტებში, ჯეკი იმას ვერასოდეს ვერ ხვდებოდა, რომ მე ის მჭირდებოდა და არა მისი ქონება.. სულ გადაღებებზე დარბოდა და ჩემთვის არასოდეს არ ეცალა, მაგრამ როცა ეცალა მაშინ დედასთან გატარებულ საღამოებს ისევ მასთან ყოფნა მერჩივნა, რაც არ უნდა იყოს მაინც უნდა ვაღიარო, რომ მამა ყოველთვის უკეთესად მიგებდა (როცა უნდოდა რა თქმა უნდა) . ამისდა მიუხედავად რაღაც ძალიან მაბრაზებდა მასსში და ამიტომაც საუბრისას უმეტეს შემთხვევაში ჩვენს შორის სარკაზმის უშველებელ კედელს ვღმართავდი.
რამოდენიმე დღეა „კოშმარები“ დამჩემდა, სულ სადღაც მივრბოდი, მივრბოდი უგზოუკვლოდ, ბოლოს კი კლდიდან ვვარდებოდი, და გაურკვეველად სასიამოვნო შეგრძნებით მეღვიძებოდა, მე ამ სიზმარს კოშმარს არ ვარქმევდი, მაგრამ დედაჩემს როგორც კი მოვუყევი მაშინვე პანიკაში ჩავარდა და ექიმთან გამაქანა, ვიზიტის შემდეგ ყოველ საღამოს წამლებით მჭყიპავდა და ისე მაძინებდა.
სტიუარდესამ უხეშად შემანჭყრია და ტკბილი ძილი დამიფრთხო. „რატომ უნდა იყოს ეს არსება სტიუარდესა?“ მაშინვე გავიფიქრე, გასაოცრად მახინჯი მეჩვენა, შეიძლება არც იყო ასეთი საშინელი, უბრალოდ ძილი ძალიან მიყვარს, და მომენტალურად მზიზღდება ის ადამიანი ვინც მას მიფრთხობს.
- მივუახლოვდით - მომახსენა „მზეთუნახავმა“, რომელიც თურმე მართლაც საშინლად შეუხედავი იყო
კარგად გავიზმორე, და მოვემზადე ჩასასვლელად, რამოდენიმე უაზრო პროცედურის შემდეგი ფეხი მიწაზე დავდგი
- ბარგი ბინაში მოგივათ - მომახსენა ისევ იმ საშინლად შეუხედავმა, მოჩვენებითად თავაზიანმა სტიუარდესამ
- მადლობთ - ძალაუნებურად გავუღიმე
მოსაცდელში შესულ მგზავრებს , ახლო ნათესავები ელოდებოდნენ ბედნიერი გამომეტყველებით, მეც მაშინვე თვალებით დავუწყე მამაჩემს ძებნა, მაგრამ ვერსად ვერ ვიპოვე.
უცებ წინ შავ პიჯაკში გამოწყობილი კაცი ამესვეტა
_თქვენ ხართ ალექსანდრა სოიერი?
_ დიახ მე ვარ - გაკვირვებულმა მოვახსენე
- მე მამათქვენმა გამომგზავნა, მისი მძღოლი ვარ, მოსასვლელად ვერ მოიცალა
_ კარგით
იმ მომენტიდანვე მივხვდი თუ რა საშინელი იქნებოდა ის დრო რაც ლონდონში უნდა გამეტარებინა

1) მომეწონა შინაარსი და შემდეგს ველოდები
2) მოთხრობა გრამატიკულად ძალიან მაგართულია და სასიამოვნო წასაკითხია
3) ვიცი შენი ნიჭი და დარწმუნებული ვარ შენი ეს მოთხრობაც ძალიან მომეწნება.
4) მე ვარ შენი ფანი.

Marii..gaixarda sheni gaxsnili tema rom vnaxe
eseigii...dzalian momewona,velodebi shemdeg tavebs,darwmunebuli var dzalian kargi gamogiva,nichieri xar

მარიამ wrote:1) მომეწონა შინაარსი და შემდეგს ველოდები
2) მოთხრობა გრამატიკულად ძალიან მაგართულია და სასიამოვნო წასაკითხია
3) ვიცი შენი ნიჭი და დარწმუნებული ვარ შენი ეს მოთხრობაც ძალიან მომეწნება.
4) მე ვარ შენი ფანი.

ძაან დიდი მადლობა მარი! შენ კი არა მე ვარ შენი ფანი

Marii..gaixarda sheni gaxsnili tema rom vnaxe
eseigii...dzalian momewona,velodebi shemdeg tavebs,darwmunebuli var dzalian kargi gamogiva,nichieri xar

მადლობაა ანანო

მარი მომეწონა ძალიან, მართლა ძალიან კარგი წასაკითხია!

ველოდები შემდეგ და უფრო დიდ თავს

დადე ნუ მტანჯავ...

კასტი :
ალექსანდრა :

ალისია ( დედა) :

ჯეკი ( მამა ) :

Spoiler:

II თავი
მძღოლმა მანქანაში ჩამსვა კარი კარგად მიმიკეტა, თვითონ საჭეს მიუჯდა და გზას გაუდგა
- შეგიძლიათ თქვენობით აღარ მომმართოთ, ვიქტორი დამიძახეთ - ისე მითხრა უკან არც მოუხედია
- კარგი ვიქტორ - თავს ძალა დავატანე და გავუღიმე
სანამ სახლამდე მივაღწევდი დიდი გზის გავლა მომიწია,სახლამდე მისვლას რა თქმა უნდა ამდენი დრო არ სჭირდებოდა, ალბათ მძღოლმა უცებ რაღაც საოცარი მიზეზისდა გამო "გრძელი გზის მოვლა და შინ მშვიდობით მისვლა" გადაწყვიტა, დარწმუნებული ვარ მამაჩემის დავალებით ცდილობდა რაც შეიძლება მეტი დრო გაეყვანა, რომ ჯეკს თავისი საქმეები მშვიდად მოეთავებინა.. მიუხედავად ცუდი განწყობისა მაინც აღტაცებული ვიყავი ქალაქით, ლონდონი არაჩვეულებრივი იყო, თითოეული დეტალი თვალს მტაცებდა, ერთი ხედი მეორეს ანაცვლებდა, მანქანიდან მოჯადოებული ვიყურებოდი, ბიგ-ბენი, ლონდონის ხიდი, უესტმინსტერის სააბატო,თავი ზღაპარში მეგონა, გამოსახულებები ერთმანეთს ენაცვლებოდნენ..

ბოლოს სახლსაც მივადექით, როგორც ყველა წინა საცხოვრებელი, მამაჩემის ხედების მიმართ გაურკვეველი სიყვარულის გამო, ესაც შემაღლებულ ადგილას, უფრო ზუსტად კი ბორცვზე იდგა. გაოცებული შევყურებდი სახლს, როდესაც მძღოლმა კარი გამიღო, ნელა გადმოვედი და თვალებით კარს დავუწყე ძებნა მალე მივაგენი და იქით გავწიე, როგორც იქნა ვიქტორად წოდებულმა მძღოლმა გასაღებების ასხმა მოიმარჯვა, მოძებნა მთავარი კარის გასაღები და გააღო .ადგილსამყოფელის ხშირმა ცვლამ მიმაჩვია, რომ რაც შეიძლება მალე უნდა შევგუებოდი ახალ სახლს და თავი კომფორტულად მეგრძნო, ეს გამომუშავებული თვისება, რომ არა თავს "სახლში“ ვერასოდეს ვერ ვიგრძნობდი. ბინას უცებ მოვავლე თვალი, ორსართულიანი იყო, პატარა, მყუდროს მოწყობილი, მაშინვე კიბეებს ავუყევი, მეორე სართულზე აღმოვჩნდი.
_ვიქტორ, ჩემი ოთახი სადაა?
_ დერეფანში მარჯვნივ ბოლო ოთახი - ამომძახა
ბოლო ოთახი დერეფანში, მშვენიერია, სანამ იქიდან გამოვაღწევდი მთელი საუკუნე გავიდოდა, კარგი ტაქტიკა შეუმუშავებია ამჯერად მამაჩემს, ცდილობდა სრულიად მოვეწყვიტე ოჯახური იდილიისგან! საოცარია, რა კარგად დაიწყო ცხოვრების ახალი ეპიზოდი! როგორც კი ამ აზრმა გამიელვა , მაშინვე თავის გამხნევება ვცადე, რატომღაც საშინლად დეპრესიულად ვეკიდებოდი აქ ყოფნას, იქნებ სხვანაირად ყოფილიყო ყველაფერი ჯეკს, რომ მოენდომებინა და მომღიმარი სახით დამხვედროდა აეროპორტში, როგორც სხვებს ხვდებოდნენ და ვიღაც სრულიად უცნობი ადამიანი არ გამოეგზავნა, რა მოხდებოდა ერთ დღეს მაინც მიეტოვებინა თავისი „უსაყვარლესი მსახიობები“ და „უსაყვარლესი“ შვილისთვის მიეხედა.
ოთახის კარები გამოვაღე, შინგნით პატარა საწოლი იდგა ფუმფულა ბალიშებით, ბალიშები ჩემი სისუსტეა, რაც შეიძლება მეტი უნდა მეწყოს საწოლზე, კიდევ კარგი ჯეკს ეს მაინც ახსოვდა. ვერაფერს ვიტყვი, ოთახი მყუდროდ იყო მოწყობილი, ღია სასიამოვნო ფერებში, მარცხნივ საწერი მაგიდა იდგა, ახალი კომპიუტერით, ხოლო მარჯვნივ სავარძელი.. საწოლზე წამოვწექი და ის ის იყო დაძინებას ვაპირებდი, რომ ვიქტორი წინ ამესვეტა, რა უცნაური გამოჩენა იცოდა ამ კაცმა..
_ მამათქვენი მოვიდა თქვენს ნახვას ითხოვს
_ მოვდივარ
უკმაყოფილოდ წამოვდექი, ვაპირებდი თავი მისგან რაც შეიძლება შორს დამეჭირა, მაგრამროგორც ყოველთვის ახლაც სისუსტემ მძლია და მომღიმარ მამას მაგრად ჩავეხუტე, თურმე როგორ მომნატრებია ის სურნელი მას რომ სდიოდა, მისი სახე , ღიმილი, საუბრის განსაკუთრებული მანერა.
უკვე დაღამებული იყო , მე და ჯეკმა ერთად ვივახშმეთ, ახლაც უხერხულობის გრძნობა მქონდა, მაგრამ მამაჩემი გასაოცარი კაცი იყო , ყოველთვის გამოსდიოდა ჩემი ალაპარაკება, ყოველთვის ახერხებდა მასთან თავი კარგად მეგრძნო
_ დედაშენი როგორაა? - პირველი ეს მკითხა, ტრადიციულად ასე ხდებოდა, სულ მეგონა მამას კიდევ უყვარდა დედა, ალისიასაც უყვარდა ჯეკი, ერთი დიდი ტანჯვაა იყო მათი შეხვედრის ყურება, ისე უხერხულად გრძნობდნენ თავს ერთმანეთთან,ხანდახან სიცილს ძლივს ვიკავებდი. ყველაფერი მარტივი იყო, დედას მამა უყვარდა, მამას დედა მაგრამ მაინც მესმის, ის თუ რატომ მოითხოვა დედამ განქორწინება, მართალია იმ წუთას საშინლად მიმძიმდა მაგრამ შემდეგ მივხვდი მის ადგილას 13 წელი კი არა 13 დღეც კი ვერ გავუძლებდი ჯეკის ასეთ ქცევას, ის ხომ სახლში თითქმის არასოდეს არ იყო.
_ კარგადაა, მითხრა მამაც მომიკითხეო - ოსტატურად მოვატყუე , მაგრამ მამის გაბრწყინებული სახის დანახვისთანავე ვინანე.
_ მითხარი რა მოხდა მთელი ამ დროის განმავლობაში? დარწმუნებული ვარ ბევრი შემაწუხებელი თაყვანისმცემელი გეყოლება
_ არც ახალი არ ხდება არაფერი ,არც თაყვანისმცემლები მყავს თუ არ ვცდები - რაც შემეძლო უკმაყოფილოდ ვუპასუხე, მართლაც ძალიან ვბრაზდებოდი, უაზრო კითხვებს ვერავისგან ვერ ვიტანდი მითუმეტეს მამისგან, რომელსაც ერთ-ერთ "მონათესავე" ადამიანად მივიჩნევდი
საერთოდ ადამიანებს ორ "მონათესავე" და "არამონათესავე" ჯგუფებად ვყოფდი. "მონათესავე" ადამიანების რაოდენობა ძალიან მცირე იყო
, "არამონათესავეების" ძალიან დიდი.
- ალექსანდრა, კარგად მომისმინე, მესმის, რომ არ გსიამოვნებს წამდაუწუმ აქეთ-იქით სიარული, მითუმეტეს ამდენი ხნით ჩემთან გადმოსვლა, მაგრამ მეც გამიგე, შენ ჩემი შვილი ხარ, შენს გარეშე ვერ გავძლებდი, როგორ არ გესმის? იქნებ ცოტათი მაინც შეეცადო აქაურობას შეეგუო?! სკოლაში უკვე ჩაგრიცხე, როცა შენ მოგინდება მაშინ მიხვალ, ახალ ადამიანებს გაიცნობ და იქნებ სულაც ძალიან მოგეწონოს ლონდონი. უბრალოდ პოზიტიური განწყობაა საჭირო.
_ ვეცდები პოზიტიურად განვეწყო -წამოვიყვირე, წამოვხტი მაგიდიდან და ჩემი ოთახისკენ გავეშურე.. ნეტა რისთვის არსებობდა საერთოდ ეს სკოლა, რაში მჭირდებოდა?
ისე დავწექი არც საწოლი გამიშლია არც ტანსაცმელი გამიხდია, თავი ჩემს ფუმფულა ბალიშებში ჩავრგე და დაძინება ვცადე

ეეე რა მაგარიაა...შემდეგიი??? ძალიან მომწონს...

Dzalian momewonaa,mama-shvilis dialogi dzalian sasiamovnod wer,Mari!!Shemdeg tavs velodebi!

მომეწონა. ძალიან კარგია შემდეგ თავსაც სიამოვნებით წავიკითხავ.

მადლობა ბავშვებო!! ძაააალიან მიხარია, რომ მოგწონთ ! ახლა დავწერ თავს და დავდებ მალე

ახალი წლები იყო ბავშვებო, არავის არ გეცალათ არც წასაკითხად და არც მე დასაწერად! აწი უკვე გავაგრძელებ წერას ! მადლობა ვინც კითხულობდით

აუ არ ვიცი რა ვქნა :დ გავაგრძელო თუ არა :დ

ამესვეტა

საკაიფოდ ჟღერს თან რაკარგად იყენებ

მაგრამ მამაჩემი გასაოცარი კაცი იყო , ყოველთვის გამოსდიოდა ჩემი ალაპარაკება, ყოველთვის ახერხებდა მასთან თავი კარგად მეგრძნო

მშვენიერი ჩანართია
რეჟისორებს ეს თვისება აქვთ

ძალიან კარგია,რარაცნაირად წარმვოვიდგინე ვიტომც მე მოვემგზავრებოდი იორკიდან ლონდონში

ძალიან სასიამოვნო წასაკითხია,მომწონს. საწყენია აქამდე რომ არ მინახავს.მარი,იმედია არ გვალოდინებ;დ

დილით კარგ ხასიათზე გავიღვიძე, გადავწყვიტე სკოლაში იმ დღესვე წავსულიყავი,თავისუფალ სტილს ვანიჭებდი უპირატესობას ამიტომაც ჩვეულებისამებრ ავარჩიე არაფრით გამორჩეული სპორტული ჯინსი და მაისური. ქვედა სართულიდან ხმა მომესმა, მაშინვე ჩავირბინე, ჯეკი უკვე ამდგარიყო და გაკვირვებული შემომყურებდა
- ასე ადრე რამ აგაყენა?
- მამა, დღეს სკოლაში მივდივარ - აღტაცებულმა შევძახე, ნეტავ რა მახარებდა ასე
- ძალიან კარგი ! ვიქტორს ვთხოვ წაგიყვანოს, ომლეტი გვაქვს შეჭამ ?
- კი რა თქმა უნდა .. - საჭმელს გემრიელად შევექეცი. წასვლის დროც მალე მოვიდა, სკოლამდე არც ისე შორი გზა იყო , 10 წუთში მივედით, იმ წამსვე გადავწყვიტე სკოლამდე მარტო მივსულიყავი ხოლმე.. რათა აქაც ვინმეს განსაკუთრებულად მდიდარი, და ამაყი გოგონა არ ვგონებოდი. მანქანიდან გადასვლას ვერ ვბედავდი , ვღელავდი.. მაგრამ სამუდამოდ მანქანაში ხომ ვერ ჩავრჩებოდი , გადმოვედი .. უამრავი ხალხი ირეოდა, იყვნენ პრანჭია გოგონები, მუდამ მაღალქუსლებზე რომ დადიან და ბიჭებს ათვალიერებენ , იყო რამოდენიმე აუთსაიდერი, რამდენიმე "მეტიჩარა" , იყვნენ ემოებიც... არავინ ისეთი მე ,რომ მომწონებოდა. ისევ პესიმიზმმა შემომიტია.. გამხიარულება ვეცადე. უცებ ვიღაც პუტკუნა ქალი მომიახლოვდა
_ შენ ალბათ მის ალექსანდრა სოიერი ხარ?
_ დიახ მე გახლავართ
მაშინვე ხელში სკოლის გეგმა მომაჩეჩა და უმალ წავიდა..
შორიდან შავგვრემანი ბიჭი და გოგონა დავინახე, კანის ფერი თმასთან შედარებით საოცრად ღია ჰქონდათ, მაშინვე ჩემსკენ გამოემართნენ , ბიჭი თავშეკავებული ტიპი ჩანდა, გოგონა კი უფრო ლაღი, მხიარული...გვერდში ამომიდგნენ და „დაკითხვა მომიწყვეს“
- შენ ახალი ხარ? - მკითხა გოგონამ
- კი - უკმაყოფილოდ ვუპასუხე - „მეტიჩარა“ - გავიფიქრე
- მე ნენსი ვარ ეს კი ჩემი ბიძაშვილი დევიდია
- სასიამოვნოა - ვუთხარი და მაშინვე გამოვეცალე , მალე პირველი გაკვეთილი იწყებოდა
გოგონამ თავი მაინც არ გამანება - პირველი გაკვეთილი ერთად გვაქვს - მომახსენა
- ნენსი თავი გაანებე - სასტიკად ცივი ხმით უთხრა დევიდმა
გოგონამ ყურიც არ უგდო , ისევ უკან გამომყვა
გრძელი დერეფნები გავიარეთ და კლასში შევედით , ნენსი თავისი მერხისკენ გაექანა,მე კი გამხდარმა, აცახცახებულმა მასწავლებელმა თავისთან მიხმო, ისეთი სახე ჰქონდა თითქოს რაღაცას სასტიკად შეეშინებინა, ენა ებმოდა, ვერ მივხვდი მართლა რაღაცამ შეაშინა თუ ბუნებრივად ასეთი იყო
- შენი სახელი შემახსენე - მითხრა ჩუმად
-ალექსანდრა სოიერი
ისეთი გრძნობა მქონდა თითქოს მეექვსე კლასსში ვიყავი და ყველა მე დამცინოდა.ზოგიერთი ადამიანი შემოდის კლასში და ესალმება ყველას და ეს კარგია.მე არ ვარ ასეთი ადამიანი.მე არ ვფიქრობ რომ ადვილად მისადგომი ვარ.
- ბავშვებო გაიცანით ეს ახალი მოსწავლე ალექსანდრა სოიერია, რომელიც ამერიკიდან გვესტუმრა .
-ადგილი დაიკავე - ისევ გადმომჩურჩულა
ნენსი თავის გვერდით მიხმობდა გაბრწყინებული სახით , მეტი რა გზა მქონდა ,მეტი თავისუფალი ადგილი მაინც არ იყო.
მთელი გაკვეთილი რაღაც საოცარ თემებზე მელაპარაკებოდა, ყურს არც ვუგდებდი. როგორც ყველა ახალ სკოლაში აქაც ყველა მე შემომყურებდა, დასვენებაზე ბევრი თამამი გოგონაც გამეცნო, საუბარი "შენ ჯეკ სოიერის შვილი არ ხარ? მისი ბევრი ფილმი მაქვს ნანახი" ან რამე ამგვარით იწყებოდა. უკვე მიჩვეული ვიყავი და აღარც მწყინდა , მაგრამ მე ალექსანდრა ვიყავი უბრალოდ ალექსანდრა და არა ვიღაც რეჟისორის შვილი,ყურს მათ სასიამოვნო ბრიტანულ აქცენტს ვუგდებდი, რომელი ყოველთვის ძალიან მომწონდა . მისის დითიშემის ( ასე ერქვა „ფრიად“ შეშინებულ ქალბატონს ) შემდეგ მოდიოდა ალგებრის, ისტორიის და მრავალი ამგვარი უინტერესო გაკვეთილი...
სკოლიდან სიხარულით გამოვაღწიე მანქანასთან ისევ ვიქტორი მელოდებოდა, არადა მე და ჯეკი სკოლის შემდეგ პიცის საჭმელად ვაპირებდით წასვლას..

საუბარი "შენ ჯეკ სოიერის შვილი არ ხარ? მისი ბევრი ფილმი მაქვს ნანახი" ან რამე ამგვარით იწყებოდა. უკვე მიჩვეული ვიყავი და აღარც მწყინდა , მაგრამ მე ალექსანდრა ვიყავი უბრალოდ ალექსანდრა და არა ვიღაც რეჟისორის შვილი

მანქანასთან ისევ ვიქტორი მელოდებოდა, არადა მე და ჯეკი სკოლის შემდეგ პიცის საჭმელად ვაპირებდით წასვლას..

+1 წერის ლამაზი მანერა გაქვს

მადლობა ნინო

დავდებ ახალ თავს მალევე

Mariiii <3 ra kargia wera rom gaagrdzlee...chavikitxe es tavic da momewona,shemdeg nawils velodebi

მარი კაია ნამდვილად მაგრამ სიტყვა ''თავი გამანებე'' არ იხმარო ხოლმე არასწორია

კაკაია პრელესწ.. :დ მომწონს,განაგრძე სიხ.

სახლში მარტო ვიყავი, როგორც ყოველთვის ... ცოტა ხნის წინ დედას ველაპარაკე, იორკში ახალი არაფერი ხდებოდა, საუბრის შემდეგ სასიამოვნო გრძნობა დამეუფლა.. გადავწყვიტე ინტერნეტი ჩამერთო , ელექტრონული ფოსტა შევამოწმე, ბევრი შეტყობინება მქონდა, მწერდნენ ძველი მეგობრები, რამოდენიმე რეკლამაც იყო, მაგრამ ერთ-ერთი მადგანი სრულიად უცხო მისამართიდან მოსულიყო...
ადრესანტი : fastlygo@hotmail.com
დღეს 9ის ნახევარზე პარკ-ავენიუსთან იყავი ! თუ არ მოხვალ ინანებ !
იოტოსიოდენა შიში არ გამჩენია, გადავწყვიტე წავსულიყავი ცოტაოდენი ადრენალინი რომ მეგრძნო,თან საშინელი აზრი მქონდა თუ რამე დამემართებოდა ჯეკი თავის საქციელს ხომ მაინც ინანებდა. .. ხელახლა ჩაცმა აღარ დამჭირვებია, ოდნავ მოვიწესრიგე თავი და დაბლა ჩავედი, ვიქტორი სახლში არ იყო, ალბათ ქალაქგარეთ გავიდა.. გამიხარდა ზედმეტი კითხვები არ მჭირდებოდა, როგორც კი სახლიდან გავედი , როგორც სჩვეოდა უმალ წინ ამესვეტა.. ვუთხარი ახალ შეძენილ მეგობრებთან მივდივარ მეთქი და რეაქციაც კი არ ჰქონია. გარეთ ციოდა ვინანე მოსასხამი რომ არ წამოვიღე მაგრამ უკან აღარ შევბრუნებულვარ, გზაში გამახსენდა, რომ არ ვიცოდი პარკ-ავენიუ სად იყო, პირველივე შემხვედრ მოხუც ქალბატონს ვკითხე სად არის-მეთქი, მიმასწავლა და თან ისიც დააყოლა, რომ საშიში ადგილია და ახალგაზრდა ლედი იქ არ უნდა დადიოდეს, ამან მეტი სტიმული მომცა
ძლივს მივაღწიე , უკვე ბნელოდა, მივიხედ-მოვიხედი არავინ არ ჩანდა, ვიფიქრე ვიღაცამ კარგად გამაცურათქო და 5 წუთიც მოვიცადე და წამოვედი. გზაში მომაბეზრებელი ნენსი შემხვდა, საკმაოდ გაოცებული ჩანდა
მაშინვე მივხვდი შეტყობინები მისი გამოგზავნილი იქნებოდა.
_ შენ აქ რას აკეთებ ? - ძლივს წარმოთქვა
_ ელ.ფოსტაზე მომივიდა პარკ-ავენიუსთან მოდიო, მეც მოვედი , მაგრამ არავინ არ დამხვდა, სახლში ვბრუნდები
- ხომ ვუთხარი - ჩაიბუტბუტა
-რა უთხარი? ან ვის? - უმალ ჩავეძიე, რა ეგონა მხოლოდ მას შეეძლო სხვის საქმეში ჩხრეკვა ?
- არავის ჩემთვის გავიფიქრე რაღაც , კარგი ალექსანდრა კარგად იყავი, სკოლაში გნახავ - სწრაფად მომახალა
- თუ შენ მომწერე, იმის გამებედაობა მაინც გეყოს აღიარო - მტკიცედ ვუთხარი
-მე არაფერი არ მომიწერია - დამტკიცება არც უცდია, წყნარად მითხრა და ჩქარი ნაბიჯით გასწია წინ უცნაურად მეჩვენა , მაგრამ ყურადღება არ მივაქციე

nel-nela daidzaba situacia,Mari!es tavi kidev ufro saintereso iyo ase ganagrdze

UnaGonzalita wrote:nel-nela daidzaba situacia,Mari!es tavi kidev ufro saintereso iyo ase ganagrdze

გრასიას სინიორიტა ანანიო !